Przejdź do zawartości

Piotr Wojciechowski

Dodaj linki
To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zobacz też: inne znaczenia.
Piotr Wojciechowski
Piotr Herbert Wojciechowski
Dymitr Łazur
Ilustracja
Piotr Wojciechowski, 2024
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1938
Poznań

Dziedzina sztuki

literatura

Ważne dzieła
  • Kamienne pszczoły
  • Czaszka w czaszce
  • Harpunnik otchłani
  • Zły wiatr
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
Nagrody

Nagroda im. Wilhelma Macha (1968)
Nagroda Fundacji im. Kościelskich (1978)
Nagroda Polskiego PEN Clubu (1992)
Nagroda Literacka im. Kornela Makuszyńskiego (1994)
Nagroda Literacka im. ks. Jana Twardowskiego (2019)
Nagroda Literacka m.st. Warszawy i tytuł „Warszawski Twórca” (2020)

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Piotr Herbert Wojciechowski, ps. Dymitr Łazur (ur. 18 lutego 1938 w Poznaniu) – polski pisarz, prozaik, poeta, rysownik, reżyser i krytyk filmowy. Prowadził działalność akademicką. Zajmuje się teorią dziennikarstwa i inspirowaną chrześcijaństwem ekologią. Obok powieści i poezji, stale aktywny jako felietonista i eseista. Tworzy również poprzez rysunek. Jest znawcą gór i ich kultury.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Poznaniu 18 lutego 1938[1]. Jest synem pisarza i tłumacza Edwina Herberta Wojciechowskiego (1910–1974) i Zofii z Kozłowskich (1902–1992), lekarki i harcmistrzyni. Od początku wojny mieszkał w Lublinie. Lubelski program „świadka historii” przedstawił jego relacje z dzieciństwa i wydarzeń, które były tłem dla późniejszej twórczości literackiej[2]. Maturę uzyskał w II Liceum Ogólnokształcącym im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie (1955)[3].

Kariera twórcza

[edytuj | edytuj kod]

Wojciechowski ukończył studia geologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim (1961)[a], dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim (1964) oraz reżyserii filmowej w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (PWSFTviT, 1969)[5]. W 2000 odbył przewód kwalifikacyjny I stopnia (odpowiednik doktoratu) w zakresie sztuki filmowej (reżyseria) w PWSFTviT w Łodzi[6].

Był członkiem Związku Literatów Polskich (1970–1983). W 1989 był członkiem założycielem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, od 1990 wiceprezesem, a w okresie 2002–2005 prezesem Stowarzyszenia[7]. Wykładał scenariopisarstwo i wiedzę o scenariuszu w PWSFTviT w Łodzi. Prowadził warsztaty literackie w Pracowni Prozy w Laboratorium Reportażu Uniwersytetu Warszawskiego[8][9].

Był członkiem Rady Etyki Mediów i Rady Języka Polskiego przy Prezydium PAN[10]. Od 2009 był członkiem Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej[11]. Od 2008 wchodził w skład jury Nagrody Mediów Publicznych w dziedzinie literatury pięknej – „Cogito”[7][12]. Jest członkiem kapituły Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego współfinansowanej przez Polski Instytut Sztuki Filmowej[13].

Aktywność społeczna

[edytuj | edytuj kod]
Piotr Wojciechowski (2016) przed kościołem Wszystkich Świętych w Bliznem z XV wieku (południowa część Pogórza Dynowskiego).
49°45′02,2″N 21°58′34,6″E/49,750621 21,976279
Jan Nepomucen Głowacki, Morskie Oko (olej na płótnie, ok. 1840), Muzeum Narodowe w Kielcach
Willa „Dom Doktora” przy ul. Stanisława Witkiewicza 19 w Zakopanem (ok. 1915)
Piotr Wojciechowski (po lewej) na ganku historycznej plebanii z XVII wieku w Bliznem (2016)[14]. Naprzeciwko: jego żona Krystyna, w drugim rzędzie: ksiądz Stanisław Wawrzkowicz (1938–2019) i Barbara Cena
Piotr Wojciechowski (z prawej) na szczycie Chlebu (1646 m) w Małej Fatrze na Słowacji w 2011
Piotr Wojciechowski na spotkaniu Sekcji Grotołazów Wrocław w 2011 w Dolinie Chochołowskiej z okazji 50. rocznicy odkrycia Jaskini Czarnej, z tyłu: współzałożyciel Sekcji - Janusz Rabek
Piotr Wojciechowski i Andrzej Kaczanowski (z lewej) przy górnym młynie w Dolinie Kwaczańskiej na Słowacji w 2011

Jest znawcą życia i twórczości Witkacego, szczególnie jego epizodów zakopiańskich[15][16]. Wprowadził pojęcie „mitotroniki” do teorii dziennikarstwa i nauk informatycznych[17]. Mitotronika zajmuje się „mitami w działaniach socjotechnicznych”[18].

Używa pseudonimów, najczęściej Dymitr Łazur. W czasie stanu wojennego publikował pod różnymi pseudonimami (Leonard Jeleń, Maria Rudnik) w czasopismach wychodzących poza zasięgiem cenzury[19]. W latach 60. był zaprzyjaźniony ze środowiskiem „taterników” przygotowujących współpracę z paryską „Kulturą”[20].

Brał udział w Tygodniach Kultury Chrześcijańskiej od 1984[21]. Udziela się w pracy z młodzieżą katolicką w Przymierzu Rodzin[22]. Jest promotorem „Szlaku Kresów Ocalonych” – ścieżki rowerowej wzdłuż wschodniej granicy Polski[23][24].

Związki z górami

[edytuj | edytuj kod]

Jest znawcą gór, ludzi gór i ich kultury[25][26][27]. Uważa, że „w Tatrach jest wyjątkowo silne zagęszczenie materii kulturowej, żadne inne góry świata nie są tak opisane we wspomnieniach”, a atmosfera schronisk tatrzańskich lat 60. XX wieku „zupełnie nie pasowała do tamtych ponurych czasów”[28]. Opisał wtedy w Kamiennych pszczołach pojęcie „Podhalańskiej Akademii Wiedzy”[29][30]. Akademia miała początki w namiotach taterników przy schronisku nad Morskim Okiem, a jej mit był związany „z góralską, inteligencką, galicyjsko-wieloetniczną i legionowo-polską kulturową tradycją Zakopanego”[31]. Genezę mitu wyjaśnił w wywiadzie dla Radio France Internationale[32]. Później umiejscawiał fikcyjną Podhalańską Akademię Wiedzy w zakopiańskim Domu Doktora, który do częściowego pożaru w końcu 2023 zachował wystrój i atmosferę z początku XX wieku. Uczestniczył w kampanii środowisk artystycznych skutecznie wspierającej jego remont[33][34][35].

Jest narciarzem i taternikiem, a także członkiem (od 1955) wrocławskiej Sekcji Grotołazów i uczestnikiem jej licznych wypraw tatrzańskich, a także do Jugosławii, Bułgarii i Gruzji[36]. Brał udział w wyprawach eksploracyjnych do tatrzańskich jaskiń Zimnej[b], Miętusiej i odkrytej w 1961 przez członków Sekcji jaskini Czarnej[38][39].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1965 mieszka w Warszawie[40]. W 1969 ożenił się z Krystyną Romecką, malarką i projektantką wnętrz, ilustratorką części jego książek i współautorką wystaw[21][41]. Ich córka, Gabriela, jest autorką edukacyjnych i proekologicznych projektów środowiska miejskiego[42][43].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Najpełniej wypowiada się w swoich powieściach i poezji, ale także w esejach i felietonach. Pisał książki dla dzieci i młodzieży, publikował sztuki sceniczne, tworzył scenariusze filmowe i TV. Zajmował się reżyserią i krytyką filmową. Jest też rysownikiem[21].

