Przejdź do zawartości

Kajetan Hryniewiecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Kajetan Hryniewicki)
Kajetan Hryniewiecki
Ilustracja
Herb
Przeginia
Rodzina

Hryniewieccy herbu Przeginia

Data śmierci

1796

Żona

Katarzyna ze Stempkowskich

Dzieci

Ignacy Hryniewiecki

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Kajetan Hryniewiecki także Hryniewicki herbu Przeginia (zm. w 1796 roku) – konsyliarz Rady Nieustającej w 1775 roku[1], podczaszy latyczowski i podstarości kamieniecki w 1764 roku.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był miecznikiem czerwonogrodzkim (od 1744 roku), chorążym czerwonogrodzkim (od 1765), kasztelanem kamienieckim (od 1768), od 1782 wojewoda lubelski, prezes Lubelskiej Komisji Boni Ordinis w 1782 roku[2], komisarz z rycerstwa Komisji Skarbowej Koronnej w 1765 roku[3]. Członek Komisji Policji Koronnej w 1793 roku[4].

Konsyliarz konfederacji Czartoryskich w 1764 roku[5], poseł na sejm konwokacyjny (1764) z województwa podolskiego[6]. Był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 roku z województwa podolskiego i posłem podolskim na sejm elekcyjny[7]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773–1775 został wybrany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do Rady Nieustającej[1]. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[8]. W 1790 roku był członkiem Komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej dla ziemi lubelskiej i powiatu urzędowskiego województwa lubelskiego[9]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[10]. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja[11]. Mianowany konsyliarzem konfederacji generalnej koronnej w konfederacji targowickiej[12]. Z ramienia konfederacji targowickiej wybrany w 1793 roku członkiem Komisji Skarbowej Koronnej[13].

W 1772 roku odznaczony został Orderem Świętego Stanisława, a w 1780Orderem Orła Białego.

Od 1765 posiadał dobra markuszowskie, które odkupił od Sobieskich. Jednak już 3 lata po jego śmierci, jego syn Ignacy sprzedał majątek markuszowski Rafałowi Amorowi Tarnowskiemu.

Żonaty z Katarzyną Stempkowską herbu Suchekomnaty, miał z nią syna Ignacego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 86.
  2. Kamil Jakimowicz, Okoliczności powołania, kompetencje i skład osobowy lubelskiej Komisji Dobrego Porządku, w: Rocznik Lubelski 2015, s. 64.
  3. Antoni Sozański, Imienne spisy osób duchownych, świeckich i wojskowych, które w pierwszych ośmiu latach panowania króla Stanisława Poniatowskiego od 1764-1772 r. w rządzie lub przy administracyi Rzeczypospolitéj udział brały [...]. Cz. 1, Tablice i rejestr, Kraków 1866, s. 10.
  4. Kalendarz wilenski na rok ... 1794, s. 64.
  5. Konfederacya Generalna Koronna Po doszłym Seymie Convocationis Zaczęta w Warszawie Dnia 23. Czerwca Roku Pańskiego 1764. Ręką J. O. Xcia Jmci Prymasa Korony Polskiey [...] Stwierdzona, s. 5.
  6. Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 92.
  7. Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 76.
  8. Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.
  9. Dziennik rządowo-ekonomiczno handlowy. Zaymuiący różne Wiadomości,Rządowe, Handlowe, Ekonomiczne, Fbryczne, Kontraktowe na Dobra, Summy, i Produkta. Zajmujący 3 miesiące kwiecień may czerwiec 1790. R.5. T. II., s. 392.
  10. Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 309.
  11. Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 272.
  12. Józef Kermisz, Lublin i Lubelskie w ostatnich latach Rzeczypospolitej (1788-1794), Lublin 1939, s. 144.
  13. Korrespondent Kraiowy y Zagraniczny. 1793, nr 36 + dod., s. 708.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]