John Shirley-Quirk
| Data i miejsce urodzenia |
28 sierpnia 1931 |
|---|---|
| Pochodzenie |
angielskie |
| Data i miejsce śmierci |
7 kwietnia 2014 |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
śpiewak |
| Odznaczenia | |
| |
John Shirley-Quirk CBE (ur. 28 sierpnia 1931 w Liverpoolu, zm. 7 kwietnia 2014 w Bath) – angielski śpiewak operowy, bas-baryton.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W dzieciństwie śpiewał w chórze i grał na skrzypcach[1]. Studiował chemię i fizykę na Uniwersytecie w Liverpoolu, a następnie został wykładowcą chemii w Acton Technical College w Londynie[1]. Jednocześnie kontynuował naukę śpiewu u Roya Hendersona. Następnie został chórzystą w chórze Katedry Św. Pawła w Londynie[1]. Wkrótce za swoje występy zaczął otrzymywać pozytywne recenzje i w 1961 został dublerem w roli Gregora Mittenhofera w brytyjskiej premierze „Elegii dla młodych kochanków” Hansa Wernera Henze[1]. Rok później otrzymał pierwszą własną rolę w wystawianej w Susseksie operze „Paleas i Melisanda”. Pod koniec 1963 wraz z Ipswich Bach Choir wystąpił w „Oratorium na Boże Narodzenie” Bacha, gdzie rolę solisty pełnił tenor Peter Pears, długoletni życiowy partner Benjamina Brittena. Dzięki temu występowi zwrócił na siebie uwagę Brittena i w 1964 został członkiem założonej przez niego English Opera Group[1]. Brał udział w premierach pięciu ostatnich oper Brittena, począwszy od „Kulikowej rzeki” z 1964, a kończąc na „Śmierci w Wenecji” z 1973[2]. Przy okazji premiery tej ostatniej opery zadebiutował na scenie Covent Garden Theatre. Rok później zadebiutował w nowojorskiej Metropolitan Opera, gdzie łącznie wystąpił trzydzieści razy, m.in. w rolach Nauczyciela Muzyki w operze „Ariadna na Naksos” Straussa, Mówcy w „Czarodziejskim flecie” Mozarta oraz Rangoniego w „Borysie Godunowie” Musorgskiego[2]. W 1974 wystąpił w Royal Albert Hall na Last Night of the Proms w oratorium „Belshazzar’s Feast” Williama Waltona pod batutą Charlesa Grovesa, gdzie w obecności kompozytora dostał owację na stojąco[1]. W 1991 został wykładowcą Peabody Institute w Baltimore.
Pozostawił po sobie ponad sto nagrań, cieszących się uznaniem krytyków, m.in. „Requiem wojenne” Brittena pod batutą Richarda Hickoxa, „VIII Symfonię” Mahlera pod batutą Georga Soltiego, „Wielką mszę h-moll” Bacha pod batutą Lorina Maazela czy „Dydonę i Eneasza” pod batutą Colina Davisa[2]. Brał też udział w nagraniach oper dla telewizji, m.in. „Eugeniusza Oniegina” Czajkowskiego i „Billy’ego Budda” Brittena[3].
W 1975 został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego (CBE)[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
W 1955 ożenił się z Patricią Hastie. Po jej śmierci w 1981 po raz drugi zawarł związek małżeński z oboistką Sarą Watkins, która zmarła w 1997. W 2009 ożenił się po raz trzeci – z wiolonczelistką Teresą Perez. Z pierwszego małżeństwa miał syna i córkę, z drugiego – syna i dwie córki (jedna z córek zmarła przed nim)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g John Shirley-Quirk - obituary. telegraph.co.uk. [dostęp 2018-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-08)]. (ang.).
- ↑ a b c d Margalit Fox: John Shirley-Quirk, a Bass-Baritone and Specialist in Britten, Is Dead at 82. nytimes.com, 2014-04-20. [dostęp 2018-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-04)]. (ang.).
- ↑ John Shirley-Quirk (Bass-Baritone). bach-cantatas.com. [dostęp 2018-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-02)]. (ang.).