Zadebiutował w 1963 jako autor sztuki nazwanej na potrzeby działającej cenzury Powrót komety Halleya, wystawionej przez klub studencki Pod Jaszczurami w Krakowie. Sztuka została opublikowana pod właściwym tytułem Rower pancerny w 1978. Po 1964 była wystawiana (już jako Rower pancerny) w teatrach studenckich. W treści była „groteskowo-ironicznym komentarzem do bieżącej sytuacji polityczno-społecznej” PRL[c]. Opowiadała o konflikcie pomiędzy Platfusami i Antypodami. Ci pierwsi posługiwali się fałszem i przemocą wobec Antypodów, którzy twierdzili, że Ziemia jest kulista i że to ma znaczenie. Sztuka ta jest uważana jako „kamień węgielny całej twórczości pisarza”. Sam autor nazwał ją „najulubieńszym z moich pism juwenilnych”[45][46].

(...)
(Platfusy:) Ziemia mieć może formę szparaga,
Albo świńskiego kopyta,
Ziemia w teorii taka czy siaka
W praktyce jest płaska i kwita!
Zrobimy miejsce naszym gościom. (...)
Stańcie nareszcie na ziemi!
My się ściśniemy trochę na lewo,
Wy się stłoczycie na prawo. (...)
(Narrator:) Na sztandarach – platfusa ślad.
Drzewca – opornym w żebra.
Pełne ręce roboty ma kat.
(Wszyscy:) Pod prąd popłynie czas pod prąd,
A my na Pancernym Rowerze,
Zwiejemy stąd, zwiejemy stąd (...)
(Platfus:) Kiedy Cię męczy paranoja,
Albo moralny kac niezmierny,
Zbawi cię tylko jeden pojazd:
Rower Pancerny. (...)

Piotr Wojciechowski, Rower pancerny, sztuka (1963)[45]

Jako powieściopisarz zadebiutował w 1967 książką Kamienne pszczoły[21][47]. Jarosław Iwaszkiewicz napisał w 1968, że „wzbogaca ona zasoby naszej literatury współczesnej”, a także że jest „książką trudną” i że „trzeba ją przyjmować jako dzieło sztuki napisane dla «czystej formy»”. Iwaszkiewicz zauważył zainteresowanie Wojciechowskiego górami i ich środowiskiem kulturowym. Recenzent uważał, że książka jest „transpozycją współczesnych Tatr i Bieszczadów”[48]. Kamienne pszczoły, jak i następna książka Czaszka w czaszce (1970) stały się powieściami kultowymi. Łączy je główny bohater Dymitr Łazur – domniemane alter ego i pseudonim pisarza[49][50][51]. W Wysokich pokojach (1977) Wojciechowski stwarzał własny świat i „odwracał się od ogniskującego na sobie uwagę krytyki nurtu «małego realizmu»”[52]. Powieści te budowały „alternatywne uniwersum Europy Środkowej”[53]. W wydanym dekadę później Obrazie napowietrznym (1988) wrócił do stworzonego wcześniej Imperium, chociaż jest ono inne za każdym razem. Był to świat „w którym panuje stan przejściowy będący w trakcie przemiany i «urządzania się»”. Była to „ostatnia z PRL-owskich powieści pisarza”[29].

Jego kolejne powieści są wielowarstwowe i zawierają równocześnie elementy „fikcji, życia, scenariusza, roli, a także marzeń”, które wszystkie wpływają na przekaz autora[47]. Tworzy „świat osobny”, ale odnoszący się do spraw ogółu[29]. Satyryczna Szkoła wdzięku i przetrwania (1995) jest utrzymana w konwencji powieści łotrzykowskiej i była uważana za wymierzoną w „nowe formy zniewolenia, które nastały wraz z rozwojem kapitalizmu w Polsce”[53][54]. Harpunnik Otchłani (1996) odnosi się do realiów stanu wojennego i „duchowego klimatu Młodej Polski” z jej „fascynacją Podhalem i francuską moderną”[55]. Zakopane z Harpunnika to miasto „zaludnione postaciami jakby młodopolskimi, jakby Witkacowskimi, które przywiało w Tatry i zaraz wywieje”, a fabuła książki jest „historyczno-polityczno-romansowa, nielinearna”[56].

Próba listopada (2000) została umieszczona w utworzonym przez Pawła Dunina-Wąsowicza „kanonie prozy III RP”[57]. Wojciechowski przedstawił w niej barwne historie, które okazują się ćwiczeniami scenariuszowymi studentów szkoły filmowej[58]. W powieści Doczekaj nowiu (2007) wprowadził tematykę sensacyjną, jakby filmową, o której napisano, że autor „pokusił się o odtworzenie emocji figur, którymi wyższe nierozpoznane siły rozgrywają swoje partie o najwyższe stawki”[55]. Powieść Tratwa manekina z 2013 zachowuje klasycystyczną koncepcję fabuły i odwołuje się do szekspirowskiej Burzy[59]. Powieść o tajnych służbach i surrealistycznej Polsce Strych świata (2016) opisuje Polskę „przeszłości i przyszłości”, „imaginacji, marzeń i lęków”[60]. Był blisko: mała powieść z początku XXI wieku (2018) jest osadzona w historycznym Krakowie i przedstawia, jak osoba św. Jana Pawła II „zmieniała i nadal zmienia ludzkie życiorysy”[61].

Zły wiatr (2020) nazwano „regularną fantastyką katastroficzną bliskiego zasięgu”. Wojciechowski widzi potrzebę odbudowy „Europy ojczyzn”, w której „zniszczone zdehumanizowane połączenia cyfrowe zostają zastępowane nawiązywanymi na nowo więzami międzyludzkimi”[62]. Autor wskazał na istniejące „continuum kulturowe” obejmujące obszar od Dalmacji, Karpaty Południowe po Małopolskę z Krakowem[53]. Zły wiatr jest „summą jego myślenia o dzisiejszej światowej cywilizacji i kulturze, a także summą warsztatowych umiejętności”[63]. W powieści Obietnica Bezdroży dostępnej w obszernych fragmentach w 2024 opowiada „jaki świat może przydarzyć się ludziom”. Wprowadza postacie Klary Kingi i Teodora, wnuczki i wnuka Dymitra Łazura, poddanych wyzwaniom XXI wieku[64].

Pisząc o książkach, mam poczucie wyróżnienia. Tego, że jestem szczęściarzem, także. Książka ma w sobie cały świat. A ja mam tylko jeden mózg, siły są nierówne. Odważyłem się, napisałem. Przez chwilę los jakiegoś świata miałem w rękach. Jak na to zasłużyłem? Zawsze też pisanie bywa aktem wyboru. Pisząc coś, resztę przemilczam. (...) Dobre książki otwierają czytelnikowi drogę do pożytecznych pytań – także tych o samotność i rozpacz. Od pytań blisko już do rozmowy. W moich powieściach próbowałem iść taką drogą. Z dużą pewnością mogę napisać jedno: dobrze jest żyć wśród ludzi, którzy nie są obojętni wobec takich pytań, dobrze mieć rozmówców zainteresowanych definicjami i ich autorami, dobrze brać do rąk książki, które pozostają w kręgu takich wątpliwości i takich tęsknot.

Piotr Wojciechowski, 2022[65], (podcast 22'44"[66])

Repozytorium Polona zawiera pełne teksty utworów Wojciechowskiego (oznaczone niżej informacją „on-line”), a to większości powieści, kilku tomów opowiadań, utworów dla dzieci i młodzieży, a także zbioru felietonów. O własnej poezji mówił w nagraniu wydanym przez PIW[67]. W wywiadzie dla Polskiego Radia opowiedział o swoich doświadczeniach i stosunku do życia, że „najbardziej interesuje mnie fikcja. Zawsze poruszałem się gdzieś na krawędzi rzeczywistości”[68].

Częstą formą wypowiedzi są dla niego felietony, także w formacie multimedialnym[69][70]. Postawił tezę, „że to, w czym my żyjemy, jest dziedzictwem zamętu PRL-u, czyli tego czasu, kiedy żyliśmy bez wartości, (...) kiedy wszystko, co było, było przeciwko cnotom obywatelskim”[71]. Zajmuje się „humanistycznym obliczem” ekologii, które najpełniej oddaje „wzajemne oddziaływanie człowieka i środowiska”. Uważa, że „konkretem troski o świat jest troska o małą ojczyznę („to co pod ręką i w spojrzeniu” i posiada „korzenie moralne i mistyczne”)[72]. Napisał w 2025, że „odpływa nam rodzinna Europa Miłoszów i Konwickich”[73].

