Maciej Gdula

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Gdula
ilustracja
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

20 maja 1977
Żywiec

Doktor habilitowany nauk społecznych
Specjalność: teoria socjologiczna
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

6 czerwca 2006 – socjologia
UW

Habilitacja

8 listopada 2016 – socjologia
UW

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Posłowie Daria Gosek-Popiołek i Maciej Gdula na konferencji prasowej w Krakowie (2021)

Maciej Roman Gdula (ur. 20 maja 1977[1] w Żywcu[2]) – polski socjolog, polityk i publicysta, doktor habilitowany nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warszawskiego, poseł na Sejm IX kadencji, od 2023 wiceminister nauki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Andrzeja Gduli i praprawnukiem Antoniego Korygi[3].

W 2001 ukończył studia z socjologii na Uniwersytecie Warszawskim[4]. W 2006 na Wydziale Filozofii i Socjologii UW, na podstawie napisanej pod kierunkiem Aleksandry Jasińskiej-Kani rozprawy pt. Utopia, kontrakt i natura. Dyskursy o miłości w kulturze eksperckiej[5], uzyskał stopień naukowy doktora w dziedzinie nauk humanistycznych w dyscyplinie socjologii i specjalności socjologia wiedzy[6]. Tam też w 2016 na podstawie dorobku naukowego oraz monografii pt. Uspołecznienie i kompozycja. Dwie tradycje myśli społecznej a współczesne teorie krytyczne[7] otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk społecznych w zakresie socjologii[6]. Został adiunktem w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego[6][8]. Jako socjolog specjalizuje się w teorii społecznej i teorii polityki.

Jest publicystą „Krytyki Politycznej” oraz członkiem Stowarzyszenia im. Stanisława Brzozowskiego, w latach 2005–2010 wchodził w skład jego zarządu, a od 2010 do 2015 zasiadał w komisji rewizyjnej[1]. Komentator w Poranku radia Tok FM[9][10][11].

W 2017 był koordynatorem głośnego badania terenowego w jednym z miast powiatowych na Mazowszu. Opublikowany raport pod nazwą Dobra zmiana w Miastku. Neoautorytaryzm w polskiej polityce z perspektywy małego miasta przez wielu socjologów został uznany za pierwszą miarodajną diagnozę przyczyn zwycięstwa Prawa i Sprawiedliwości w wyborach parlamentarnych w 2015[12][13][14].

W 2019 został ekspertem partii Wiosna[15] i liderem jej listy do Parlamentu Europejskiego w okręgu nr 10, obejmującym województwa małopolskie i świętokrzyskie. Nie uzyskał wówczas mandatu (głosowały na niego 38 534 osoby)[16].

W wyborach parlamentarnych w 2019 wystartował do Sejmu z listy SLD w okręgu krakowskim (z rekomendacji Wiosny, w ramach porozumienia Lewica), uzyskując mandat posła na Sejm IX kadencji (otrzymał 35 279 głosów)[17]. W Sejmie został członkiem Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji do Spraw Służb Specjalnych[2]. W czerwcu 2021, po rozwiązaniu Wiosny, został członkiem Nowej Lewicy. W wyborach w 2023 nie uzyskał poselskiej reelekcji[18].

W grudniu 2023 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwa Edukacji i Nauki, a w styczniu 2024 na stanowisko podsekretarza stanu w wydzielonym Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego[19][20]. W kwietniu 2024 kandydował do Sejmiku Województwa Małopolskiego z listy KKW Lewica, otrzymując 3954 głosy i nie uzyskując mandatu radnego sejmiku[21][22].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty z lekarką Agnieszką Pomianowską, mają dwie córki[23][24].

