Maria Thaddäus von Trautmannsdorff
| Kardynał prezbiter | ||
.JPG)
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 maja 1761 | |
| Data i miejsce śmierci |
20 stycznia 1819 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Arcybiskup ołomuniecki | ||
| Okres sprawowania |
1814-1819 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Diakonat |
14 czerwca 1783 | |
| Prezbiterat |
20 grudnia 1783 | |
| Nominacja biskupia |
1 czerwca 1795 | |
| Sakra biskupia |
8 września 1795 | |
| Kreacja kardynalska |
23 września 1816 | |
| Data konsekracji |
8 września 1795 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Maria Thaddäus von Trautmannsdorff, czes. Maria Tadeáš Trauttmansdorff (ur. 28 maja 1761 w Grazu; zm. 20 stycznia 1819 w Wiedniu) – austriacki duchowny, biskup kralowohradecki w latach 1795-1814, arcybiskup ołomuniecki w latach 1814-1819, kardynał[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne lata
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w 1761 roku w Grazu jako syn Weikharta von Trautmannsdorffa i jego żony Anny z domu von Wurmbrandt. Po ukończeniu miejscowego gimnazjum w Grazu podjął studia teologiczne na Collegium Germanicum w Rzymie. W 1782 roku uzyskał tam stopień naukowy doktora teologii. Na polecenie cesarza Józefa II Habsburga został skierowany na dodatkowe studia do Pawii. Za sprawą tamtejszych nauczycieli zetknął się tam z doktryną późnego jansenizmu, stając się jej zwolennikiem[2].
20 grudnia 1783 roku otrzymał święcenia kapłańskie w rodzinnym Grazu po których otrzymał godność kanonika w Ołomuńcu. W ciągu kolejnych lat sprawował funkcję proboszcza w Karniowie i Holešovie, ucząc się w międzyczasie języka czeskiego. Dzięki kontaktom z dworem arcybiskupim w Kromieryżu odwrócił się od jansenizmu. Został ponadto członkiem loży masońskiej[3].
Biskup hradecki
[edytuj | edytuj kod]W 1793 roku został mianowany biskupem Triestu, ale zanim objął tę diecezję został 30 sierpnia 1794 roku mianowany ordynariuszem kralowohradeckim. Papież Pius VI zatwierdził go 1 czerwca 1795 roku. Święcenia biskupie przyjął 8 września 1795 roku w Kromieryżu. Podczas swoich rządów doprowadził w 1802 roku do otwarcia gimnazjum w Niemieckim Brodzie[4].
Arcybiskup ołomuniecki
[edytuj | edytuj kod]26 listopada 1811 roku ołomuniecka kapituła katedralna wybrała go na nowego arcybiskupa metropolitę ołomunieckiego po śmierci abpa Antona Theodora von Colloredo-Waldsee-Melsa. Papieskie zatwierdzenie tej decyzji nastąpiło dopiero 15 marca 1814 roku ze względu na więzienie papieża Piusa VII przez cesarza Napoleona I Bonapartego. 23 września 1816 został mianowany kardynałem[5].
Tak samo jak w Hradec Králové tak i w Ołomuncu dał się poznać jako sprawny gospodarz i osoba hojna. Prowadził działalność charytatywną oraz nie prowadził wystawnego trybu życia. Oszczędzone pieniądze przeznaczał na ubogich i chorych diecezjan. Kładł nacisk na edukację księży oraz ich moralność i umiejętność porozumiewania się w miejscowym języku. Przeprowadził wiele wizytacji kanonicznych swoich parafii. Zmarł w 1819 roku w Wiedniu[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Biografia Marii Thaddäusa von Trautmannsdorffa na stronie "Catholic-Hierarchy" [on-line] [dostęp: 6.01.2015]
- ↑ Milan M. Buben, Encyklopedie českých a moravských sídelních biskupů, Praha 2000, s. 351.
- ↑ Kurt A. Huber, MariaThaddäusa von Trautmannsdorff, (w:) Erwin Gatz, "Die Bischöfe des Heiligen Römischen Reiches 1648–1803", ISBN 3-428-06763-0, s. 521.
- ↑ Milan M. Buben, Encyklopedie českých a moravských sídelních biskupů, Praha 2000, s. 352.
- ↑ Kurt A. Huber, MariaThaddäusa von Trautmannsdorff, (w:) Erwin Gatz, "Die Bischöfe des Heiligen Römischen Reiches 1648–1803", ISBN 3-428-06763-0, s. 522.
- ↑ Milan M. Buben, Encyklopedie českých a moravských sídelních biskupů, Praha 2000, s. 353.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Milan M. Buben, Encyklopedie českých a moravských sídelních biskupů, Praha 2000, s. 351-353.
- Kurt A. Huber, MariaThaddäusa von Trautmannsdorff, (w:) Erwin Gatz, "Die Bischöfe des Heiligen Römischen Reiches 1648–1803", ISBN 3-428-06763-0, s. 521–522.