Publikował rysunki ilustrujące własne eseje i felietony, a także wystawiał je w Warszawie i Zakopanem[74]. Uczestniczy w akcji ilustrowania Kolekcji Literackiej Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[75]. We współpracy z Zygmuntem Halką był twórcą popularnego widowiska „światło i dźwięk” („son et lumière”) w Pałacu w Wilanowie[76].

W 2022 na Uniwersytecie Gdańskim ukończono przewód doktorski z zakresu literaturoznawstwa na podstawie dysertacji o jego twórczości[77][29].

Utwory Wojciechowskiego są dogłębnie przemyślaną i niezwykle złożoną pod względem koncepcyjnym, konstrukcyjnym, gatunkowym, intertekstualnym i językowym wypowiedzią literacką, będącą wielopoziomową, skomplikowaną grą tekstu z czytelnikami oraz tekstu z innym tekstami.

Paulina Biczkowska, rozprawa doktorska (s. 229, 2021)[29]

W jego prozie zauważono aspekty galicyjskie i elementy belle époque. Każde z jego głównych dzieł „przynosi przesłanie dotyczące różnych zjawisk ludzkiego życia”[78]. Analizuje, zarówno historyczne, jak i współczesne, polskie tematy narodowe. Stwierdził, że „najważniejszą dziedziną twórczości jest wychowanie dzieci, młodych, idących pokoleń”. Bliskie jest mu „poczucie służby społecznej i tęsknota za dobrą rozmową”[79].

W 1990 twórczość Wojciechowskiego została przedstawiona na francuskim festiwalu literackim Les Belles Étrangères(inne języki)[d]. Został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2016)[81]. W 2020 otrzymał Nagrodę Literacką m. st. Warszawy i tytuł „Warszawski Twórca”[3][82].

Proza Piotra Wojciechowskiego fascynuje. Z jednej strony fascynuje wyobraźnia pisarza, który stworzył świat z imaginacji, ale przecież zakorzeniony w naszej realności, natomiast z drugiej – intryguje wirtuozeria z jaką pisarz opisuje otaczającą nas, sprawdzalną rzeczywistość, zarówno obyczajową, jak i polityczną. Nie ulega wątpliwości, że proza tego twórcy urzeka i uwodzi tzw. głębszym znaczeniem. To, co pisarz mówi pełnym głosem nie jest wcale ważniejsze od tego, co mówi półgłosem, zaś to co mówi nie wprost okazuje się równie istotne, jak to co mówi wprost. W tej prozie, w tym powieściowym świecie: tu i teraz znaczy także zawsze i wszędzie. I odwrotnie, rzecz jasna. Co więcej, ta proza zdumiewa także pod względem wielości zastosowanych środków artystycznych.

Janusz Drzewucki, Warszawski Twórca – laudacja, 2020[3]


Powieści[e]

[edytuj | edytuj kod]
Piotr Wojciechowski, Podzamcze (rysunek, 2015)

Poezja

[edytuj | edytuj kod]
Dymitr Łazur (pseudonim Piotra Wojciechowskiego), Baletnica na dłoni (rysunek, 2016)
  • Poczta świąteczna, Warszawa, Oficyna Wydawnicza Volumen, 2016, ISBN 978-0-00-000978-4; wyd. 2 (twarda okładka), 2017 (tekst i rysunki: Piotr Wojciechowski, malarstwo: Krystyna Wojciechowska, reprodukcje: Gabriela Wojciechowska).
  • Chleb z deszczem, Warszawa, Oficyna Wydawnicza Volumen, 2018, ISBN 9788364708596[94],
  • Siedem sonetów sierpniowych, „Twórczość”, 11(900), 2020[95],
  • Lato świetlne, PIW 2023, ISBN 978-83-8196-500-2[96][67].

Sztuki teatralne

[edytuj | edytuj kod]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Przedstawienia i widowiska

[edytuj | edytuj kod]
  • Druga i trzecia miłość, Teatr Polskiego Radia, premiera 16 czerwca 1975, reżyseria Zbigniew Kopałko[107],
  • Powrót do Wilanowa (widowisko w formule „światło i dźwięk” – son et lumière) w ogrodach Pałacu Wilanowskiego, premiera 24 czerwca 1977, scenariusz i reżyseria: Piotr Wojciechowski, generalny projektant: Zygmunt Halka[108][109][j],
  • Bliscy nieznajomi, Teatr Polskiego Radia, premiera 5 maja 2004, reżyseria Wojciech Markiewicz[111],
  • Góra Góry, autorzy: Marek Miller i Piotr Wojciechowski, Teatr Telewizji, premiera 26 lutego 2007, reżyseria Paweł Woldan[112].

Opowiadania[e]

[edytuj | edytuj kod]

Literatura dla dzieci i młodzieży[e]

[edytuj | edytuj kod]
  • Lew koloru marchewki, Warszawa: RSW Prasa-Książka-Ruch, 1971
  • Gdyby (on-line), Warszawa: RSW Prasa-Książka-Ruch (seria z „Wiewiórką”), 1973 (ilustracje: Krystyna Wojciechowska)
  • Zdobywcy orzechowego tortu, Warszawa: RSW Prasa-Książka-Ruch, 1975 (przekład na francuski, 1981)
  • Czarodzieje pachną klejem, Warszawa: KAW, 1976
  • Poniedziałek, którego nie było (on-line), Warszawa: KAW, 1977
  • Jezioro na wyspie, Warszawa: KAW, 1979 (ilustracje: Krystyna Wojciechowska)[116]
  • Autobus spóźnialskich (on-line), Warszawa: KAW, 1980
  • Wiatr schwytany w lustro, Warszawa: KAW,1984 (ilustracje: Krystyna Wojciechowska), ISBN 83-203-1275-2.
  • Skrzypce wiatrem poruszane (on-line), Supraśl: Arka, 1985 (ilustracje: Janusz Stanny), ISBN 830000971X.
  • Najlepszy indiański samochód (on-line), Supraśl: Arka, 1986 (ilustracje: Janusz Stanny), ISBN 8385023003.
  • Dom z ptaków (on-line), Supraśl: Arka, 1987 (ilustracje: Janusz Stanny), ISBN 8385023038.
  • Bajki żółtego psa (on-line), Warszawa: Stentor, 1993 (ilustracje: Michał Braniewski), ISBN 8386018038.
  • Z kufra Pana Pompuła (on-line), Warszawa: Stentor, 1993, ISBN 83-89315-02-5 (dla dzieci od 6 lat)[117]

Eseje, felietony i recenzje[e]