Wyniki wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2019 Wiosna Roberta Biedronia Parlament Europejski IX kadencji nr 10 38 534 (2,21%)N[16]
2019 Sojusz Lewicy Demokratycznej Sejm IX kadencji nr 13 35 279 (5,43%)T[17]
2023 Nowa Lewica Sejm X kadencji nr 13 16 308 (2,15%)N[18]
2024 KKW Lewica Sejmik Województwa Małopolskiego VII kadencji nr 3 3954 (1,34%)N[21]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Trzy dyskursy miłosne (2009)
  • Style życia i porządek klasowy w Polsce (red. nauk. wspólnie z Przemysławem Sadurą, 2012)
  • Oprogramowanie rzeczywistości społecznej (red. wspólnie z Lechem Nijakowskim, 2014)
  • Dobra zmiana w Miastku. Neoautorytaryzm w polskiej polityce z perspektywy małego miasta (wspólnie z Katarzyną Dębską i Kamilem Trepką, 2017)
  • Nowy autorytaryzm (2018)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Stowarzyszenia im. Stanisława Brzozowskiego (KRS: 0000242083) [online], Krajowy Rejestr Sądowy [dostęp 2019-08-15].
  2. ↑ a b Maciej Gdula [online], sejm.gov.pl [dostęp 2023-12-21].
  3. ↑ Maciej Gdula, Pamięć lewicy, „Krytyka Polityczna” (11/12), 2007, s. 231 [dostęp 2020-10-13].
  4. ↑ Dr Maciej Gdula, jis.uw.edu.pl [zarchiwizowane 2017-03-06].
  5. ↑ Maciej Gdula: publikacje, is.uw.edu.pl [zarchiwizowane 2018-01-22].
  6. ↑ a b c Dr hab. Maciej Roman Gdula, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2019-08-15].[martwy link]
  7. ↑ Uspołecznienie i kompozycja Dwie tradycje myśli społecznej a współczesne teorie krytyczne [online], znak.com.pl [dostęp 2018-01-21].
  8. ↑ Dr Maciej Gdula, wfis.uw.edu.pl [zarchiwizowane 2017-09-24].
  9. ↑ Jarosław Gugała, Michał Szułdrzyński i Maciej Gdula u Piotra Kraśki [online], tokfm.pl, 22 lipca 2015 [dostęp 2018-01-21].
  10. ↑ Godzina publicystów: Renata Grochal, Michał Szułdrzyński i Maciej Gdula [online], tokfm.pl, 3 sierpnia 2015 [dostęp 2018-01-21].
  11. ↑ Joanna Solska, Jarosław Gugała i Maciej Gdula u Dominiki Wielowieyskiej [online], tokfm.pl, 6 lipca 2015 [dostęp 2018-01-21].
  12. ↑ Maciej Gdula, Katarzyna Dębska, Kamil Trepka, Dobra zmiana w Miastku. Neoautorytaryzm w polskiej polityce z perspektywy małego miasta, Warszawa: Stowarzyszenie im. Stanisława Brzozowskiego, 2017.
  13. ↑ Wyborcy PiS-u wcale nie są tacy, jak myśleliście. To badanie zupełnie zmienia ich postrzeganie [online], newsweek.pl, 7 stycznia 2018 [dostęp 2019-08-14].
  14. ↑ Jakub Bierzyński, Poznajcie wyborców PiS: cenią demokrację, mają udane życie, nie znoszą pouczania, „Gazeta Wyborcza”, 3 stycznia 2018.
  15. ↑ Robert Biedroń ogłasza swój program. „Nikt, kto pracował przez całe życie, nie może być zapomniany przez państwo” [online], businessinsider.com, 3 lutego 2019 [dostęp 2019-04-15].
  16. ↑ a b Wybory do Parlamentu Europejskiego 2019 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2019-05-28].
  17. ↑ a b Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2019 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2019-10-14].
  18. ↑ a b Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2023 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-10-17].
  19. ↑ Nowi wiceministrowie w resorcie nauki, gov.pl, 20 grudnia 2023 [zarchiwizowane 2023-12-20].
  20. ↑ Mrówczyńska, Gzik, Gdula i Szeptycki wiceministrami w resorcie nauki [online], portalsamorzadowy.pl, 20 grudnia 2023 [dostęp 2023-12-21].
  21. ↑ a b Wybory samorządowe 2024 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2024-04-09].
  22. ↑ Adam Zygiel, Porażka Gduli w wyborach. Wiceminister nie dostał się do sejmiku, wp.pl, 8 kwietnia 2024 [zarchiwizowane 2024-04-09].
  23. ↑ Aleksandra Szyłło, Mamo, a kiedy ja umarnę? [online], wyborcza.pl, 4 września 2014 [dostęp 2021-06-19].
  24. ↑ Kim są posłowie z Krakowa? Takie mają wykształcenie [online], fakt.pl, 16 października 2019 [dostęp 2021-06-19].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maciej_Gdula&oldid=73488267”