OPEC

Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową
OPEC
	; Państwa członkowskie
Siedziba	Wiedeń
Członkowie	13
Sekretarz generalny	Haitham Al-Ghais
Utworzenie	1960
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową^[1] (ang. Organization of the Petroleum Exporting Countries, OPEC) – organizacja międzynarodowa krajów producentów ropy naftowej z siedzibą w Wiedniu. Jej celem jest ujednolicenie polityki dotyczącej wydobycia oraz wpływanie na poziom cen ropy naftowej. Członkami OPEC jest 13 państw^[2].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Została utworzona w 1960 w Bagdadzie^[1]. Największy wzrost znaczenia OPEC przypada na okres kryzysu naftowego w latach 1973–1974, kiedy to organizacja doprowadziła do znaczącego wzrostu cen ropy naftowej.

Siedziba: Wiedeń
Organ naczelny: Konferencja OPEC
Organ wykonawczy: Rada Gubernatorów i Komisja Ekonomiczna oraz Sekretariat
Przewodniczący: Ahmed Mohamed Elghaber (Libia)

OPEC podejmuje decyzje przez Konferencję OPEC, na szczeblu ministrów odpowiedzialnych za energetykę^[1]. Odbywają się one zwykle co pół roku^[1].

Sekretarzem generalnym OPEC (szefem stałego Sekretariatu) od sierpnia 2022 roku jest pochodzący z Kuwejtu Haitham Al-Ghais.

Członkowie OPEC^[2][edytuj | edytuj kod]

Algieria (od 1969)
Angola (od 2007)
Arabia Saudyjska (od 1960)
Gabon (1975–1994 i ponownie od 2016)
Gwinea Równikowa (od 2017)
Irak (od 1960)
Iran (od 1960)
Kongo (od 2018)
Kuwejt (od 1960)
Libia (od 1962)
Nigeria (od 1971)
Wenezuela (od 1960)
Zjednoczone Emiraty Arabskie (od 1967).

Byli członkowie^[2]:

Ekwador (1973–1992, 2007–2019)
Indonezja (1962–2009, 2016)
Katar (1961–2018)

Produkcja i deklarowane rezerwy ropy naftowej krajów OPEC[edytuj | edytuj kod]

W 2020 państwa członkowskie OPEC posiadały ok. 40-procentowy udział w rynku sprzedaży ropy naftowej oraz ok. 70 procent światowych rezerw tego surowca^[3].

Historia deklarowanych przez kraje OPEC rezerw ropy naftowej. Pomimo intensywnego wydobycia, nie wykazują one spadku^[4].

Wydobycie i rezerwy ropy naftowej w krajach OPEC w 2013 roku^[4]
Lp.	Kraj	Wydobycie (bbl/dzień)	Rezerwy (mld bbl)	Rezerwy (lata)
1.	Arabia Saudyjska	11 525 000	265,9	63
2.	Zjednoczone Emiraty Arabskie	3 646 000	97,8	73
3.	Iran	3 558 000	157,0	120
4.	Kuwejt	3 126 000	101,5	89
5.	Irak	3 141 000	157,0	136
6.	Wenezuela	2 623 000	298,3	311
7.	Nigeria	2 322 000	37,1	43
8.	Katar	1 995 000	25,1	34
9.	Angola	1 801 000	12,7	19
10.	Algieria	1 575 000	12,2	21
11.	Libia	988 000	48,5	134
12.	Ekwador	527 000	8,2	42
	Razem	36 829 000	1214,2

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Wielka Encyklopedia PWN. Tom 19. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 562. ISBN 83-01-14113-1.
↑ ^a ^b ^c Member Countries. OPEC. [dostęp 2020-05-13].
↑ After the fall. „The Economist”, s. 54, 13 czerwca 2020.
↑ ^a ^b BP Statistical World Energy Review 2014, BP, 2014 [zarchiwizowane z adresu 2015-10-10] .

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Strona internetowa

[Encyklopedia-1] Wielka Encyklopedia PWN. Tom 19. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 562. ISBN 83-01-14113-1.

[Countries-2] Member Countries. OPEC. [dostęp 2020-05-13].

[3] After the fall. „The Economist”, s. 54, 13 czerwca 2020.

[bp-4] BP Statistical World Energy Review 2014, BP, 2014 [zarchiwizowane z adresu 2015-10-10] .

[1]

[2]

[3]

[4]