[edytuj | edytuj kod]
Piotr Wojciechowski i Dymitr Łazur[k], Tylko nie myśl tego co mówisz (rysunek, 2017)
  • Prawo tyraliery, Warszawa: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, 1980 ISBN 83-203-1259-0 (ilustracje: Krystyna Wojciechowska, felietony drukowane w miesięczniku „Radar”)[118]
  • felietony (od 1993) w: „List do Pani”, Warszawa: Polski Związek Kobiet Katolickich, Wydawnictwo „Bernardinum”[119]
  • Wolność nie może być katastrofą (postawa i rola pisarzy polskich wobec ważnych wydarzeń dziejowych) w: Obcowanie z wolnością: dialogi literackie polsko-niemieckie, red: Bożena Chrząstowska i Hans Dieter Zimmermann (materiały z seminariów w 1992 w Schildow i Oborach pod Warszawą), Poznań, Berlin: Nakom, s. 137, 1994, ISBN 8385060812[120]
  • Czy się opłaca mieć duszę? Notatki z myślenia, czytania i życia (on-line), Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1996, ISBN 83-85706-58-5.
  • Dziedzictwo zamętu w: Spór o PRL, Kraków: „Znak”, s. 51, 1996, ISBN 8370065945[121]
  • felietony (od 1998) w: „Pielgrzym”, Pelplin: Wydawnictwo „Bernardinum”[122][123]
  • Małe ojczyzny i Europa ducha, „Krakowskie Studia Małopolskie”, 9, 2005[72]
  • Café Navarra (on-line), Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 2007[71]
  • Mit Zakopanego jako rzeczywistość, Wydawnictwa Muzeum Tatrzańskiego: „Rocznik Podhalański”, 10 (2003–2006), s. 263–268, 2007[124]
  • felietony dla portalu „Pisarze.pl”, e-Dwutygodnik Literacko-Artystyczny ISSN 2084-6983 (od 2012, wygłaszane w Domu Literatury na Biesiadach Literackich Stowarzyszenia Pisarzy Polskich)[69][125][126]
  • felietony na tematy ekologiczne (od 2012) w: „Święto Stworzenia” Portal Chrześcijańskich Ekologów [dostęp 2024-10-05][127][128][129]
  • Od strony ogrodu, Biblioteka Słów 2022, ISBN 978-83-963095-7-0, także e-book[65][66]
  • Członek dobrego spotkania – o prof. Zofii Kielan-Jaworowskiej w upamiętnieniu przez PAN elity dwudziestu polskich uczonych (2022)[130]
  • felietony w: „Wyspa” (Warszawa: Biblioteka analiz)[131][132]; „Więź” (Warszawa: Towarzystwo Więź, w cyklu Jeden świat, jeden mózg); „Przegląd Katolicki” (ok. 1980–1990, cykl felietonów Okno na ogród); „Nasza Rodzina” (ok. 1980–1999, Chevilly (Loiret): Księża Pallotyni); „Pastores” (2002–2013, cykl felietonów, wyd. Bernardinum)[133]; „Magazyn Twórczy Polska–Canada” (portal)[134]
  • recenzje w: „Nowe Książki” (od 2013)[135]
  • felietony „dla miłośników języka polskiego i polskiej kultury”; Ałmaty, Kazachstan: Centrum Kultury Polskiej „Więź”, 2024, audio 8'04[70]

Wywiady

[edytuj | edytuj kod]
  • Góry moje nieopisane, wywiad Ewy Matuszewskiej, Podkowiański Magazyn Kulturalny, nr 54–55, ISSN 1232-1125, 2007[28]
  • Piotr Wojciechowski przed mikrofonem Marka Pędziwola, Radio France Internationale, 2008[32]
  • w „Notatniku Dwójki”, Polskie Radio – Dwójka, 2013, wywiad audio[68]
  • Pisarz stara się nawiązać rozmowę, wywiad Agnieszki Papieskiej, „Nowe Książki”, nr 5, ISSN 0137-8562, 2014[136]
  • w „Zapiski ze współczesności”, Polskie Radio – Dwójka, 2018, seria 5 wywiadów audio[137]
  • Pas startowy do myślenia, dwutygodnik.com, (6) 2020 [dostęp 2024-04-22][138]
  • Moje pisanie, rozmowa w Bibliotece Mokotów, 2021, wideo 5'56''[139]

Rysunek

[edytuj | edytuj kod]
Dymitr Łazur (pseudonim Piotra Wojciechowskiego), Witaj kruszyno w Shangri-la (rysunek, 2017)
  • wystawa Batik, malarstwo, rysunek – Stypendyści Instytutu Sabały, Galeria Magdy Kraszewskiej „Dom Doktora”, Zakopane (razem z Krystyną Wojciechowską), 2006[74].
  • wystawa Bez promocji, Galeria Magdy Kraszewskiej „Dom Doktora”, Zakopane (razem ze Zbigniewem Pytlem i Markiem Sołtysikiem), 2009[140][141]
  • wystawa rysunków do opowiadań Serce do gry *, Cafe Antrakt, Warszawa, 2011[142]
  • wystawa Rysunki z tamtych lat, Cafe Antrakt, Warszawa (razem z batikami Krystyny Wojciechowskiej), 2011
  • wystawa Rysunki nowe i nowsze, Dom Kultury Śródmieście, Warszawa, 2012[143]
  • wystawa Kontratak rysownika, Dom Kultury Śródmieście, Warszawa, 2015[144]
  • ilustracje do książki Marii Wilczek Porady spod lady, ISBN 978-83-7823-513-2, 2015[145]
  • wystawa Inicjały – gmerki – winiety, Galeria Magdy Kraszewskiej „Dom Doktora”, Zakopane, 2017[145]
  • ilustracje do książki Krzysztofa Lipowskiego Mysteria, 48 miniatur prozą, Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, ISBN 9788366359932, 2020[146]
  • ilustracje do książki Jolanty Cywińskiej Władcy czterech ścian, Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, ISBN 9788396151957, 2021[147]
  • ilustracje do tomu wierszy Krzysztofa D. Szatrawskiego Wszędzie, Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, ISBN 9788396151933, 2021[148]
  • ilustracje do tomu wierszy Adama Lizakowskiego Pieszycka księga umarłych, Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, ISBN 9788396220035, 2022[149]
  • wystawa zbiorowa Ilustracje cytowane, Kolekcja Literacka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Biblioteka Publiczna Mokotów, Warszawa, 2022[75][150]
  • ilustracje do wyboru wierszy poetek ukraińskich Nie zabrałam z sobą radości, Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, ISBN 9788396552341, 2023[151]

Albumy

[edytuj | edytuj kod]

Przekłady

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Fleischer: Cztery wykłady o pisaniu scenariusza (An approach to screenwriting for the feature film), przeł. Piotr Wojciechowski, Łódź: Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna. Dział Wydawniczy, s. 65, 1997, ISBN 8390720337[152].

