Józef Dominik Kossakowski

Józef Dominik Korwin-Kossakowski
	; portret pędzla nieznanego malarza z XIX wieku
	; Ślepowron
Rodzina	Kossakowscy herbu Ślepowron
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1771 ; Wojtuszki
Data i miejsce śmierci	2 listopada 1840 ; Warszawa
Ojciec	Michał Kossakowski
Matka	Barbara z Zyberków primo voto Tyzenhauzowa
Żona	Ludwika z Potockich
	Odznaczenia

Józef Dominik Korwin-Kossakowski, herbu Ślepowron (ur. 16 kwietnia 1771 w Wojtkuszkach, zm. 2 listopada 1840 w Warszawie) – łowczy wielki litewski od 1794, poseł na Sejm Czteroletni z powiatu wiłkomierskiego w 1790 roku^[1], konsyliarz powiatu upickiego w konfederacji generalnej litewskiej^[2] i konfederacji województwa wileńskiego^[3] w konfederacji targowickiej^[4], pułkownik Wojska Polskiego.

Był synem Michała (1733–1796), wojewody witebskiego i brasławskiego oraz Barbary z Zyberków (zm. 1811), wojewodzianki inflanckiej (wdowy po staroście podolskim Michale Tyzenhauzie). Bratanek biskupa inflanckiego Józefa i hetmana Szymona, a także Antoniego (kasztelana inflanckiego). Był często mylony z synem Antoniego, Józefem Antonim Kossakowskim, generałem i adiutantem Napoleona.

W 1789 otrzymał godność pisarza grodzkiego wiłkomierskiego. 11 marca 1790 mianowany rotmistrzem kawalerii narodowej w brygadzie husarskiej, w tym samym roku został komisarzem cywilno-wojskowym powiatu wiłkomierskiego oraz posłem na Sejm z tegoż powiatu. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja^[5]. Uchodził za zdecydowanego przeciwnika Konstytucji Trzeciego Maja i nie był obecny przy jej uchwalaniu, działał w środowisku targowiczan. Więzy z targowiczanami wzmocnił małżeństwem z Ludwiką Potocką (córką Szczęsnego), zawartym 10 lutego 1793.

W 1794 roku otrzymał z rąk króla Stanisława Augusta Poniatowskiego Order Orła Białego (odznak orderu nigdy nie nosił)^[6].

21 maja 1793 został szefem 2 pułku piechoty Wielkiego Księstwa Litewskiego, a 13 stycznia 1794 otrzymał godność łowczego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Nie jest pewne, czy brał udział w insurekcji kościuszkowskiej, możliwe, że w przekazach był mylony ze stryjecznym bratem.

Założyciel dziedzicznej komandorii Zakonu Maltańskiego w 1799, z patentem od 1801.

Podobnie jak Józef Antoni brał udział w wojnach napoleońskich. Dowodził pułkiem (nominacja z 13 stycznia 1813), był ranny pod Borysowem (21 listopada 1812) i nad Berezyną. Za udział w obronie Spandau został odznaczony Krzyżem Legii Honorowej (10 sierpnia 1813). 4 lipca 1813 został mianowany szefem batalionu, a 24 listopada 1813 odznaczony Orderem Królewskim Obojga Sycylii.

Był członkiem masonerii. Z kampanii 1812–1815 pozostawił wspomnienia w rękopisie (wykorzystane m.in. przez Józefa Ignacego Kraszewskiego w badaniach nad wojnami napoleońskimi). W czasie powstania listopadowego podpisał 9 sierpnia 1831 akces przystąpienia obywateli województwa wileńskiego do powstania. Zmarł w Warszawie i został pochowany w warszawskim kościele kapucynów.

Zobacz też

Józef Kossakowski – inne osoby o tym imieniu i nazwisku

Przypisy

↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 317.
↑ Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 64 + dod., s. 586.
↑ Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 52 + dod., s. 457.
↑ Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki, Wojsko Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kraków 1999, s. 74.
↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792–1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 272.
↑ Stanisław Łoza, Order Orła Białego, Warszawa 1939, s. 64.

Bibliografia

Irena Homola: Kossakowski Józef Dominik h. Ślepowron, przydomek Korwin (1771–1840), Polski Słownik Biograficzny, tom XIV, 1968–1969

[1] Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 317.

[2] Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 64 + dod., s. 586.

[3] Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 52 + dod., s. 457.

[4] Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki, Wojsko Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kraków 1999, s. 74.

[5] Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792–1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 272.

[6] Stanisław Łoza, Order Orła Białego, Warszawa 1939, s. 64.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]