Radków

Radków
Centrum Radkowa
Herb Radkowa Flaga Radkowa
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	kłodzki
Gmina	Radków gmina miejsko-wiejska
Data założenia	przed 1290
Prawa miejskie	ok. 1320
Burmistrz	Jan Karol Bednarczyk
Powierzchnia	15,03 km²
Wysokość	250-370 m n.p.m.
Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość	2 427 161,5 os./km²
Strefa numeracyjna	+48 74
Kod pocztowy	57-420
Tablice rejestracyjne	DKL
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego Radków
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Radków
Położenie na mapie Polski Radków
50°30′14″N 16°24′12″E
TERC (TERYT)	5020108124
SIMC	0984539
Urząd miejski Rynek 1 57-420 Radków
Strona internetowa

Centrum Radkowa

Radków (tuż po wojnie Hradek, niem. Wünschelburg) – miasto i siedziba gminy miejsko-wiejskiej Radków, w powiecie kłodzkim (województwo dolnośląskie), położone u podnóża Szczelińców na ziemi kłodzkiej. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. wałbrzyskiego. Miasto i gmina wchodzi w skład Aglomeracji Wałbrzyskiej.

Dane ogólne

• Powierzchnia: 15,07 km²
• Według danych z 31 marca 2011 miasto liczyło 2 521 mieszkańców.

Ośrodek turystyczny; kamieniołom i zakłady kamieniarskie, drobny przemysł. Przez miasto przebiega droga wojewódzka nr 387, na odcinku Radków – Kudowa zwana Szosą Stu Zakrętów. W latach 1903-1999 dochodziła tu linia kolejowa ze Ścinawki Średniej, obecnie tory rozebrane są na całym tym odcinku.
W odległości około 2 km na zachód od miasta, tuż przy granicy z Czechami, u podnóża grzbietu Guzowata, na Potoku Czerwonogórskim (czes. Červenohorský Potok) wybudowano zaporę, tworząc w ten sposób sztuczny zalew (długości niespełna kilometra i około trzystu metrów szerokości), nad którym wybudowane są domki kempingowe i restauracja. Potok Czerwonogórski zaraz po opuszczeniu przepustów zalewu wpada do przepływającego przez Radków potoku Pośna, a ten jest dopływem rzeki Ścinawki.

Historia

Pierwsze ślady pobytu człowieka na tym terenie pochodzą z okresu neolitu.
Radków wzmiankowany był już w 1290 jako Wünschelburg, a prawa miejskie uzyskał około 1320. Miasto było ośrodkiem produkcji rzemieślniczej, świadczą o tym występujące tutaj w XIV wieku ławy chlebowe, mięsne i obuwnicze. W Radkowie zajmowano się także młynarstwem, piwowarstwem i na większą skalę sukiennictwem. Sukno z tutejszych warsztatów było eksportowane do wielu krajów, między innymi do Włoch. Na przełomie XIV i XV wieku ustalił się ostatecznie kształt Radkowa, który niewiele się zmienił do dzisiaj. W tym czasie wybudowano mury obronne wokół miasta, a w latach 1571-1580 kościół św. Doroty. W 1545 w mieście wybuchł groźny pożar, który strawił większą część Radkowa. Wojny w XVII i XVIII wieku spowodowały upadek znaczenia miasta.
Ożywienie gospodarcze miasta nastąpiło dopiero pod koniec XIX wieku, kiedy uruchomiono warsztaty tkactwa lnianego. W 1895 roku rozpoczęto eksploatację złóż piaskowca, którego wydobycie zwielokrotniono już w 1903 po wybudowaniu linii kolejowej. W roku 1925 zaczęła działalność poczta, oraz niewielkie fabryczki przemysłu drzewnego, spożywczego, włókienniczego i metalowego.
W 1945 miasto zostało włączone do Polski, rok później przyjęło obecną nazwę. Dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec.

Demografia

Piramida wieku mieszkańców Radkowa w 2014 roku.

