Przejdź do zawartości

Józef Werobej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Werobej
Ilustracja
Józef Werobej (przed 1934)
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

17 września 1890
Zalesie, gubernia grodzieńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1976
Londyn, Wielka Brytania

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

83 Pułk Strzelców Poleskich
44 Pułk Strzelców Legii Amerykańskiej
13 Kresowa Dywizja Piechoty
9 Dywizja Piechoty
4 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Wojska

Józef Werobej (ur. 17 września 1890 w Zalesiu[1], zm. 27 kwietnia 1976 w Londynie) – oficer piechoty Armii Imperium Rosyjskiego, pułkownik Wojska Polskiego mianowany przez polskie władze na uchodźstwie generałem brygady. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w Wilnie, w latach 1912–1917 służył w armii rosyjskiej, w której ukończył szkołę podoficerską (1913) i szkołę chorążych (1915). Był oficerem zawodowym piechoty. Brał udział w walkach frontowych podczas I wojny światowej. W grudniu 1917 wstąpił do Ligi Oficerskiej I Korpusu Polskiego w Rosji. W okresie od sierpnia 1918 do lipca 1920 dowodził kompanią i batalionem 1 pułku strzelców polskich (późniejszy 43 pułk strzelców Legionu Bajończyków) Armii Polskiej we Francji dowodzonej przez gen. Józefa Hallera.

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od sierpnia 1920 do grudnia 1931 pełniący obowiązki, potem dowódca 83 pułku piechoty w Kobryniu. Od grudnia 1931 do grudnia 1934 dowódca 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem. Jako najstarszy dowódca pułku od stycznia do sierpnia 1933 pełnił obowiązki dowódcy dywizji pod nieobecność gen. brygady Edmunda Knoll-Kownackiego i w czasie choroby płk. dypl. Bronisława Regulskiego, dowódcy piechoty dywizyjnej. Od tego drugiego oficera w grudniu 1934 przejął obowiązki dowódcy piechoty dywizyjnej 13 DP i pełnił je do marca 1939, kiedy to otrzymał dowództwo 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach[2].

Był prezesem zarządu Wołyńskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie[3].

9 Dywizją Piechoty dowodził w czasie kampanii wrześniowej. W składzie Armii „Pomorze” wykonywał zadanie obrony przejść przez „korytarz pomorski” przed XIX Korpusem Guderiana. Po rozbiciu dywizji w Borach Tucholskich udało mu się wydostać z okrążenia i dołączyć do sztabu Armii „Pomorze”. 13 września formalnie objął dowództwo 4 Dywizji Piechoty. 19 września został wzięty do niewoli niemieckiej.

W czasie wojny przebywał w obozie jenieckim Woldenberg, gdzie przez pewien czas kierował działalnością konspiracyjną.

Po uwolnieniu z niewoli w Polskich Siłach Zbrojnych m.in. jako I zastępca dowódcy 5 Kresowej Dywizji Piechoty we Włoszech i Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji brał aktywny udział w środowiskach kombatanckich. Zginął potrącony przez samochód w Londynie. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Według niektórych źródeł[według kogo?] w Zelwie
  2. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 533.
  3. Zarząd Wołyńskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-01-08].
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 94 z 14 września 1924 roku, s. 526.
  5. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 7.
  6. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 374.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1723.
  8. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  10. M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  11. Werobej, Jozef - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2020-04-29].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]