Przejdź do zawartości

Oratów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oratów
Оратів
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 winnicki

Rejon

oratowski

Burmistrz

Barski Igor Iwanowycz

Populacja (2018)
• liczba ludności


2804[1]

Nr kierunkowy

+380 4330

Kod pocztowy

22600-22604

Położenie na mapie obwodu winnickiego
Mapa konturowa obwodu winnickiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Oratów”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Oratów”
Ziemia49°11′32″N 29°31′27″E/49,192222 29,524167
Apollo Korzeniowski

Oratów (ukr. Оратів, Oratiw) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie winnickim, siedziba rejonu oratowskiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o osadzie pochodzi z 1448.

Parafia pw. Świętego Stanisława BM, należąca do dekanatu Winnica.

W okresie I Rzeczypospolitej miejscowość leżała w województwie bracławskim. W 1651 po wygranej przez wojsko I Rzeczypospolitej bitwie pod Beresteczkiem król Jan II Kazimierz podarował okoliczne dobra żołnierzom chorągwi tatarskiej rotmistrza Murzy Bohdanowicza.

Majątek Oratów w roku 1843 kupili Józefostwo Bobrowscy – rodzice Eweliny (ur. 1833, późniejszej matki Józefa Korzeniowskiego–Conrada) oraz Tadeusza Bobrowskiego (jego wychowawcy i mentora).

10 maja 1856 w Oratowie pobrali się rodzice Conrada – Apollo Korzeniowski herbu Nałęcz (ur. 1820) i Ewelina.

Tadeusz Bobrowski pisze o miejscowości:

… Był to niegdyś majątek Oratowskich, którzy za jagiellońskiej dynastyi dobra te dzierżyli. Szlachta to była ruska, a snać zażywna i butna, kiedy z ks. Wiśniowieckimi, dziedzicami Daszowszczyzny, wzajemnie zajazdy sobie robili (jak przekonał mnie o tem, niestety, tylko sumaryusz dokumentów, który miałem w ręku, a po śmierci ojca już nie znaleziony). Majątek, tak zwany klucz oratowski z m. Oratowa, wioski Oratówki, Honoratki, Kazimierzówki z Antonówką, Łopatynki i wsi Zarudzia złożony, dawno już wyszedł z imienia Oratowskich, którzy w końcu XVII wieku w osobach Wasyla i Hrehorego (jeżeli mnie pamięć po przeczytaniu tylko raz tego sumaryusza nie myli?) wygaśli, a z jedyną córką Wasyla przeszedł posagiem w dom Dąbrowskich, następnie w dom Orańskich, od którego z Antoniną Orańską posagiem dostał się generałowi Antoniemu Pułaskiemu (a nie „Puławskiemu” - piszą się bowiem „na Pułaziu Pułascy”, a nie z „Puław”) niegdyś zagorzałemu Barszczaninowi (był zaś synem Józefa, starosty wareckiego, a rodzonym bratem sławnej pamięci Kazimierza), następnie marszałkowi Targowicy. Oprócz Oratowszczyzny posiadał on klucze hołubecki i derażniański na Wołyniu i kilkanaście wiosek na Podlasiu (skąd Pułascy rodem) - jak mi to opowiadał dawny plenipotent Pułaskich, podsędek Stępkowski Antoni. Syn generała Kazimierz, ożeniony ze Świętosławą z Wołynia, córką Konsyliarza Targowicy, strwonił cały ten majątek nieładem, żadnego nawet wspomnienia tej wielkiej zamożności nie ostawiwszy; nie zostawił nawet porządnego domu w głównej rezydencji swojej w Oratowie. Za sprawą dekabrystów wzięty do fortecy pietropawłowskiej, wrócił do ruiny, bo w czasie więzienia podniesiono exdywizję na majątku cedowanym mu przez matkę - bowiem ojczysty dom już dawno był puszczony (...)[2]

Siedziba dawnej gminy Oratów(inne języki) w powiecie lipowieckim na Ukrainie.

Podczas okupacji hitlerowskiej, zimą 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 100 osób. 15 października 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali[3].

Od 1984 roku posiada status osiedla typu miejskiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.14.
  2. Pamiętniki Tadeusza Bobrowskiego str. 161.
  3. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1556.

Urodzeni

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]