Przejdź do zawartości

Język sawila

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sawila
Obszar

Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (Indonezja)

Liczba mówiących

3 tys. (1997)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6b zagrożony
Kody języka
ISO 639-3 swt
IETF swt
Glottolog sawi1256
Ethnologue swt
BPS 0186 3
WALS tgp
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język sawila, także tanglapui (tanlapui)[1]język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, na wyspie Alor. Według danych z 1997 roku posługuje się nim 3 tys. osób. Należy do grupy języków alor-pantar[1].

Jego użytkownicy zamieszkują tereny pomiędzy obszarami języków wersing i kula. Z danych Ethnologue wynika, że dzieli się na kilka dialektów: sawila, lona, salimana, lalamana, sileba[1].

Odnotowano, że wykazuje pewne podobieństwo strukturalne do języka kula (znanego także jako tanglapui[2]), ale nie jest z nim dobrze wzajemnie zrozumiały, a jego użytkownicy mają odrębną tożsamość etniczną[1]. M. Klamer (2010) sugeruje, że kula i sawila można sklasyfikować jako dialekty jednego języka, przy czym rozstrzygnięcie tej kwestii wymaga dokładniejszych danych[3].

Jest zagrożony wymarciem, znajduje się pod presją malajskiego alorskiego. W powszechnym użyciu są również języki wersing i kula. Sama nazwa „sawila” ma pochodzić z języka kula, rodzima nazwa tego języka to „manata”. Inne nazwy to „wullili” i „sawali”, używane przez lud Wersing[4].

Sporządzono skrótowy opis jego gramatyki (Sawila, w: The Papuan languages of Timor, Alor and Pantar: Sketch grammars, 2014)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Sawila, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-04-11] (ang.).
  2. Klamer 2017 ↓, s. 4.
  3. Marian Klamer: A grammar of Teiwa. Berlin: De Gruyter Mouton, 2010, s. 9, seria: Mouton Grammar Library [MGL] 49. DOI: 10.1515/9783110226072. ISBN 978-3-11-022607-2. ISBN 978-3-11-022606-5. OCLC 659591000. (ang.).
  4. Kratochvíl 2014 ↓, s. 353.
  5. Kratochvíl 2014 ↓.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]