Józef Milewski (1892–1940)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Józef Milewski (1892-1940))
Józef Milewski
Ilustracja
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1892
Bieganowo woj. poznańskie

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1915–1940

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

16 Pułk Ułanów Wielkopolskich
115 Pułk Ułanów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
powstanie wielkopolskie,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Milewski (ur. 10 kwietnia 1892 w Bieganowie, woj. poznańskie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Kazimierza i Wandy z Wilkońskich. Absolwent gimnazjum św. Jacka w Krakowie (1912), wcześniej (1902–1909) uczęszczał do gimnazjów w Poznaniu, Gnieźnie i Trzemesznie. W latach 1915–1918 służył w armii niemieckiej[1]. Po powrocie do Wielkopolski, wstąpił do oddziałów powstańczych i brał udział w walkach w Poznaniu, Biedrusku i pod Zbąszyniem[1]. Od 1 lipca 1919 w 16 pułku ułanów. W czasie wojny ukończył Szkołę Jazdy w Przemyślu. Przeniesiony do 115 pułku ułanów walczył pod Łomżą, Ostrołęką, Ciechanowem i Mławą[1]. Po wejściu 115 pułku w skład 2 Dywizji Jazdy, walczył od Bugu po Zwiahel, pod Żytomierzem i Korosteniem[1].  Porucznikiem awansowany 6 stycznia 1921. Po zakończeniu wojny jako rotmistrz ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, przeniesiony w 1922 do rezerwy[1].

W okresie międzywojennym prowadził majątek ziemski w Bieganowie i Garbach, pow. średzki, a następnie dzierżawił majątek w Łopuchowie[1].

W kampanii wrześniowej zmobilizowany, wzięty do niewoli przez sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej LW 014 z 4.4.1940 r., poz. 10[2].

Od 1930 był żonaty z Marią z Bobrzyńskich, córką historyka Michała (objął wówczas majątek teścia Garby). Miał dwóch synów: Kazimierza (1931–1945) i Jerzego (1935–1997), polityka i kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej[3]. W powstaniu wielkopolskim walczył także starszy brat Józefa – Janusz Witold Milewski (1887–1953), ziemianin, rotmistrz WP, komendant Obwodowej Komendy Uzupełnień w Środzie[4].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Kolekcja VM ↓, s. 4.
  2. ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 197.
  3. ↑ Maria Mielcarzewicz, Milewski Józef (Inek) (1892–1940), [w:] Powstańcy Wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918–1919, tom VII (pod redakcją Bogusława Polaka), Poznań 2010, s. 141–142.
  4. ↑ Maria Mielcarzewicz, Milewski Janusz Witold (1887–1953), [w:] Powstańcy Wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918–1919, tom VII (pod redakcją Bogusława Polaka), Poznań 2010, s. 140–141.
  5. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Milewski Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.42-3285 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-01].
  • Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Maria Mielcarzewicz, Milewski Józef (Inek) (1892–1940), w: Powstańcy Wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918–1919, tom VII (pod redakcją Bogusława Polaka), Poznań 2010, s. 141–142.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Milewski_(1892–1940)&oldid=71174985”