Jan Marcińczyk

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Marcińczyk
Ilustracja
mjr Jan Marcińczyk (1931)
major major
Data i miejsce urodzenia

4 października 1881
Lublin

Data i miejsce śmierci

16 lutego 1941
Auschwitz

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

70 Pułk Piechoty
52 Pułk Piechoty
55 Pułk Piechoty
2 Pułk Strzelców Podhalańskich

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Jan Marcińczyk (ur. 4 października 1881[1] w Lublinie[2], zm. 16 lutego 1941 w Auschwitz[2]) – major piechoty Wojska Polskiego, literat, poeta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył szkołę oficerską w Kazaniu. W 1907 służył w pułku piechoty w Penzie. Za wystąpienie w kasynie oficerskim, w obronie honoru Polaków, został wydalony z armii. Do 1914 pracował w służbie cywilnej. W międzyczasie w Nałęczowie poznał Stefana Żeromskiego, któremu opowiedział historię swojego życia, a która to historia stała się kanwą powieści „Uroda życia”[3]. W czasie rewolucji 1917 ratował polskie zabytki, między innymi w Kijowie odzyskał sztandary z powstania kościuszkowskiego, listopadowego i styczniowego, które w 1922 przekazał do Muzeum Wojska w Warszawie[3]. W październiku 1918 w Lublinie na czele sformowanego przez siebie oddziału rozbrajał okupantów austriackich i uwolnił więźniów politycznych osadzonych w Zamku lubelskim[3].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 119. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 70 pp[4]. Później został przeniesiony do 52 Pułku Piechoty w Złoczowie na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[5]. Od stycznia do 1 maja 1924 był odkomenderowany do Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Powiat[6]. Następnie został przeniesiony do 55 Pułku Piechoty w Lesznie na stanowisko dowódcy II batalionu[7]. W sierpniu 1925 został przeniesiony do 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku na stanowisko kwatermistrza[8]. W lutym 1927 został zwolniony ze stanowiska kwatermistrza i pozostawiony w dyspozycji dowódcy pułku[9]. Z dniem 1 kwietnia 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 31 maja tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[10]. W 1928 mieszkał w Rawiczu[11].

W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[1].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 wziął udział w obronie Warszawy, a później prowadził działalność konspiracyjną[3].

Przyjaźnił się z Kornelem Makuszyńskim i Arturem Oppmanem. Miał syna Marka[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 842.
  2. ↑ a b Straty ↓.
  3. ↑ a b c d e Marcińczyk 1981 ↓, s. 11.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 29.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 272, 400.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924 roku, s. 24.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 257, 345.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 82 z 8 sierpnia 1925 roku, s. 451.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 4 lutego 1927 roku, s. 32.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 43, 44.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 900.
  12. ↑ M.P. z 1937 r. nr 93, poz. 128 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej”.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 402.
  15. ↑ M.P. z 1939 r. nr 65, poz. 130 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Marcińczyk&oldid=72125801”