Jarkko Nieminen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jarkko Nieminen
Ilustracja
Państwo

 Finlandia

Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1981
Masku

Wzrost

185 cm

Gra

leworęczna, oburęczny backhand

Status profesjonalny

2000

Zakończenie kariery

9 listopada 2015

Trener

Jan de Witt

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

2

Najwyżej w rankingu

13 (10 lipca 2006)

Australian Open

QF (2008)

Roland Garros

4R (2003)

Wimbledon

QF (2006)

US Open

QF (2005)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

5

Najwyżej w rankingu

42 (28 stycznia 2008)

Australian Open

SF (2010)

Roland Garros

2R (2003, 2008, 2014)

Wimbledon

2R (2007)

US Open

QF (2008)

Jarkko Nieminen (ur. 23 lipca 1981 w Masku) – fiński tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Mąż czołowej fińskiej badmintonistki, Anu Nieminen[1].

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

W roku 1999 zajmował 9. miejsce w rankingu juniorów i wygrał juniorski US Open w singlu, pokonując w finale Duńczyka Kristiana Plessa. Rok później oficjalnie rozpoczął karierę zawodową. Startował głównie w cyklu ATP Challenger Tour. W 2001 roku wygrał 4 turnieje tej rangi, a w swoim 2 starcie w cyklu ATP World Tour w Sztokholmie doszedł do finału, pokonując m.in. Marokańczyka Junusa al-Ajnawi'ego oraz Szwedów Thomasa Johanssona i Thomasa Enqvista, a przegrywając z Holendrem Sjengiem Schalkenem (chociaż prowadził w piątym secie finału 3:0 z podwójnym przełamaniem serwisu). Na koniec sezonu znalazł się w czołowej setce rankingu jako pierwszy Fin od 10 lat, natomiast finał turniejowy osiągnął jako pierwszy Fin od 20 lat.

W 2002 roku był w 2 finałach turniejowych na nawierzchni ziemnej. W Estoril przegrał w decydującym meczu z Davidem Nalbandianem, a na Majorce z Gastónem Gaudio. Rok później doszedł do finału w Monachium, gdzie uległ Rogerowi Federerowi. Był również w 1/8 finału Rolanda Garrosa oraz finale deblowego turnieju w Bangkoku, grając w parze z Andrew Kratzmannem.

W 2004 roku stracił 3 miesiące startów z powodu kontuzji, ale utrzymał się w czołowej setce rankingu. Zagrał natomiast na igrzyskach olimpijskich w Atenach dochodząc do 2 rundy zawodów singlowych.

W 2005 roku jako pierwszy Fin w historii doszedł do ćwierćfinału wielkoszlemowego, na US Open, ponosząc porażkę w pojedynku o awans do dalszej rundy z Lleytonem Hewittem[2].

W styczniu 2006 roku odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe, pokonując w finale w Auckland Chorwata Mario Ančicia 6:2, 6:2[3]. Do końca sezonu osiągnął również finał w Sztokholmie, gdzie ostatecznie przegrał z Jamesem Blake.

We wrześniu 2007 roku Nieminen wygrał swój pierwszy turniej ATP World Tour w grze podwójnej na kortach twardych w Mumbaju. W parze z Robertem Lindstedtem pokonali w finale debel Rohan BopannaAisam-ul-Haq Qureshi. Podczas turnieju w Bazylei, w październiku 2007 roku, pokonując m.in. Cypryjczyka Markosa Pagdatisa doszedł do finału singla, gdzie przegrał z broniącym tytułu, liderem światowego rankingu, Rogerem Federerem.

Rok 2008 Fin zakończył z 1 turniejowym finałem, w Adelaide. Będąc rozstawionym z nr 3. pokonał po drodze Jo-Wilfrieda Tsongę, jednak w finale nie sprostał Michaëlowi Llodrze. Uczestniczył również w rywalizacji singlowej igrzysk olimpijskich w Pekinie, z której został wyeliminowany w 1 rundzie.

W roku 2009 Nieminen osiągnął na początku sezonu finał singla w Sydney przegrywając w decydującym meczu z Davidem Nalbandianem. Wcześniej zdołał pokonać będącego na 3. miejscu w rankingu Novaka Đokovicia. W lutym awansował wspólnie z Rohanem Bopanną do finału halowego turnieju w San José. Pojedynek finałowy ostatecznie przegrali z parą Tommy HaasRadek Štěpánek. Następnie z powodu kontuzji nadgarstka Fin nie mógł grać przez kilka miesięcy i do Touru powrócił w drugiej połowie sezonu.

