Dmitrij Tursunow
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 grudnia 1982 |
| Wzrost |
185 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
2000 |
| Zakończenie kariery |
2017 |
| Trener |
Witalij Gorin |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
7 |
| Najwyżej w rankingu |
20 (2 października 2006) |
| Australian Open |
3R (2007) |
| Roland Garros |
3R (2006, 2008, 2014) |
| Wimbledon |
4R (2005, 2006) |
| US Open |
3R (2003, 2006, 2008, 2013) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
7 |
| Najwyżej w rankingu |
36 (16 czerwca 2008) |
| Australian Open |
2R (2009, 2014) |
| Roland Garros |
SF (2008) |
| Wimbledon |
2R (2007, 2008, 2011, 2014) |
| US Open |
3R (2008) |
Dmitrij Igorowicz Tursunow, ros. Дмитрий Игоревич Турсунов (ur. 12 grudnia 1982 w Moskwie) − rosyjski tenisista, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Karierę tenisową Tursunow rozpoczął w roku 2000, a ostatni turniej zagrał w październiku 2017 w Stockton (impreza rangi ATP Challenger Tour). W 2001 wygrał j pierwsze zawody kategorii ATP Challenger Tour i debiutował w cyklu ATP World Tour, dochodząc w Memphis do ćwierćfinału (pokonał m.in. Grega Rusedskiego i George'a Bastla, przegrał z późniejszym triumfatorem Markiem Philippoussisem).
W 2003 roku Rosjanin debiutował w turniejach wielkoszlemowych, osiągając III rundę US Open, m.in. po pięciosetowym zwycięstwie nad byłym liderem rankingu światowego Gustavo Kuertenem. Kolejne sukcesy w cyklu ATP Challenger Tour (wygrane w Mandeville i San Antonio) dały mu na koniec 2003 roku miejsce w pierwszej setce na świecie.
W 2004 roku Rosjanin po raz pierwszy osiągnął finał rozgrywek ATP World Tour, podczas rywalizacji deblowej w Waszyngtonie. Wspólnie z Travisem Parrottem przegrał finałowy pojedynek z południowoafrykańską parą, Chrisem Haggardem oraz Robbiem Koenigiem.
Jesienią 2005 roku Tursunow zadebiutował w reprezentacji Rosji w półfinale Pucharu Davisa przeciwko Chorwacji. Swój singlowy pojedynek wygrał nad Ivo Karloviciem, lecz w deblu przegrał razem z Igorem Andriejewem z duetem Mario Ančić-Ivan Ljubičić. Ostatecznie Chorwaci awansowali do finału wygrywając rywalizację 3:2. W tym samym okresie Tursunow awansował do finału gry podwójnej w Pekinie. Partnerem deblowym Rosjanina był Michaił Jużny, lecz w rundzie finałowej przegrał z Justinem Gimelstobem i Nathanem Healeyem.
W połowie czerwca 2006 roku Tursunow uzyskał finał debla w Nottingham, turnieju rozgrywanym na nawierzchni trawiastej. Będąc w parze z Igorem Kunicynem uległ jednak w finale Jonatanowi Erlichowi i Andy'emu Ramowi. Miesiąc później Rosjanin po raz pierwszy osiągnął finał singla, podczas rozgrywek w Los Angeles (porażka z Tommym Haasem), a pod koniec września wygrał turniej w Mumbaju, eliminując po drodze m.in. Tommy'ego Robredo, a w finale Tomáša Berdycha. W tym samym roku zdobył również z drużyną Puchar Davisa. Zespół rosyjski wyeliminował odpowiednio Holandię, Francję, USA, a w finale Argentynę. Tursunow odniósł kilka znaczących zwycięstw, m.in. w półfinale przeciwko USA w pojedynku z Andym Roddickiem (wynik meczu 6:3, 6:4, 5:7, 3:6, 17:15 dla Tursunowa).
Na początku sezonu 2007 razem z Nadieżdią Pietrową zdobył Puchar Hopmana. W finale Rosjanie wygrali nad Hiszpanią 2:0, a Tursunow pokonał w swoim meczu Tommy'ego Robredo. Pod koniec lipca Rosjanin wygrał swój drugi turniej singlowy rangi ATP World Tour, na kortach w Indianapolis, zwyciężając w finale Kanadyjczyka Franka Dancevica. We wrześniu odniósł kolejny triumf, w Bangkoku, po wygranej w decydującym meczu nad Benjaminem Beckerem. W październiku wygrał zawody deblowe w Moskwie, razem z Maratem Safinem.
Sezon 2008 Tursunow rozpoczął od zwycięstwa w Sydney, eliminując po drodze m.in. Richarda Gasqueta, a w finale Chrisa Guccione'a. W lutym, wspólnie z Tomášem Berdychem zdobył deblowy tytuł w Rotterdamie. W lipcu dotarł do finału gry pojedynczej w Indianapolis, po wyeliminowaniu m.in. Jamesa Blake'a. W finale nie sprostał Gilles'owi Simonowi. Na przełomie września i października Rosjanin wygrał turniej w Metzu, gdzie w finale pokonał Paula-Henriego Mathieu.
Rok 2009 Tursunow zakończył z jednym singlowym zwycięstwem, w Eastbourne, pokonując w finale Franka Dancevica. Ponadto Rosjanin wygrał również dwa deblowe turnieje, w lutym z Rikiem de Voestem w Dubaju oraz w lipcu z Ernestsem Gulbisem w Indianapolis.
