Przejdź do zawartości

Mieczysław Biernacki (matematyk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Biernacki
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1891
Lublin

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1959
Lublin

profesor nauk matematycznych
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1928

Profesura

1937

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek krajowy czynny

Uczelnia

Uniwersytet Wileński
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
UMCS

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Mieczysław Kwiryn Biernacki (ur. 30 marca 1891 w Lublinie, zm. 21 listopada 1959 tamże) – polski matematyk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził w rodzinie Mieczysława Józefa, lekarza, i Zofii Anny z Weysflogów. Miał brata Andrzeja Piotra, lekarza internistę, hematologa, męża Grażyny Bacewicz[1][2]. Ukończył w 1909 Szkołę Filologiczną im. Stanisława Staszica w Lublinie i podjął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1911 został wydalony z uczelni za udział w studenckiej akcji protestacyjnej przeciwko wykładom ks. Kazimierza Zimmermanna[3]. Studia kontynuował na paryskiej Sorbonie[4]. W latach 1914–1920 walczył najpierw jako ochotnik w armii francuskiej, a następnie w szeregach armii gen. Józefa Hallera[1]. W czasie walk ranny i zatruty gazem[4].

Po wojnie powrócił do Polski. W 1923 ukończył na poziomie studiów licencjackich studia matematyczne na Sorbonie w Paryżu, gdzie w maju 1928 uzyskał stopień doktora nauk matematycznych[4] na podstawie rozprawy Sur les équations algébriques contenant des paramètres arbitraires przygotowanej pod kierunkiem prof. Pawła  Montela[3].

Na uniwersytecie w Wilnie był przez rok starszym asystentem. Od listopada 1929 pracował w Poznaniu jako profesor nadzwyczajny matematyki i kierował aż do wybuchu wojny II Katedrą Matematyki. W 1937 został profesorem zwyczajnym[4].

Podczas okupacji przebywa w Lublinie i udzielał tam lekcji matematyki, a po wyzwoleniu pozostał w mieście na stałe. Uczestniczył w tworzeniu UMCS w Lublinie, w którym w grudniu 1944 objął kierownictwo Katedry Matematyki[4].

Od 1946 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1949 pracownikiem Instytutu Matematyki PAU[4]. Należał także m.in. do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1937–1938 i 1948–1951 wiceprezes).

W swych pracach zajmował się analizą matematyczną i geometrią. Opublikował 87 prac naukowych, w tym 2–tomowy podręcznik geometrii różniczkowej[4].

Zmarł w Lublinie 21 listopada 1959 i tam został pochowany[4].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Biernacki Andrzej Piotr, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-08-24].
  2. Mieczysław Kwiryn Biernacki z Giżyc h. Poraj M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-08-24].
  3. a b Matematycy i Informatycy Podkarpacia | Portal wiedzy i nauki [online], mip.ur.edu.pl [dostęp 2024-08-23].
  4. a b c d e f g h Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 56.
  5. Roman Duda: Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2012, s. 77. ISBN 978-83-229-3316-9.
  6. M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1588 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej”.
  7. M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1021 „za zasługi w pracy zawodowej”.
  8. M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450 - Uchwała Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1955 r. nr 0/126 - na wniosek Prezesa Polskiej Akademii Nauk.
  9. II. Laureaci Nagrody im. Stefana Banacha Polskiego Towarzystwa Matematycznego [online], Wortal Stefana Banacha [dostęp 2021-01-03].
  10. Przyznanie Państwowych Nagród Naukowych i Artystycznych. „Nowa Kultura”. Rok I, Nr 19, s. 2, 6 sierpnia 1950. Warszawa: Związek Literatów Polskich. [dostęp 2024-08-23]. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 56–57. ISBN 83-01-02722-3.
  • Roman Duda: Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2012, s. 76-78. ISBN 978-83-229-3316-9.