Jarosław Bratkiewicz
.jpg) Jarosław Bratkiewicz (2013) | |
| Data i miejsce urodzenia |
3 grudnia 1955 |
|---|---|
| Ambasador RP na Łotwie | |
| Okres |
od 1997 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Jarosław Tadeusz Bratkiewicz (ur. 3 grudnia 1955 w Warszawie) – polski politolog i dyplomata, rosjoznawca, w latach 1997–2001 ambasador RP na Łotwie.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył studia w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych[1] (1980)[2]. W 1986 doktoryzował się na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego[2] (według innego źródła w PAN)[3]. W 1994 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie rozprawy zatytułowanej Tradycjonalizm. Kolektywizm. Despotyzm[4].
W czasie studiów działał w Socjalistycznym Związku Studentów Polskich oraz Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[5]. Od 1980 do 1982 pracował w Związku Młodzieży Socjalistycznej[2]. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[5]. W latach 80. działał w NSZZ „Solidarność” i wydawnictwie Krąg (1986–1989)[2]. Był pracownikiem naukowym Polskiej Akademii Nauk – początkowo w Instytucie Krajów Socjalistycznych PAN, później w Zakładzie Krajów Pozaeuropejskich[5] (1982–1991). Od 1991 do 1992 pracował jako specjalista w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. W 1992 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 1997 objął urząd ambasadora RP w Republice Łotewskiej (sprawował go do 2001). Po powrocie do kraju był m.in. wicedyrektorem Departamentu Strategii i Planowania Polityki Zagranicznej, dyrektorem Departamentu Wschodniego MSZ (od grudnia 2007) i dyrektorem politycznym MSZ (od listopada 2010[6] do 2015[3]). W 2008 napisał wewnątrzministerialną analizę, która według Witolda Waszczykowskiego miała być podstawą prorosyjskiego zwrotu w polskiej polityce zagranicznej[7]. 1 października 2021 zakończył pracę w MSZ[8].
Był też nauczycielem akademickim w Prywatnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie[9] oraz w Katedrze Europeistyki Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[10].
Mówi w języku angielskim i rosyjskim[2]. Jest badaczem i znawcą problematyki rosyjskiej, ze szczególnym uwzględnieniem nacjonalizmu i modernizacji po 1991. W latach 80. i 90. publikował prace z dziedziny rosjoznawstwa.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Żonaty z Łotyszką, ma córkę[11][2].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w służbie zagranicznej, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i działalności dyplomatycznej” (2011)[12][13]
- Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd, Łotwa (2002)[14]
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Publikacje książkowe
- Współczesny stan badań nad „azjatycką” formacją społeczną, Zakład Krajów Pozaeuropejskich PAN, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, ISBN 83-04-02874-3.
- Teoria przedkapitalistycznej formacji społecznej w kulturach orientalnych : interpretacja badań i polemik, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1989, ISBN 83-04-03005-5.
- Wielkoruski szowinizm: w świetle teorii kontynuacji (wyd. drugie, poprawione i poszerzone), Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 1991, ISBN 83-85479-06-6.
- Tradycjonalizm, kolektywizm, despotyzm : kontynuacyjne ujęcie ewolucji historyczno-politycznej (ze szczególnym uwzględnieniem Rosji), Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 1991, ISBN 83-85479-01-5.
- Rosyjscy nacjonaliści w latach 1992–1996: od detradycjonalizacji do retradycjonalizacji, Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 1998, ISBN 83-86759-25-9.
- Zapętlenia modernizacji: szkice o samopostrzeganiu i autoidentyfikacji w interakcjach tradycji i nowoczesności: (przypadek Rosji i nie tylko), Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 2007, ISBN 978-83-60580-07-3.
- Eurazjatyzm na wspak : polscy tradycjonaliści przeglądają się w zwierciadle Eurazji i udają, że to nie oni, Kraków: Universitas, 2021, ISBN 978-83-242-3683-1.
- Tłumaczenia
- Richard Pipes: Rosja carów. Jarosław Bratkiewicz (tłum.), Paweł Wieczorkiewicz (uzup.). Warszawa: Krąg, 1990, s. 327. OCLC 749306982.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Piotr Zaremba, Luiza Zalewska, Radek-plakietka, czyli kariera Sikorskiego, dziennik.pl, 21 września 2008 [zarchiwizowane 2010-02-10].
- ↑ a b c d e f Jānis Ūdris, Akreditācijā – Polijas un Latvijas jaunie vēstnieki [online], vestnesis.lv, 8 stycznia 1997 [dostęp 2021-06-10] (łot.).
- ↑ a b Eurazjatyzm na wspak. Polscy tradycjonaliści przeglądają się w zwierciadle Eurazji i udają, że to nie oni [online], TaniaKsiazka.pl [dostęp 2023-04-18].
- ↑ Dr hab. Jarosław Bratkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-04-18].
- ↑ a b c Sławomir Cenckiewicz, Jarosław Bratkiewicz, ojciec resetu z Rosją. Cichy urzędnik, podwładny Sikorskiego [online], Portal i.pl, 28 października 2022 [dostęp 2023-04-18].
- ↑ Jarosław Bratkiewicz, Otwórz Książkę [zarchiwizowane 2019-12-29].
- ↑ Elwira Krzyżanowska, Agata Jabłońska-Andrzejczuk, MSZ ujawniło notatkę z 2008 r. Waszczykowski: To był początek zwrotu rządu Tuska ku polityce prorosyjskiej, gazetaprawna.pl, 23 stycznia 2017 [zarchiwizowane 2021-10-01].
- ↑ Jarosław Bratkiewicz, Czystka w MSZ. Wyrzucony dyplomata w ostrych słowach demaskuje istotę polityki zagranicznej PiS [online], wyborcza.pl, 3 października 2021 [dostęp 2023-04-18].
- ↑ Zasłużeni wykładowcy [online], pwsbia.edu.pl [dostęp 2020-04-08].
- ↑ Pracownicy, uksw.edu.pl [zarchiwizowane 2021-06-10].
- ↑ Jarosław Bratkiewicz, Ryga wkradła się do mojego serca [online], przegladbaltycki.pl, 20 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-22].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2012 r. poz. 337).
- ↑ Ordery i odznaczenia z okazji Dnia Służby Zagranicznej [online], prezydent.pl, 16 listopada 2011 [dostęp 2012-09-24].
- ↑ Par apbalvošanu ar Triju Zvaigžņu ordeni un ordeņa Goda zīmēm [online], likumi.lv, 12 kwietnia 2002 [dostęp 2021-06-10] (łot.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jarosław Bratkiewicz, Instytut Studiów Politycznych PAN [zarchiwizowane 2013-05-04].
- Dr hab. Jarosław Bratkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-09-24].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Bratkiewicz, Jarosław [online], Katalog Biblioteki Narodowej [dostęp 2012-09-24].
- Absolwenci Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych
- Ambasadorowie III Rzeczypospolitej
- Ambasadorowie Polski na Łotwie
- Członkowie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (1980–1989)
- Członkowie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
- Członkowie Socjalistycznego Związku Studentów Polskich
- Działacze Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
- Działacze Związku Młodzieży Socjalistycznej
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Ludzie związani z Rygą
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Polscy politolodzy
- Polscy rosjoznawcy
- Pracownicy Biura Bezpieczeństwa Narodowego
- Pracownicy Instytutu Studiów Politycznych PAN
- Urzędnicy Ministerstwa Spraw Zagranicznych (III Rzeczpospolita)
- Wykładowcy Prywatnej Wyższej Szkoły Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie
- Wykładowcy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego
- Urodzeni w 1955