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Po uzyskaniu magisterium (temat pracy: Zdjęcie geologiczne okolic Wojcieszowa Górnego, opiekun: prof. Henryk Teisseyre) przez rok był asystentem w Zakładzie Geologii Dynamicznej Uniwersytetu Wrocławskiego[4].
  2. ↑ W 1958 uczestniczył w opisanej przez Andrzeja Korsaka wyprawie do jaskini Zimnej, znanej z pożaru śpiwora i akcji ratunkowej[37].
  3. ↑ Autor uważa, że Rower pancerny powstał w powojennej atmosferze „ironii i abstrakcyjnego żartu” i „humoru delikatnego jak przędza «babiego lata»” lat 50. XX wieku, które w retrospekcji roku 2025 nazwał za Bruno Schulzem „genialną epoką”[44].
  4. ↑ Festiwal literacki Les Belles Étrangères był co roku (1987–2010) organizowany przez francuskie ministerstwo kultury. W 1990 przedstawiono twórczość polskich pisarzy: Janusza Głowackiego, Pawła Huelle, Wojciecha Karpińskiego, Hanny Krall, Bronisława Maja, Piotra Wojciechowskiego, Jacka Woźniakowskiego, Bogusława Wróblewskiego i Adama Zagajewskiego[80].
  5. ↑ a b c d Publikacje oznaczone (on-line) są dostępne [2024-10-12] w repozytorium „Polona” na licencji Biblioteki Narodowej. Dostęp do pełnych tekstów oferują także inne źródła internetowe.
  6. ↑ Jarosław Iwaszkiewicz opublikował recenzję Kamiennych pszczół wcześniej w „Życiu Warszawy” nr 293, 1967.
  7. ↑ Jeden z bohaterów Harpunnika otchłani specjalizuje się w „mitotronice, dziedzinie zagadkowej, z pogranicza etnologii i terapii”[88].
  8. ↑ Kierownikiem artystycznym studenckiego teatrzyku „Grupa Salamandra” był taternik i alpinista Andrzej Mróz (1942–1972)[97]
  9. ↑ Cenzura PRL zażądała zmiany tytułu ze względu na radziecką sztukę Wsiewołoda Iwanowa Pociąg pancerny, którą wystawiano w teatrach warszawskich. Autor zanotował: Musieliśmy więc mój rower, który nie był socrealistyczny, przykryć tytułem Powrót komety Halleya, inne amatorskie inscenizacje zawsze miały tytuł Rower pancerny, tak jak to wydrukował partyjny „Nowy Wyraz”[99].
  10. ↑ Było to pierwsze w Polsce widowisko typu „światło i cień” (son et lumière). W latach 1977–1980 widowisko miało około 50 spektakli rocznie. Stan wojenny je przerwał, a sprzęt i materiały uległy rozproszeniu[110].
  11. ↑ Dymitr Łazur jest pseudonimem Piotra Wojciechowskiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wojciechowski Piotr, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-10-12].
  2. ↑ Piotr Wojciechowski – relacja świadka historii z 3 grudnia 2005 [online], Relacja z Archiwum Programu Historia Mówiona Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN” w Lublinie. Rozmowa została przeprowadzona w dniu 3 grudnia 2005 przez Dominikę Jakubiak. [dostęp 2024-10-17] (pol.), Treść: 1. Dzieciństwo w czasie okupacji, 2. Szkoły, 3. Historia rodzinna, 4. Mieszkanie na Narutowicza, 5. Matka – dr Zofia Wojciechowska, 6. Lublin: Narutowicza, Chopina, Ogrodowa, Stare Miasto, 7. Anna Kamieńska, 8. Żydzi.
  3. ↑ a b c d e Piotr Wojciechowski z tytułem Warszawski Twórca! [online], Biblioteka Słów, 24 czerwca 2020 [dostęp 2024-10-02] (pol.).
  4. ↑ Andrzej Grodzicki (red.), Historia nauk geologicznych na Uniwersytecie Wrocławskim 1811-2003, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2003, s. 133, ISBN 83-229-2419-4 (pol.).
  5. ↑ Teresa Suleja (red.), Absolwenci Uniwersytetu Wrocławskiego, tom I (1946–1989), Acta Universitatis Wratislaviensis No 2433, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002, s. 427, ISBN 83-229-2277-9 [dostęp 2024-10-05].
  6. ↑ Wykaz osób, które uzyskały od 1 stycznia do 31 grudnia 2000 r. kwalifikacje I stopnia w zakresie sztuki i dyscyplin artystycznych [online], OpenLEX, 10 maja 2001, poz. 106 [dostęp 2024-10-02] (pol.).
  7. ↑ a b Piotr Wojciechowski – Stowarzyszenie Pisarzy Polskich [online], sppwarszawa.pl [dostęp 2024-09-30].
  8. ↑ Marek Miller, Piotr Wojciechowski, Laboratorium Reportażu (zarys problematyki badawczej), „Studia Medioznawcze” (4 (35)), 2008, s. 141–162, ISSN 1641-0920 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  9. ↑ Piotr Wojciechowski, Szkoła – wspólnota –wyspa etosu, [w:] Ivan Dimitrijević (red.), Laboratorium reportażu. Metoda. Praktyka. Wizja, 2017, s. 157–186, ISBN 978-83-235-2957-6 [dostęp 2024-10-08].
  10. ↑ Historia Rady. Skład Rady Języka Polskiego w I kadencji (1996–1998) [online], Rada Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk, 2007 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  11. ↑ Rada Fundacji – Fundacja Centrum Twórczości Narodowej [online] [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  12. ↑ Nagroda mediów publicznych w dziedzinie literatury pięknej – Cogito [online], Culture.pl – Wydarzenia Instytutu Adama Mickiewicza, 2008 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  13. ↑ PISF – Nominacje do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego 2023 [online] [dostęp 2024-09-30] (pol.).
  14. ↑ Zespół plebański, Blizne [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa [dostęp 2015-03-27] (pol.).
  15. ↑ Sandra Kmieciak, Mity, legendy, podania ... [online], (Rozmowa Tomasza Łubieńskiego z Piotrem Wojciechowskim o Witkacym: Cień Giewontu i miazmaty Krupówek), teatralia – internetowy magazyn teatralny, 4 marca 2010 [dostęp 2024-11-09], Cytat: ...jest moim zdaniem numerem jeden, jeśli chodzi o nurt witkiewiczowski w tej książce. (...) Pełna ciekawostek i mniej znanych faktów z życia Witkacego (pol.).
  16. ↑ Tomasz Łubieński, Piotr Wojciechowski, Cień Giewontu i miazmaty Krupówek, [w:] Małgorzata Dziewulska (red.), Legendy nowoczesności. Wykłady otwarte, (Piotr Wojciechowski w rozmowie z Tomaszem Łubieńskim o Witkacym), Warszawa: Teatr Narodowy, 2009, s. 69, ISBN 978-83-61317-20-3 (pol.).
  17. ↑ Oby nam tego nie zabrakło. Osiemnaste Jesienne Spotkania PTI Mrągowo 2002, „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Informatycznego 2003/01”, XXII, cs.put.poznan.pl, 2003 [dostęp 2024-10-08].
  18. ↑ Piotr Wojciechowski, Dwa łyki mitotroniki, „Więź” (469), wiez.pl, 1997, s. 113–117, ISSN 0511-9405 [dostęp 2024-10-08] (pol.).
  19. ↑ Jerzy Kandziora (red.), Bez cenzury 1976-1989: Literatura, ruch wydawniczy, teatr – Bibliografia, wydanie elektroniczne, Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Badań Literackich PAN, 2018, 152 (poz. 511) Do czytania w czas adwentowy. [Wiersze]. Warszawa: bez wydawcy, 1983, 25 kart, [Wiersze aut.:] Anonim, K. Bogaj, E. Bryll, J.J., K. Jacuńska, [L. Kowalewski] K.D., L. Sł., J. Ogrodnik, W. Strzelecki, P. Uhrocki, [P. Wojciechowski] L. Jeleń, Z.J., ISBN 978-83-65832-95-5 [dostęp 2024-10-25] (pol.).
