Leto (mitologia)
| bogini jedna z tytanid | |
 Marcantonio Franceschini: Narodziny Apollina i Diany (Artemidy), obraz olejny na płótnie z 1692–1709, Liechtenstein Museum, Wiedeń | |
| Inne imiona |
Latona |
|---|---|
| Występowanie | |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Dzieci | |
Leto (także Latona; stgr. Λητώ Lētṓ, łac. Latona, Lato) – w mitologii greckiej jedna z tytanid.
Należała do drugiego pokolenia tytanów[1]. Uchodziła za córkę tytana Kojosa i tytanidy Fojbe oraz za siostrę Asterii[2][3].
Z bogiem Zeusem, który był jej kochankiem, miała bliźnięta: Apollina i Artemidę[3]. Dzieci urodziła na wyspie Delos (późniejszym ośrodku kultu obydwu bóstw), bowiem tutaj znalazła schronienie przed wężem Pytonem, którego zesłała na nią zazdrosna Hera[4][5][6].
Wyobrażenie o tytanidzie przejawia się w sztukach plastycznych, między innymi w greckim malarstwie wazowym (Tytios porywa Leto) i rzeźbie (wschodni przyczółek Partenonu, fryz pergameńskiego ołtarza, przedstawiający sceny z gigantomachii)[3].
Imionami tytanidy zostały nazwane planetoidy – (68) Leto i (639) Latona.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Carlos Parada: Titans (Second generation, descending from the first). maicar.com. [dostęp 2010-04-28]. (ang.).
- ↑ Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 207. ISBN 83-04-04673-3.
- ↑ a b c Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 259. ISBN 80-8046-098-1. (słow.).; polskie wydanie: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej (Encyklopedia mitologii antycznej, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej).
- ↑ Aaron J. Atsma: Apollon cult. theoi.com. [dostęp 2010-08-06]. (ang.).
- ↑ Homer: Odyseja. Warszawa: Biblioteka Klasyki Polskiej i Obcej Czytelnik, 1972, s. 360. Cytat: „Wysepka na Morzu Egejskim, jedna z Cyklad. Sławne miejsce kultu Apollina, którego po długiej wędrówce miała tu w bólach porodzić Latona”.
- ↑ Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian. Warszawa: Świat Książki-Bertelsmann Media, 2005, s. 234–235. ISBN 83-247-0125-7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aaron J. Atsma: Leto. theoi.com. [dostęp 2010-04-28]. (ang.).
- Leto. mythindex.com. [dostęp 2010-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-25)]. (ang.).
- Hezjod: Narodziny bogów (Theogonia); Prace i dni; Tarcza. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999. ISBN 83-7255-040-9.
- Homer: Iliada. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1968, s. 365.
- Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 413. ISBN 83-01-03529-3.
- Carlos Parada: Leto. maicar.com. [dostęp 2010-04-28]. (ang.).
- Bogowie olimpijscy. W: Jan Parandowski: Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 51–58. ISBN 83-210-0677-9.
- Oskar Seyffert: Dictionary of Classical Antiquities, 1894, s. 349: Leto. ancientlibrary.com. [dostęp 2011-07-25]. (ang.).
- William Smith: A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology: Leto. perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-04-30]. (ang.).
- Harry Thurston Peck: Harpers Dictionary of Classical Antiquities, 1898: Leto. perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-04-30]. (ang.).