Pod koniec lipca 2010 roku wygrał drugi turniej deblowy rozgrywek ATP World Tour. Wspólnie z Johanem Brunströmem pokonali w finale turnieju w Gstaad brazylijski debel Marcelo MeloBruno Soares. Na początku października Nieminen dotarł do finału zawodów singlowych w Bangkoku, eliminując po drodze m.in. finalistę z 2009, Viktora Troickiego. Pojedynek o mistrzostwo przegrał z Guillermo Garcíą Lópezem. W tym samym miesiącu Fin awansował wraz z Johanem Brunströmem do finału w Sztokholmie. W meczu o tytuł para Brunström–Nieminen nie sprostała jednak deblowi Eric ButoracJean-Julien Rojer.

W połowie października 2011 roku Nieminen dotarł do finału w Sztokholmie. Finałowe spotkanie przegrał z Gaëlem Monfilsem. Była to zarazem dziesiąta porażka Fina w finale singla w karierze.

Na początku 2012 roku wygrał drugi turniej singlowy, w Sydney. W finale pokonał Juliena Benneteau wynikiem 6:2, 7:5[4]. W zawodach gry podwójnej podczas tego samego turnieju Nieminen osiągnął finał. W parze z Matthew Ebdenem nie sprostali braciom Bryan, Mike'owi oraz Bobowi[5]. Latem zagrał po raz trzeci na igrzyskach olimpijskich w Londynie. Doszedł tam do 2 rundy zawodów singlowych.

Pierwszy finał do jakiego Fin dotarł w 2013 roku miał miejsce w maju w Monachium, w konkurencji gry podwójnej. Nieminen grał wówczas w parze z Dmitrijem Tursunowem, a w finale pokonali 6:1, 6:4 Erica Butoraca i Markosa Pagdatisa. Pod koniec tego samego miesiąca Fin dotarł do finału gry pojedynczej w Düsseldorfie, gdzie nie sprostał Juanowi Mónaco.

Na początku sierpnia 2014 roku Nieminen wygrał po raz czwarty zawody w grze podwójnej, tym razem w Kitzbühel. Dokonał tego wspólnie z Henrim Kontinenem.

W kolejnym sezonie zwyciężył w piątym deblowym turnieju, zawodach w Buenos Aires, gdzie partnerował mu André Sá. W meczu mistrzowskim tenisiści odnieśli zwycięstwo 6:4, 4:6, 10–7 nad parą Pablo AndújarOliver Marach. 9 listopada 2015 zakończył karierę zawodniczą[6].

Od roku 1999 Nieminen był reprezentantem Finlandii w Pucharze Davisa. Rozegrał dla zespołu 85 meczów. W singlu wygrał 45 pojedynków, natomiast 14 w deblu.

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 13. miejscu w lipcu 2006 roku, z kolei w zestawieniu deblistów pod koniec stycznia 2008 roku zajmował 45. pozycję.

Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (2–11)[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals (0–0)
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000 (0–0)
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500 (0–0)
ATP International Series /
ATP World Tour 250 (2–10)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (2–6)
Ceglana (0–4)
Trawiasta (0–0)
Dywanowa (0–1)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 28 października 2001 Sztokholm Twarda (hala) Holandia Sjeng Schalken 6:3, 3:6, 3:6, 6:4, 3:6
Finalista 2. 14 kwietnia 2002 Estoril Ceglana Argentyna David Nalbandian 4:6, 6:7(5)
Finalista 3. 5 maja 2002 Majorka Ceglana Argentyna Gastón Gaudio 2:6, 3:6
Finalista 4. 4 maja 2003 Monachium Ceglana Szwajcaria Roger Federer 1:6, 4:6
Zwycięzca 1. 14 stycznia 2006 Auckland Twarda Chorwacja Mario Ančić 6:2, 6:2
Finalista 5. 15 października 2006 Sztokholm Twarda (hala) Stany Zjednoczone James Blake 4:6, 2:6
Finalista 6. 28 października 2007 Bazylea Dywanowa (hala) Szwajcaria Roger Federer 3:6, 4:6
Finalista 7. 5 stycznia 2008 Adelaide Twarda Francja Michaël Llodra 3:6, 4:6
Finalista 8. 18 stycznia 2009 Sydney Twarda Argentyna David Nalbandian 3:6, 7:6, 2:6
Finalista 9. 3 października 2010 Bangkok Twarda (hala) Hiszpania Guillermo García-López 4:6, 6:3, 4:6
Finalista 10. 23 października 2011 Sztokholm Twarda (hala) Francja Gaël Monfils 5:7, 6:3, 2:6
Zwycięzca 2. 15 stycznia 2012 Sydney Twarda Francja Julien Benneteau 6:2, 7:5
Finalista 11. 25 maja 2013 Düsseldorf Ceglana Argentyna Juan Mónaco 4:6, 3:6

