Lascăr Catargiu

Lascăr Catargiu

Data urodzenia	1 listopada 1823
Data śmierci	11 kwietnia 1899
Premier Rumunii
Okres	od 1866 do 1866
Poprzednik	Ion Ghica
Następca	Ion Ghica
Okres	od 1871 do 1876
Poprzednik	Ion Ghica
Następca	Ion Emanuel Florescu
Okres	od 1889 do 1889
Poprzednik	Theodor Rosetti
Następca	Gheorghe Manu
Okres	od 1891 do 1895
Poprzednik	Ion Emanuel Florescu
Następca	Dimitrie Sturdza

Karykatura antydynastyczna, opublikowana w „Ghimpele” w 1872 r. Lewy obrazek: Aleksander Jan Cuza zdradzony przez Iona Brătianu; prawy obrazek: Karol I, wspierany przez Ottona von Bismarcka i Brătianu, umacnia niemieckie wpływy i przywileje.

Lascăr Catargiu (ur. 1 listopada 1823, zm. 11 kwietnia 1899) – rumuński konserwatywny polityk urodzony w Mołdawii. Należał do starego wołoskiego rodu, którego członkowie zostali wygnani w XVII wieku przez księcia Mateusza Basaraba i osiedli w Mołdawii.

Życiorys

Pod rządami księcia Mołdawii Grigore Ghicy (w latach 1849–1856), Catargiu był prefektem policji w Iași. W 1857 roku został członkiem komisji ad hoc, wyłonionej zgodnie z postanowieniami traktatu paryskiego z 1856 roku, w celu głosowania nad unią Mołdawii i Wołoszczyzny. Jego mocno konserwatywne zapatrywania, zwłaszcza na kwestię reformy rolnej, spowodowały, iż konserwatyści wsparli go jako kandydata do objęcia rumuńskiego tronu w 1859 roku.

W czasie rządów Domnitora Aleksandra Jana Cuzy (1859–1866), Catargiu był jednym z liderów opozycji, w tym czasie otrzymywał duże wsparcie od spokrewnionego z nim Barbu Catargiu, znanego dziennikarza i polityka, który został zamordowany w Bukareszcie 20 czerwca 1862 roku. Lascăr Catargiu wziął także udział w tzw. Monstrualnej Koalicji, która obaliła Cuzę, a po akcesji Domnitora Karola I w maju 1866, został przewodniczącym rady ministrów. Jednak nie potrafił współpracować ze swoimi liberalnymi kolegami, Ionem Brătianu i C.A. Rosettim, w wyniku czego zrezygnował z pełnionej funkcji w lipcu.

Po ośmiu innych zmianach ministerialnych, w wyniku kulminacji antydynastycznej agitacji w latach 1870–1871 (sprowokowanej przez liberałów w kontekście wojny francusko-pruskiej), Catargiu utworzył stabilny konserwatywny gabinet, który przetrwał do 1876 roku. Jego polityka, odrzucająca przemoc i przywracająca popularność monarchii uważana była za niepatriotyczną i reakcyjną przez liberałów.

Catargiu pozostawał w opozycji po upadku swego rządu do 1889 roku, kiedy stworzył ponownie gabinet, obejmując także tekę ministra spraw wewnętrznych. Jednak jego gabinet upadł po siedmiu miesiącach. W rządzie Iona Emanuela Florescu (marzec 1891) był także ministrem spraw wewnętrznych, ale już w grudniu 1891 został ponownie premierem, zachowując swe stanowisko do 1895 roku. W tym czasie jego rząd przeprowadził szereg ważnych reform, głównie finansowych i handlowych. Zmarł w Bukareszcie.