  20. ↑ Bartosz Kaliski, Kurierzy wolnego słowa (Paryż–Praga–Warszawa 1968–1970), Warszawa: Instytut Historii PAN, 2014, s. 175, 216, ISBN 978-83-63352-32-5 [dostęp 2024-11-10] (pol.).
  21. ↑ a b c d e f Ewa Głębicka, Wojciechowski Piotr – Bio, Twórczość, Omówienia i recenzje [online], Instytut Badań Literackich, 3 listopada 2022 [dostęp 2024-10-06] (pol.).
  22. ↑ Julia Anuszewska, “Przymierze Rodzin jest jasnym wątkiem w tkaninie moich wspomnień” – rozmowa z panem Piotrem Wojciechowskim [online], Przymierze Rodzin, 4 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-06], Cytat: Przymierze Rodzin jest jasnym wątkiem w tkaninie moich wspomnień i mojego życiorysu. Dzięki niemu wiedziałem więcej o sobie, ale też o tym, co jeszcze jest w ludziach – jakie dobro, wartości, wiedza, ileż wdzięku. (pol.).
  23. ↑ Pracownia literacka [online], nasilowska.archirek.pl [dostęp 2024-11-11].
  24. ↑ Piotr Wojciechowski, Syn Kotki Tracewskiej, „Podkowiański Magazyn Kulturalny” (67), podkowianskimagazyn.pl, 2012 [dostęp 2024-11-11] (pol.).
  25. ↑ Piotr Wojciechowski – Wydawnictwo Wielka Litera [online] [dostęp 2024-10-11], Cytat: Przedstawia się jako taternik, narciarz i grotołaz, a dopiero na drugim miejscu wymienia swoje profesje artystyczne (...) (pol.).
  26. ↑ Piotr Wojciechowski, Ciernie Korony Himalajów, „Nowe Książki” (3), (recenzja książki: Wojciech T. Brański, Test góry, Katowice: Stapis, 2023), noweksiazki.com.pl, 2024, ISSN 0137-8562 [dostęp 2024-10-13], Cytat: Z tego czasu przytoczyć chcę słowa zasłyszane wtedy w środowisku wspinaczy na werandzie schroniska nad Morskim Okiem: Chodzenie na coraz trudniejsze drogi, to jak ostrzenie noża. Ale w pewnej chwili trzeba powiedzieć: teraz nóż ma krajać. Bo jak będziesz tylko ostrzył i ostrzył, trzonek zostanie ci w ręku (pol.).
  27. ↑ 36 lat temu Polacy weszli jako pierwsi zimą na Mount Everest – dwa sonety Piotra Wojciechowskiego [online], wspinanie.pl, 17 lutego 2016 [dostęp 2024-10-17] (pol.).
  28. ↑ a b Ewa Matuszewska, Góry moje nieopisane, „Podkowiański Magazyn Kulturalny” (54–55), podkowianskimagazyn.pl, 2007, ISSN 1232-1125 [dostęp 2024-10-16], Cytat: (Ewa Matuszewska pyta): Jest Pan jednym z założycieli Podhalańskiej Akademii Wiedzy, której duchowym i intelektualnym patronem musiał być Witkacy. (Piotr Wojciechowski odpowiada): W tamtych latach całymi miesiącami siedziałem po tatrzańskich schroniskach, gdzie spotykałem wielu niezwykle ciekawych ludzi. Fizycy, matematycy, socjologowie, ale też filozofowie i artyści. (...) Po jakimś czasie zauważyliśmy, że istnieje między nami jakaś wspólnota wiedzy, wprawdzie z różnych dziedzin, ale ze wspólnym, tatrzańskim mianownikiem. Żartowaliśmy, że członkiem akademii zostaje się przez pomówienie. (pol.).
  29. ↑ a b c d e f g Paulina Biczkowska, Świat osobny – Przestrzeń i bohater w twórczości Piotra Wojciechowskiego [online], Uniwersytet Gdański, Wydział Filologiczny – praca doktorska, 2021, 254 (Rower pancerny – s. 15–19; Podhalańska Akademia Wiedzy – s. 80) [dostęp 2024-05-11] (pol.).
  30. ↑ Rozbitkowie literatury, czyli o książkach zapomnianych (2) [online], Xięgarnia, 28 września 2012 [dostęp 2024-10-11], Cytat: W Tatrach działa Podhalańska Akademia Wiedzy, którą interesują się amerykańscy biznesmeni, a pewien niepokój budzi Czarna Żandarmeria dowodzona przez podchorążego o gruzińskim nazwisku... (Kamienne Pszczoły) (pol.).
  31. ↑ Piotr Wojciechowski, Mit Zakopanego jako nadrzeczywistość, [w:] Muzeum Tatrzańskie – X tom „Rocznika Podhalańskiego” – z Janosikiem na okładce, archiwalna.muzeumtatrzanskie.pl, Digital Library of Malopolska, 2007, s. 263–269 [dostęp 2024-12-07], Cytat: (s. 265) Typowym przykładem wspólnoty kształtowanej przez mit zakopiański była, a po części i pewnie jest, Podhalańska Akademia Wiedzy. Co do związku Instytutu Sabały z Podhalańską Akademią – różne są hipotezy – jedno jest pewne – wszystkie te hipotezy są ściśle związane z góralską, inteligencką, galicyjsko-wieloetniczną i legionowo-polską kulturową tradycją Zakopanego. (pol.).
  32. ↑ a b c Marek Pędziwol, Piotr Wojciechowski o swej książce o Rosji [online], Radio France Internationale po polsku – www1.rfi.fr, 29 sierpnia 2008, Piotr Wojciechowski przed mikrofonem Marka Pędziwola podcast 12'58" [dostęp 2024-12-05] (pol.).
  33. ↑ Piotr Wojciechowski, Skarb z domu Doktora (Miłosne listy medyczne i polityczne) [online], noweksiazki.com.pl, maj 2021 [dostęp 2024-11-28] (pol.).
  34. ↑ Piotr Wojciechowski, Dom Doktora musi zostać uratowany [online], 24tp.pl Tygodnik Podhalański, 1 listopada 2023 [dostęp 2024-10-07], Cytat: (...) wystawiałem w Domu Doktora rysunki, moja żona wystawiała obrazy, znam licznych artystów, którzy wiele zawdzięczają Magdzie Kraszewskiej i jej galerii (pol.).
  35. ↑ Sztuka odrodzona z popiołów – Galeria „Dom Doktora” powraca do życia/zdjęcia,wideo/ [online], Kultura Podhala, 13 lutego 2025 [dostęp 2025-02-24].
  36. ↑ Janusz Fereński, W piwnicy i jeszcze głębiej, „Konfrontacje”, wydanie specjalne z okazji jubileuszu (1959–2003) Studenckiego Klubu Pałacyk we Wrocławiu, 31 maja 2003, s. 5, ISSN 2658-0063 [dostęp 2020-07-09].
  37. ↑ Andrzej Korsak, Tatrzańscy kosynierzy, Warszawa: Sport i Turystyka, 1977, s. 135, 146, OCLC 750929296.
  38. ↑ Mateusz Jodłowski, Korkociąg, „Jaskinie” (4(69)), 2012, s. 32–33, ISSN 1234-4346 [dostęp 2024-10-31] (pol.).
  39. ↑ Janusz Rabek, Podziemia Jaskini Czarnej, „Wierchy”, XXXI, (opis wyprawy wrocławskiej do jaskini Czarnej w sierpniu 1961 i kontuzji Piotra Wojciechowskiego, s. 18), Internet Archive, 1962, s. 11–31, ISSN 0137-6829 [dostęp 2024-11-10] (pol.).
  40. ↑ Piotr Wojciechowski laureatem Nagrody Literackiej m.st. Warszawy [online], biblionetka.pl, 2020 [dostęp 2021-11-03].
  41. ↑ Krystyna Wojciechowska [online], FilmPolski.pl [dostęp 2025-01-13] (pol.).
  42. ↑ Wykładowca – mgr Gabriela Wojciechowska [online], wsobote.uniwersytetdzieci.pl [dostęp 2024-10-14].
  43. ↑ Nikt nie dba o bieżące utrzymanie rezerwatu Jeziorka Czerniakowskiego. Sadybianie apelują o głosy, by to zmienić [online], Sadyba24.pl, 16 czerwca 2021 [dostęp 2024-10-14], Cytat: Chcę chronić nie tylko wartość krajobrazową, ale jakość samej zieleni, stąd pomysł odtwarzania dawnego ekosystemu łąkowego Doliny Środkowej Wisły – podsumowuje Gabriela Wojciechowska (pol.).
  44. ↑ Piotr Wojciechowski, POŻEGNANIE TAMTEGO POCZUCIA HUMORU [online], Pisarze.pl, 4 lutego 2025 [dostęp 2025-02-08], Cytat: Błazenady „genialnej epoki” były warunkiem koniecznym dla zachowania umiaru i równowagi w próbach twórczego gospodarowania imaginarium symbolicznym społeczeństwa.