W roku 2010 Rosjanin osiągnął dwa finały gry podwójnej. Najpierw w Tokio, gdzie wspólnie z Andreasem Seppim przegrał w finale z Erikiem Butoracem i Jeanem-Julienem Rojerem, a potem w Moskwie, pokonując w finale Janko Tipsarevicia oraz Viktora Troickiego. Partnerem deblowym Tursunowa był wówczas Igor Kunicyn.
Po blisko dwóch latach, w połowie czerwca 2011 roku Tursunow wygrał rozgrywki singlowe, podczas rywalizacji w 's-Hertogenbosch, na nawierzchni trawiastej. Spotkanie finałowe zakończyło się zwycięstwem Rosjanina nad Ivanem Dodigiem.
Pierwszy finał do jakiego Tursunow dotarł w 2012 roku miał miejsce w 's-Hertogenbosch w ramach rozgrywek gry podwójnej. Razem z Juanem Sebastiánem Cabalem został pokonany przez Roberta Lindstedta i Horię Tecău.
W 2013 roku pierwszy finał z udziałem Rosjanina miał miejsce w maju, w Monachium w grze podwójnej. Partnerem Tursunowa był Jarkko Nieminen, a w finale pokonali 6:1, 6:4 Erica Butoraca i Markosa Pagdatisa.
Pod koniec października 2015 roku Tursunow został mistrzem gry podwójnej w Moskwie razem z Andriejem Rublowem. Decydujący mecz Rosjanie wygrali z deblem Radu Albot–František Čermák.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów Tursunow był na początku października 2006 roku na 20. miejscu, z kolei w zestawieniu deblistów w połowie czerwca 2008 roku zajmował 36. pozycję. Stosunkowo często musi rezygnować ze startów turniejowych ze względu na kontuzje.
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (7–2)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 30 lipca 2006 | Los Angeles | Twarda |  Tommy Haas
|
6:4, 5:7, 3:6 |
| Zwycięzca | 1. | 1 października 2006 | Mumbaj | Twarda |  Tomáš Berdych
|
6:3, 3:6, 7:6(5) |
| Zwycięzca | 2. | 29 lipca 2007 | Indianapolis | Twarda |  Frank Dancevic
|
6:4, 7:5 |
| Zwycięzca | 3. | 30 września 2007 | Bangkok | Twarda (hala) | Benjamin Becker
|
6:2, 6:1 |
| Zwycięzca | 4. | 12 stycznia 2008 | Sydney | Twarda |  Chris Guccione
|
7:6(3), 7:6(4) |
| Finalista | 2. | 20 lipca 2008 | Indianapolis | Twarda |  Gilles Simon
|
4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 5. | 5 października 2008 | Metz | Twarda (hala) | Paul-Henri Mathieu
|
7:6(6), 1:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 6. | 20 czerwca 2009 | Eastbourne | Trawiasta | Frank Dancevic
|
6:3, 7:6(5) |
| Zwycięzca | 7. | 19 czerwca 2011 | 's-Hertogenbosch | Trawiasta |  Ivan Dodig
|
6:3, 6:2 |
Gra podwójna (7–5)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 22 sierpnia 2004 | Waszyngton | Twarda |  Travis Parrott
|
 Chris Haggard Robbie Koenig
|
6:7(3), 1:6 |
| Finalista | 2. | 18 września 2005 | Pekin | Twarda |  Michaił Jużny
|
Justin Gimelstob Nathan Healey
|
6:4, 3:6, 2:6 |
| Finalista | 3. | 25 czerwca 2006 | Nottingham | Trawiasta | Igor Kunicyn
|
 Jonatan Erlich Andy Ram
|
3:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 1. | 14 października 2007 | Moskwa | Twarda (hala) | Marat Safin
|
Tomáš Cibulec Lovro Zovko
|
6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 2. | 24 lutego 2008 | Rotterdam | Twarda (hala) | Tomáš Berdych
|
Philipp Kohlschreiber Michaił Jużny
|
7:5, 3:6, 10–7 |
| Zwycięzca | 3. | 1 marca 2009 | Dubaj | Twarda | Rik de Voest
|
Martin Damm Robert Lindstedt
|
4:6, 6:3, 10–5 |
| Zwycięzca | 4. | 25 lipca 2009 | Indianapolis | Twarda |  Ernests Gulbis
|
Ashley Fisher Jordan Kerr
|
6:4, 3:6, 11–9 |
| Finalista | 4. | 10 października 2010 | Tokio | Twarda |  Andreas Seppi
|
Eric Butorac Jean-Julien Rojer
|
3:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 5. | 24 października 2010 | Moskwa | Twarda (hala) | Igor Kunicyn
|
 Janko Tipsarević Viktor Troicki
|
7:6(8), 6:3 |
| Finalista | 5. | 23 czerwca 2012 | 's-Hertogenbosch | Trawiasta |  Juan Sebastián Cabal
|
Robert Lindstedt Horia Tecău
|
3:6, 6:7(1) |
| Zwycięzca | 6. | 5 maja 2013 | Monachium | Ceglana |  Jarkko Nieminen
|
 Markos Pagdatis Eric Butorac
|
6:1, 6:4 |
| Zwycięzca | 7. | 25 października 2015 | Moskwa | Twarda (hala) | Andriej Rublow
|
 Radu Albot František Čermák
|
2:6, 6:1, 10–6 |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-30] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-30] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-30] (ang.).