Przejdź do zawartości

Paweł Zagórowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Piotr Antoni Oktawian Zagórowski
„Andrzej”, „Góra”, „Maciej”, „Strzemię”
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1896
Lwów

Data i miejsce śmierci

20 marca 1946
Niemcy

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

65 Pułk Piechoty
DOK VIII
Ministerstwo Spraw Wojskowych
14 Dywizja Piechoty
Szkoła Podchorążych dla Podoficerów
Okręg Śląsk AK
Obwód Mokotów AK

Stanowiska

szef sztabu
dyrektor nauk
dowódca okręgu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Powstanie warszawskie

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje – dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka „Za wierną służbę”

Paweł Piotr Antoni Oktawian Zagórowski, ps. „Andrzej”, „Góra”, „Maciej”, „Strzemię” (ur. 4 stycznia 1896 we Lwowie, zm. 20 marca 1946 w Niemczech) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W czasie nauki w gimnazjum we Lwowie został członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył legionową szkołę oficerską. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył w szeregach 5 Pułku Piechoty[1]. W 1922 roku odbył kurs specjalny w studium Wychowania Fizycznego przy Uniwersytecie Poznańskim dla instruktorów Przysposobienia Wojskowego. Od października 1922 roku był kierownikiem referatu PW przy DOK VIII w Toruniu, w 1923 roku przeniesiony do 77 PP w Lidzie. W listopadzie 1925 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[2]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 82. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W następnym miesiącu został przeniesiony z KOP do 65 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy III batalionu[4][5]. W lipcu 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do 16 Dywizji Piechoty na stanowisko rejonowego komendanta przysposobienia wojskowego[6]. W sierpniu tego roku został przeniesiony służbowo do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu, do prac przysposobienia wojskowego[7].

5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932[8]. 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W czerwcu 1933 roku otrzymał przeniesienie do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[9]. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do dowództwa 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu[10]. 31 października 1934 roku został wyznaczony na stanowisko dyrektora nauk Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy[11]. 1 września 1935 roku został przydzielony do Ministerstwa Skarbu na sześciomiesięczną praktykę[12], a następnie przeniesiony w stan spoczynku.

W latach 1938–1939 był kierownikiem komórki wojskowej, a potem dyrektorem administracyjnym Państwowych Zakładów Lotniczych w Mielcu. Nieoficjalnie pełnił funkcję kierownika do spraw bezpieczeństwa i zadań specjalnych na obszar COP[1].

22 września 1939 roku został komendantem Okręgu Kraków Organizacji Orła Białego. Od maja 1942 roku do września 1943 roku był komendantem Okręgu Śląsk AK. W czasie powstania warszawskiego był w okresie od 18 sierpnia do 26 września 1944 roku był szefem sztabu-zastępcą komendanta Obwodu V Mokotów AK. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał w Oflagu VI B Dössel. Po odzyskaniu wolności w maju 1945 roku przebywał w szpitalu w Niemczech. Zmarł 20 marca 1946 roku[13].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 120 z 16 listopada 1925 roku, s. 650.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 156.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 79, 181.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 298.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 799.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 132.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 116.
  13. ↑ Dössel www.porta-polonica.de
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  16. ↑ M.P. z 1925 r. nr 184, poz. 813 „za zasługi, położone przy zwalczaniu akcji dywersyjnej w województwach wschodnich”.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Zagórowski&oldid=74758164”