Zabytki

Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa, nr rej.: A/2573/514 z 1.12.1958 na listę zabytków wpisane są obiekty:

• kościół rzym.-kat. par. pw. św. Doroty, d. ewangelicki, z l. 1570-88, przebudowany w 1740 r.
• kościół rzym.-kat. pomocniczy pw. św. Andrzeja Boboli, d. ewangelicki, z l. 1905-6
• mury obronne, z XV w.
• renesansowy ratusz, Rynek, z 1543 r., przebudowany w XVI-XIX w.
• dom, ul. Grunwaldzka 1, z 1600, przebudowany w XIX w.
• dom, ul. Kościelna 3, z XVIII w., przebudowany w XIX w.
• dom, ul. Krótka 3, z poł. XVI w., przebudowany w XIX w.
• dom, Rynek 2, z XVIII w., przebudowany w XIX w.
• domy, Rynek 3-4, z XVIII w., przebudowane w pocz. XIX w.
• dom, Rynek 5, z XVII-XIX w.
• dom, Rynek 6, z XVI-XIX w.
• dom, Rynek 8, z XVII-XIX w.
• dom, Rynek 9, z XVI-XIX w.
• dom, Rynek 10, z XVIII-XIX w.
• dom, Rynek 11, z XVII-XIX w.
• dom, Rynek 12, z poł. XVIII-XIX w.
• dom, Rynek 14, z XVII-XIX w.
• dom, Rynek 15, z XVII-XIX w.
• dom, Rynek 17, z poł. XVII w.
• hotel, Rynek 18, z XVII w.
• dom, Rynek 20, z XVII-XIX w.
• dom, Rynek 21, z XVI-XIX w.
• dom, Rynek 22, z XVI w., przebudowany w 1920 r.
• dom, Rynek 25, z XVI w., przebudowany w 1880 r.
• dom, Rynek 26, z XVI-XIX w.

Galeria

• 

  Rynek

• 

  Renesansowy ratusz

• 

  Browar

• 

  Kościół św. Doroty

• 

  Mury obronne

• 

  Kościół św. A. Boboli

• 

  Kolumna maryjna

• 

  Obelisk przed ratuszem

• 

  Kamienica Rynek 3

• 

  Rynek 12

• 

  Rynek 14

Szlaki turystyczne

Przez Radków przechodzą dwa szlaki turystyczne:

• droga Szklary-Samborowice - Jagielno - Przeworno - Gromnik - Biały Kościół – Żelowice – Ostra Góra – Niemcza - Gilów - Piława Dolna - Góra Parkowa - Bielawa - Kalenica - Nowa Ruda - Przełęcz pod Krępcem - Sarny - Tłumaczów - Gajów - Radków - Skalne Wrota - Pasterka - Przełęcz między Szczelińcami - Karłów - Lisia Przełęcz - Białe Skały - Skalne Grzyby - Batorówek - Batorów - Skała Józefa - Duszniki-Zdrój - Schronisko PTTK „Pod Muflonem” - Szczytna - Zamek Leśna - Polanica-Zdrój - Łomnicka Równia - Huta - Bystrzyca Kłodzka - Igliczna - Międzygórze - Przełęcz Puchacza
• Polanica-Zdrój – Bukowa - Borowina - Niżkowa - Batorówek – Skalne Grzyby – Wambierzyce – Radków – Stroczy Zakręt

Zobacz też

• Parafia św. Doroty w Radkowie
• TSR Radków Góra Guzowata
• Radków (stacja kolejowa)
• Byłe przejście graniczne Radków - Božanov

Bibliografia

• Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, ​ISBN 978-83-89188-95-3​
• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 13: Góry Stołowe. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo PTTK „KRAJ”, 1992, ​ISBN 83-7005-301-7​

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona miasta Radkowa
• Historyczne i współczesne obrazy miejscowości na stronie Dolny Śląsk na fotografii (Wratislaviae Amici)
• Aglomeracja Wałbrzyska
• Hradek, niem. Wuenschelburg w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. III: Haag – Kępy. Warszawa, 1882.