  45. ↑ a b Piotr Wojciechowski, Rower Pancerny, „Nowy Wyraz” (7), 1978, s. 8–18, ISSN 0137-446X, Cytat: Proponując „Nowemu Wyrazowi” najulubieńsze z moich pism juwenilnych zanurzam się w smugę osobliwszych wzruszeń. Rower był pierwszym z moich tworów literackich, który został przedłożony szerszej publiczności, a miał być pierwszym i ostatnim. Stało się inaczej – epizod literacki w moim życiorysie rozrósł się ponad spodziewanie – i moje, i przyjaciół moich (...) Związku Roweru z tematyką górską nie ma chyba potrzeby udowadniać, jako ciekawostkę chcę tylko dorzucić, że pierwotny zamysł utworu powstał przy wieczornych ogniskach Gór Bukowych i Gór Matra, podczas mojej samotnej wędrówki przez góry Węgier w roku 1962 (pol.).
  46. ↑ Paulina Biczkowska, Świat osobny – Przestrzeń i bohater w twórczości Piotra Wojciechowskiego [online], Uniwersytet Gdański, Wydział Filologiczny – praca doktorska, 2021, 254 (Rower pancerny – s. 15–19; Podhalańska Akademia Wiedzy – s. 80) [dostęp 2024-05-11] (pol.).
  47. ↑ a b Culture.pl, Piotr Wojciechowski [online], Culture.pl (Twórcy), 17 czerwca 2017 [dostęp 2024-09-30] (pol.).
  48. ↑ a b Jarosław Iwaszkiewicz, Młodopolskie pszczoły, Zenona Macużanka (red.), „Proza, poezja 1967: wybór szkiców i recenzji”, Warszawa: Książka i Wiedza, 1968, s. 187–190, ISSN 0079-7103, OCLC 749704110, Cytat: Kamienne pszczoły są transpozycją współczesnych Tatr i Bieszczadów. O niejeden klucz do tej książki można by się zwrócić do Klubu Wysokogórskiego. (...) Dymitr Łazur staje się chwilami kimś z krwi i kości, i to właśnie są najlepsze momenty. (...) I jeszcze jedna sprawa bardzo ważna w Kamiennych pszczołach. To jest ta interpretacja polszczyzny, wynik ostatniej wojny. (...) Wzbogaca ona zasoby naszej literatury współczesnej (pol.).
  49. ↑ a b Piotr Wojciechowski [online], PoeciPolscy [dostęp 2024-10-10], Cytat: Jego debiut Kamienne pszczoły (1967) i druga książka Czaszka w czaszce (1970) stały się powieściami kultowymi. (pol.).
  50. ↑ a b Czaszka w czaszce – cytaty [online], lubimyczytac.pl [dostęp 2024-11-11] (pol.).
  51. ↑ a b Paulina Biczkowska, Miasta naznaczone uczuciami – Pawłomorsk, Odessa i Paryź w Czaszce w Czaszce Piotra Wojciechowskiego [online], Repozytorium Uniwersytetu w Białymstoku [dostęp 2024-11-11] (pol.).
  52. ↑ a b Leszek Bugajski, Miesięcznik Twórczość » Wisła jeszcze płynie [online], sierpień 2023 [dostęp 2025-01-07], Cytat: Niby to baśń, niby fantastyka, ale złożona z elementów nie fantastycznych. (...) Pisarz mówi o naszej rzeczywistości i jej mechanizmach, ale w zawoalowany sposób – może starając się wyprowadzić w polę cenzurę (i myślę, że tak właśnie było) (o Wysokich pokojach Wojciechowskiego) (pol.).
  53. ↑ a b c d e Paweł Dunin-Wąsowicz, Pas startowy do myślenia – Rozmowa z Piotrem Wojciechowskim, „Dwutygodnik.com” (284), dwutygodnik.com, czerwiec 2020 [dostęp 2024-10-02], Cytat: Gdy bierzemy dziś do ręki literaturę faktu, traktujemy ją jak Pismo Święte, za to literatura piękna uznawana jest za bajdy. Ale ta pierwsza mówi prawdę tylko do pewnego stopnia. Dla mnie fakty są mniej ważne niż relacje (pol.).
  54. ↑ a b Zaangażowani i bezradni | Tygodnik Powszechny [online], www.tygodnikpowszechny.pl, 26 stycznia 2010 [dostęp 2025-01-07].
  55. ↑ a b c d Piotr Wojciechowski – Życie i twórczość – Artysta [online], Culture.pl, 7 czerwca 2017 [dostęp 2025-01-07].
  56. ↑ Beata Słama, HARPUNNIK OTCHŁANI, Piotr Wojciechowski [online], Górski Dom Kultury, 1 marca 2018 [dostęp 2025-01-12], Cytat: Są bohaterowie fikcyjni, są pseudonimy i prawdziwe nazwiska – można się doskonale bawić w tropienie who is who. (...) Proza Wojciechowskiego to fajerwerki erudycji, labirynt dygresji i odniesień literackich. (...) Bawi się autor konwencjami i językiem, zwodzi i mami, ale w jakim stylu! (pol.).
  57. ↑ Paweł Dunin-Wąsowicz, Alternatywny kanon prozy III RP, „Lampa” (1 (22)), Katalog.Czasopism.pl, 2006 [dostęp 2025-02-09] (pol.).
  58. ↑ Próba listopada – Piotr Wojciechowski • BookLikes (ISBN:8388221337) [online] [dostęp 2025-01-12], Cytat: Pisarz odmalował portret naszej pełnej wirtualnych bytów epoki, każąc nam zapytać, co wśród nich daje oparcie – i podszeptując, że tym czymś jest miłość (pol.).
  59. ↑ a b Piotr Wojciechowski – Życie i twórczość – Artysta [online], Culture.pl, 7 czerwca 2017 [dostęp 2025-01-07].
  60. ↑ a b Luiza Bebłot, Piotr Wojciechowski: Na „Strychu Świata”. Powieść o surrealistycznej Polsce [online], Polskie Radio 24 – audycja, 16 listopada 2011 [dostęp 2025-01-08] (pol.).
  61. ↑ a b Był blisko. Mała powieść z początku XXI wieku [online], Księgarnia Wydawnictwa Bernardinum [dostęp 2025-01-08].
  62. ↑ Rekomendacje książkowe Krzysztofa Lubczyńskiego [online], Pisarze.pl, 23 marca 2021 [dostęp 2025-01-12].
  63. ↑ Zły wiatr – Wydawnictwo Test [online], 4 lutego 2023, z recenzji Piotra Matywieckiego [dostęp 2025-01-12] (pol.).
  64. ↑ a b Piotr Wojciechowski, Życie zmarnujesz, Kornelio! (fragmenty powieści «Obietnica Bezdroży»), „Twórczość” (946), tworczosc.com.pl, 2024 [dostęp 2024-10-11], Cytat: Rynek, kapitalizm i demokracja wzywają nas, abyśmy ze sobą konkurowali. Nie sprzyja to spokojnej rozmowie (...) Nie próbuję odpowiadać na pytanie, jaki jest świat – opowiadam, jaki świat może się przydarzyć ludziom (pol.).
  65. ↑ a b Piotr Wojciechowski, Od strony ogrodu, felietony drukowane w „Kwartalniku Literackim Wyspa” w latach 2007–2017, Warszawa: Biblioteka Słów, 2022, 166, także e-book (red. Ewa Tenderenda-Ożóg), ISBN 978-83-963095-7-0 [dostęp 2024-10-05], Cytat: Cykl felietonów nazwałem „Od strony ogrodu”. Spośród czterech stron świata ta strona sercu mojemu najbliższa, bo od strony ogrodu znaczy nie od frontu, nie od ulicy. Ogród jest ziemskim znakiem raju. Na ulicy zgiełk, w ogrodzie słychać rozmowy drzew i ptaków. Literatura też ma wiele stron. (pol.).
  66. ↑ a b „Poczytnik”. Zbiór felietonów Piotra Wojciechowskiego pt. „Od strony ogrodu” [online], polskieradio24.pl, także podcast 22'44": zapis audycji „Poczytnik”, prowadzący: Tomasz Zapert i Krzysztof Masłoń, gość: Piotr Wojciechowski, 13 marca 2023 [dostęp 2024-09-30] (pol.).
  67. ↑ a b Poezja w kadrze: Piotr Wojciechowski. Państwowy Instytut Wydawniczy 2024-12-18. [dostęp 2024-12-23]. wideo 7'50''.
  68. ↑ a b Piotr Wojciechowski: poeta, geolog, polski Don Kichot [online], Polskie Radio Dwójka („Notatnik Dwójki” – audycja Bogumiły Prządki, podcast 21'37), polskieradio.pl, 19 lutego 2013 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  69. ↑ a b Wyniki wyszukiwania „Piotr Wojciechowski” – Strony 1–9 [online], Pisarze.pl, 2024 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  70. ↑ a b Współpraca z pisarzem Piotrem Wojciechowskim – Centrum Kultury Polskiej „Więź” [online], wienz.kz [dostęp 2024-12-23].
