Przejdź do zawartości

Piotr Motylewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Paweł Motylewicz
Piotr Demkowski
Krzemień, Grab, Szczepcio
Ilustracja
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

21 czerwca 1915
Nosolowice (Czechy)

Data i miejsce śmierci

7 stycznia 1944
Mikuliszki (powiat oszmiański)

Przebieg służby
Lata służby

1935–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Jednostki

54 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, 49 Huculski Pułk Strzelców, 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, 1 Brygada Strzelców (PSZ), IV Odcinek Wachlarza, Kedyw Okręgu Wilno AK, 6 Wileńska Brygada AK

Stanowiska

dowódca plutonu, dowódca patrolu dywersyjnego, zastępca dowódcy pododcinka, instruktor dywersji, zastępca dowódcy oddziału, dowódca brygady AK

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941)
Romuald Rajs „Bury” (z lewej) i Piotr Motylewicz „Szczepcio” (1944)
Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Piotra Motylewicza

Piotr Paweł Motylewicz vel Piotr Demkowski pseud.: „Krzemień”, „Grab”, „Szczepcio” (ur. 21 czerwca 1915 w Nosolowicach (obecnie w Czechach), zm. 7 stycznia 1944 pod Mikuliszkami (powiat oszmiański)) – oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, porucznik piechoty służby stałej, cichociemny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Michała, urzędnika kolejowego, i Rozalii z domu Hrycyszyn.

Chodził do szkoły powszechnej w Hucisku Turzańskim, a następnie, w latach 1926–1934 do Państwowego Gimnazjum w Brzeżanach, gdzie zdał maturę w 1934 roku. Był harcerzem. Po ukończeniu gimnazjum został powołany do wojska. Odbył służbę zasadniczą w okresie od września 1935 roku do sierpnia 1936 roku na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie w latach 1936–1938. Po jej ukończeniu dostał przydział na stanowisko dowódcy plutonu 1 kompanii I batalionu 49 Huculskiego Pułku Strzelców stacjonującego w Kołomyi.

We wrześniu 1939 roku walczył jako dowódca I plutonu 4. kompanii 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych. W czasie bitwy o Giełczew 17 września był ranny. Przydzielony do Ośrodka Zapasowego 49 pułku piechoty wraz z oddziałem 19 września przekroczył granicę polsko-węgierską i został internowany w obozie oficerskim w Wyszehradzie, od 24 września do 27 października, kiedy udało mu się uciec i dotrzeć do Budapesztu, gdzie 30 października 1939 roku otrzymał paszport i przez Jugosławię dotarł 3 listopada do Modane we Francji. 4 listopada wstąpił do Wojska Polskiego we Francji, został skierowany do obozu Bessieres, a następnie został mianowany dowódcą plutonu w centrum szkolenia piechoty w Camp de Coëtquidan, gdzie służył od grudnia 1939 roku do 18 czerwca 1940 roku. Po upadku Francji 21 czerwca dostał się do Plymouth w Wielkiej Brytanii. Od lipca służył w II batalionie 1 Brygady Strzelców.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 13 stycznia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 30 na 31 marca 1942 roku w ramach operacji „Belt” dowodzonej przez kpt. naw. Antoniego Voelnagela. W wyniku błędu pilota Motylewicz lądował w pobliżu obozu jeńców radzieckich w Baryczy, około 14 km od Końskich i około 7 km od placówki odbioru zrzutów. 4 zasobniki wpadły w ręce niemieckie[a]. Po aklimatyzacji w Warszawie przydzielono go na IV Odcinek Wachlarza na stanowisko dowódcy patrolu dywersyjnego, a potem zastępcy dowódcy pododcinka „Trójkąt B” z bazą na Królewszczyźnie. Prowadził szkolenie żołnierzy. Po rozbiciu Odcinka i rozwiązaniu Wachlarza w marcu 1943 roku wyjechał do Wilna, a następnie w kwietniu 1943 roku do Warszawy jako pracownik organizacji „Todt”. W maju 1943 roku wrócił do Wilna otrzymawszy przydział na stanowisko instruktora Kedywu Okręgu Wilno AK. Brał udział w wielu akcjach dywersyjnych, m.in.:

  • w końcu maja 1943 roku wysadził pociąg niemiecki z amunicją artyleryjską koło Podgrodzia na trasie Wilno–Dyneburg
  • zamach na agentkę Gestapo Danutę Wyleżyńską 23 czerwca 1943 roku, wraz z „Broną”[1]
  • kilka akcji zdobycia broni i amunicji z transportów na linii Wilno-Święciany.

W lipcu 1943 roku został skierowany do organizacji oddziału partyzanckiego „Bariera”, „Roma”, później przekształconego w 6 Wileńską Brygadę AK. Od 19 sierpnia 1943 roku walczył jako zastępca dowódcy oddziału por. Adama Boryczki „Tońka”[1]. Szkolił żołnierzy oddziału, uczestniczył w akcjach bojowych dowodząc patrolami oddziału. W czasie ataku litewskiej i niemieckiej policji na 3 Wileńską Brygadę AK poderwał żołnierzy 6 Brygady i ruszył na odsiecz 3 Brygadzie. Poległ dowodząc brygadą 7 stycznia 1944 roku w Mikuliszkach. Został pochowany na wiejskim cmentarzu w Mikuliszkach.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Piotr Motylewicz.

  1. Takie dane podaje Tucholski. Inne, bardziej szczegółowe dane podane są na stronie AK Okręg Kielce.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Krzysztof A. Tochman: Kpt. Adam Boryczka ps. „Brona”, „Tońko”, cichociemny, oficer AK, działacz Delegatury Zagranicznej Zrzeszenia WiN. Praca doktorska przygotowana pod kierunkiem dr. hab. Grzegorza Ostasza, prof. PRz. Rzeszów: 2012.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]