Janusz Szablowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: architektura | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
| |
Janusz Szablowski (ur. 17 kwietnia 1909 w Watyńcu pow. Horochów, zm. 10 lutego 1982 we Wrocławiu) – polski architekt.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Po zdanym w 1929 egzaminie dojrzałości odbył roczną służbę wojskową w Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej. Podczas studiów pracował zarobkowo na budowach oraz w biurach projektowych, w 1937 został młodszym asystentem w Katedrze Architektury Polskiej u prof. Mariana Osińskiego. W czerwcu 1939 obronił pracę dyplomową i uzyskał tytuł inżyniera architekta.
Brał udział w kampanii wrześniowej, jako podporucznik walczył na Pomorzu i pod Kutnem, gdzie został wzięty do niewoli i uwięziony w oflagu w Woldenbergu. Na miarę możliwości pogłębiał swoją wiedzę, a także z innymi uwięzionymi architektami planował przekształcenie polskich wsi w spółdzielnie.
Po zakończeniu II wojny światowej znalazł się w Mieroszowie, gdzie był kierownikiem przedsiębiorstwa budowlanego. Od 1947 mieszkał we Wrocławiu, gdzie jako starszy asystent na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej w Katedrze Budownictwa Wiejskiego u prof. Tadeusza Brzozy. Równolegle pracował w Regionalnej Dyrekcji Planowania Przestrzennego, gdzie był autorem uproszczonych planów miast na Dolnym Śląsku m.in. Kłodzka, Bielawy, Dusznik, Kudowy, Radkowa, Nowej Rudy, Lewina Kłodzkiego, Mysłakowic i Polanicy. W 1950 został adiunktem w Katedrze Architektury Wiejskiej, równocześnie był organizatorem Centralnego Biura Projektów Budownictwa Wiejskiego. Trzy lata później jako pełniący obowiązki kierownika prowadził Katedrę Budownictwa Wiejskiego, w czerwcu 1954 został samodzielnym pracownikiem nauki.
Wykładał również w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej i na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. Od 1953 kierował Zespołem Planistycznego Centralnego Biura Projektów Budownictwa Wiejskiego był autorem planów zabudowy Państwowych Ośrodków Maszynowych w województwach wrocławskim i opolskim, stworzył również plany zagospodarowania Piławy, Marciszowa i Siechnic. Równocześnie uczestniczył w pracach Komisji Architektoniczno-Urbanistycznej działającej przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Medal 10-lecia Polski Ludowej;
- Złota Odznaka Politechniki Wrocławskiej.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zenon Prętczyński, Wspomnienia o profesorach Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej (z lat studiów 1947–1952), Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 2005, s. 108-110. dbc.wroc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-30)].;
- 60 lat polskiego środowiska akademickiego we Wrocławiu: Duchowicz Julian. W: CD z wystawy „Wrocławskie Środowisko Akademickie, Twórcy i Ich Uczniowie” zorganizowanej na Politechnice Wrocławskiej w dniach 12–18 listopada 2003 roku. wsa.dbc.wroc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)].