Gra podwójna (5–4)[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals (0–0)
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000 (0–0)
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500 (0–0)
ATP International Series /
ATP World Tour 250 (5–4)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (1–4)
Ceglana (4–0)
Trawiasta (0–0)
Dywanowa (0–0)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy w finale Wynik finału
Finalista 1. 28 września 2003 Bangkok Twarda (hala) Australia Andrew Kratzmann Izrael Jonatan Erlich
Izrael Andy Ram
3:6, 6:7(4)
Zwycięzca 1. 30 września 2007 Mumbaj Twarda Szwecja Robert Lindstedt Indie Rohan Bopanna
Pakistan Aisam-ul-Haq Qureshi
7:6(3), 7:6(5)
Finalista 2. 15 lutego 2009 San José Twarda (hala) Indie Rohan Bopanna Niemcy Tommy Haas
Czechy Radek Štěpánek
2:6, 3:6
Zwycięzca 2. 1 sierpnia 2010 Gstaad Ceglana Szwecja Johan Brunström Brazylia Marcelo Melo
Brazylia Bruno Soares
6:3, 6:7(4), 11–9
Finalista 3. 24 października 2010 Sztokholm Twarda (hala) Szwecja Johan Brunström Stany Zjednoczone Eric Butorac
Antyle Holenderskie Jean-Julien Rojer
4:6, 6:7(4)
Finalista 4. 15 stycznia 2012 Sydney Twarda Australia Matthew Ebden Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
1:6, 4:6
Zwycięzca 3. 5 maja 2013 Monachium Ceglana Rosja Dmitrij Tursunow Cypr Markos Pagdatis
Stany Zjednoczone Eric Butorac
6:1, 6:4
Zwycięzca 4. 2 sierpnia 2014 Kitzbühel Ceglana Finlandia Henri Kontinen Włochy Daniele Bracciali
Kazachstan Andriej Gołubiew
6:1, 6:4
Zwycięzca 5. 1 marca 2015 Argentyna Buenos Aires Ceglana Brazylia André Sá Hiszpania Pablo Andújar
Austria Oliver Marach
6:4, 4:6, 10–7

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)[edytuj | edytuj kod]

Turniej 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Australian Open 1R 3R 2R 3R 3R 2R QF 1R 2R 1R 1R 2R 2R 3R 0 / 14 16–14
French Open 3R 4R 2R 1R 3R 3R 1R 1R 2R 2R 2R 1R 0 / 12 13–12
Wimbledon 2R 3R 1R QF 3R 2R 2R 1R 2R 1R 2R 2R 0 / 12 14–12
US Open 1R 2R 1R QF 1R 1R 3R 2R 1R 1R 2R 2R 1R 1R 0 / 14 10–14
Wygrane turnieje 0 / 4 0 / 4 0 / 2 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 2 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 52 N/A
Bilans spotkań 3–4 8–4 1–2 7–4 6–4 5–4 9–4 1–2 2–4 0–4 3–4 3–4 3–4 3–4 N/A 54–52

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jarkko Nieminen Bio, Stats, and Results, Sports-Reference.com [dostęp 2013-01-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-14] (ang.).
  2. Nieminen, Nalbandian also reach quarters. espn.go.com, 7 września 2005. [dostęp 2011-11-30]. (ang.).
  3. Nieminen wins first ATP tennis title for himself, and Finland. finlandforthought.netm, 14 stycznia 2006. [dostęp 2011-11-30]. (ang.).
  4. ATP Staff: Nieminen Wins Sydney Title To End Drought. [w:] APIA INTERNATIONAL SYDNEY 2012 [on-line]. atpworldtour.com, 2012-01-14. [dostęp 2012-01-15]. (ang.).
  5. ATP Staff: Bryans Triumph In Sydney Doubles Final. [w:] ATP WORLD TOUR 2012 - WEEK 2 [on-line]. atpworldtour.com, 2012-01-14. [dostęp 2012-01-15].
  6. Rafał Smoliński: Roger Federer i legendarni hokeiści pożegnali Jarkko Nieminena. sportowefakty.wp.pl, 2015-11-09. [dostęp 2015-11-19]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]