Irena Domańska

Irena Domańska
Data i miejsce urodzenia	9 lipca 1903 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	28 stycznia 1985 ; Warszawa
	Posłanka I kadencji Sejmu PRL
Okres	od 25 kwietnia 1953; do 20 listopada 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Irena Domańska (ur. 9 lipca 1903 w Warszawie, zm. 28 stycznia 1985 tamże) – polska lekarka, działaczka partyjna i państwowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie Stefana Twardowskiego (1874–1955) i Jadwigi z Radzimińskich (1882–1919). Miała dwie siostry: pierwsza-najstarsza żyła półtora miesiąca i Jadwigę (1919–1981) oraz dwóch braci: Tadeusza (1906–1940), porucznika rez., zamordowanego w Katyniu i Wacława (1908–1989)^[1]. Ukończyła studia medyczne w Strasburgu. Od 1923 była działaczką ruchu robotniczego, należała kolejno do: KPP, FPK, PPR i od 1948 PZPR. W końcu lat 30. razem z mężem ochotniczo pojechali do Hiszpanii by walczyć w XIII Brygadzie Międzynarodowej dowodzonej przez członka KPP Bolesława Mołojca.

W okresie II wojny światowej działała we francuskim ruchu oporu. Do 1947 była delegatem PCK na Francję.

Po powrocie do kraju była działaczką polskiego i Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. W latach 1955–1970 i ponownie 1974–1979 była prezesem PCK^[2], w latach 1970–1974 wiceprezesem, a od 1979 honorowym prezesem. Dyrektor Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie.

W latach 1953–1956 była posłanką na Sejm PRL I kadencji.

Była żoną Stanisława Domańskiego, też lekarza, działacza Komunistycznej Partii Polski, który zginął w czasie hiszpańskiej wojny domowej.

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 234-1-13,14)^[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Sztandaru Pracy II klasy (22 lipca 1950)^[4]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (24 listopada 1947)^[5]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Medal 10-lecia Polski Ludowej (13 stycznia 1955)^[6]
Medal Międzynarodowego Czerwonego Krzyża im. Henri Dunanta

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ „Mój dziadek Stefan” – Janusz Twardowski | Kronika techniki pompowej [online], 14 sierpnia 2014 [dostęp 2023-07-25] (pol.).
↑ Leksykon historii Polski z 1995, s. 145.
↑ Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA TWARDOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-02-26] .
↑ M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1012 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie podniesienia zdrowotności Narodu”.
↑ M.P. z 1947 r. nr 153, poz. 910 „za zasługi w pracy społecznej”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 13 stycznia 1955 r. nr 0/113 - na wniosek Ministra Zdrowia.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Profil na stronie Biblioteki Sejmowej

[1] „Mój dziadek Stefan” – Janusz Twardowski | Kronika techniki pompowej [online], 14 sierpnia 2014 [dostęp 2023-07-25] (pol.).

[2] Leksykon historii Polski z 1995, s. 145.

[3] Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA TWARDOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-02-26] .

[4] M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1012 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie podniesienia zdrowotności Narodu”.

[5] M.P. z 1947 r. nr 153, poz. 910 „za zasługi w pracy społecznej”.

[6] M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 13 stycznia 1955 r. nr 0/113 - na wniosek Ministra Zdrowia.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]