  71. ↑ a b Żyjemy w epoce zamętu, „Podkowiański Magazyn Kulturalny” (54–55), (O książce Piotra Wojciechowskiego „Café Navarra” rozmawiają: Tomasz Burek, Piotr Matywiecki i Iwona Smolka), podkowianskimagazyn.pl, 2007, ISSN 1232-1125 [dostęp 2024-10-16], Cytat: Piotr Wojciechowski stwierdza: demokracja jest w zagrożeniu, a tym zagrożeniem jest brak klasy średniej – jej rolę niby to usiłuje przejąć inteligencja, cóż – i to jest kolejne zagrożenie – kiedy sama traci na znaczeniu. (pol.).
  72. ↑ a b Piotr Wojciechowski, Małe ojczyzny i Europa ducha, „Krakowskie Studia Małopolskie” (9), 2005, s. 293–300, ISSN 1643-6911 [dostęp 2024-10-16], Cytat: Tak więc humanistyczne oblicze ekologii to pojmowanie wzajemnych oddziaływań człowieka i środowiska w sposób najpełniejszy, ukazanie, że pomiędzy techniczno-przyrodniczą ekologią a ekologią moralno-mistyczną jest miejsce na pojmowanie środowiska przez kulturę, sztukę, mity, przez sferę wzruszeń, przez emocjonalne związki konkretnych osób z krajobrazem, pamięcią o przyrodzie stron rodzinnych, przeżyć podróży (pol.).
  73. ↑ Piotr Wojciechowski, Europa i byk zamorski [online], Pisarze.pl, 4 marca 2025 [dostęp 2025-03-12], Cytat: I pytasz, łaskawcze, pytasz: Co robić ? Otóż, nie strzelać. Raczej przyglądać się Europie z uśmiechem – powiedzmy – nostalgiczno-pożegnalnym (pol.).
  74. ↑ a b Podhalański Serwis Informacyjny Watra [online], Nie cysarska, nie xiomżęca ba naska Podhalańska Akademia Wiedzy, archiwum.watra.pl, 26 czerwca 2006, wernisaż wystawy Krystyny Wojciechowskiej i Piotra Wojciechowskiego „Batik. malarstwo, rysunek – stypendyści Instytutu Sabały” [dostęp 2024-10-10], Cytat: (z zaproszenia) Po redyku, w czasie swobodniejszym, zbiorą się gazdowie, z hal przyjdzie do nich który z baców. Razem, zgodnie, pod przewodnictwem bacy, wybiorą kogo trzeba z górali i ceprów. Ci wybrani jako stypendyści Instytutu, dostawać będą odtąd i na zawsze pomoc, życzliwość i duchowe wsparcie od ludzi gór (pol.).
  75. ↑ a b Ilustracje cytowane. Kolekcja Literacka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich – Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków [online], 9 października 2024 [dostęp 2024-10-10], Cytat: Oto pisarze i poeci jako ilustratorzy! (...) Piotr Wojciechowski – dojrzały pisarz, który mówi o sobie, że ciągle jest narciarzem, taternikiem i grotołazem. (pol.).
  76. ↑ Piotr Wojciechowski, Ciemności nad Wilanowem [online], Pisarze.pl, 6 lutego 2024 [dostęp 2014-10-31] (pol.).
  77. ↑ Paulina Joanna Biczkowska (Wydział Filologiczny) [online], old.fil.ug.edu.pl, 30 czerwca 2022 [dostęp 2024-05-11] (pol.), dostęp on-line do streszczenia i do dwóch recenzji: 1 i 2.
  78. ↑ Robert Mielhorski, O funkcji ludycznej i perswazyjnej w powieściach P. Wojciechowskiego, „Przegląd Humanistyczny”, XXXVIII (2), 1994, s. 93–108, ISSN 0033-2194 (pol.).
  79. ↑ a b Laureaci 13. Nagrody Literackiej m.st. Warszawy: na pytania odpowiada Piotr Wojciechowski [online], Booklips.pl, 2 lipca 2020 [dostęp 2024-10-21] (pol.).
  80. ↑ Ewa Borsuk, Urszula Klatka, Dar Zofii Bobowicz dla Biblioteki Jagiellońskiej, „Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej”, LXVII, 2017, s. 236, ISSN 0006-3940 [dostęp 2024-10-19] (pol.).
  81. ↑ Pisarze uhonorowani „Glorią Artis” – siedmioro nie odebrało medali. rp.pl. [dostęp 2016-02-19].
  82. ↑ Wielki finał 13. Nagrody Literackiej m.st. Warszawy, czyli ogłoszenie laureatów. 10'44" minuta. [dostęp 2024-10-11].
  83. ↑ Paweł Kaczyński, Sensacja w służbie propagandy – „Biblioteczka Ziem Zachodnich”, „Acta Universitatis Wratislaviensis”, Literatura i Kultura Popularna t. XXIX (4185), (Szubieniczne wzgórze – s. 109), Wrocław: Uniwersytet Wrocławski, 2023, DOI: 10.19195/0867-7441.29.7 (pol.).
  84. ↑ Ciechowski Piotr – Szubieniczne wzgórze 410/2023 – Klub MOrd [online], Klub MOrd jest apolitycznym stowarzyszeniem miłośników literatury kryminalnej z okresu PRL (...), 27 sierpnia 2023, s. 112 [dostęp 2024-10-15] (pol.).
  85. ↑ Kamienne pszczoły [online], całość książki, razem z obwolutą, polona.pl [dostęp 2024-10-12] (pol.).
  86. ↑ a b Instytut Książki – Piotr Wojciechowski [online], instytutksiazki.pl [dostęp 2024-10-11] (pol.).
  87. ↑ Paulina Biczkowska, Omijając cenzurę – o obrazie PRL-owskiej rzeczywistości w „Kamiennych pszczołach” Piotra Wojciechowskiego, [w:] Arkadiusz Luboń, Joanna Gościńska, Monika Karpińska (red.), Literackie obrazy świata. Sfery kreacji, Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016, s. 100–110, ISBN 978-83-7996-317-1, OCLC 1042545776 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  88. ↑ Piotr Śliwiński, Potrzeba mitu, „Nowe Książki” (5), (recenzja Harpunnika Otchłani), 1997, s. 24 (pol.).
  89. ↑ Marta Wyka, Opowiedz coś ciekawego, „Nowe Książki” (2), (recenzja Próby listopada Piotra Wojciechowskiego), 2001, s. 43 (pol.).
  90. ↑ Anna Gębala, Próbując sanctum. Uwagi o czasie w ''Próbie listopada'' Piotra Wojciechowskiego, [w:] E. Dutka, M. Tomczok (red.), Proza polska XX wieku. Przeglądy i interpretacje. T. 2, Z perspektywy nowego stulecia, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego., 2012, s. 97–115 [dostęp 2025-01-15] (pol.).
  91. ↑ Maciej Robert, Teatr moralnego niepokoju, „Nowe Książki” (5), (recenzja Tratwy manekina), 2014, s. 8–9, ISSN 0137-8562 (pol.).
  92. ↑ Piotr Kępiński, Przepowiedziana katastrofa, „Twórczość” (12), 2021, s. 130–132, ISSN 0041-4727 [dostęp 2024-10-05], Cytat: (...) Zły wiatr to rzecz nie tyle o końcu totalnym, ile o umiarkowanym krachu, po którym następuje dosyć specyficzne „przebudzenie”, w wyniku którego doskonale znany nam kontynent nieco się zmienia. No, może bardziej niż „nieco” (pol.).
  93. ↑ Piotr Wojciechowski – „Zły wiatr” | Stowarzyszenie Pisarzy Polskich [online], sppwarszawa.pl [dostęp 2024-12-23], Cytat: To jest książka o globalnej katastrofie. O czymś takim jak męcząca nas pandemia covid, o tym, jak się z tej czarnej mazi wyłazi na słoneczny i zielony brzeg. Jest w niej i o miłości, polityce i kłamstwie. (pol.).
  94. ↑ Piotr Wojciechowski, W czterech pudełkach, Ucieczka do Egiptu, „Biuletyn Informacyjny PKN ICOMOS” (4), Polski Komitet Narodowy Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS–Polska, 2018, 79–80 (wiersze z tomu Chleb z deszczem), ISSN 2657-9251 [dostęp 2021-08-25].
  95. ↑ Piotr Wojciechowski, Siedem sonetów sierpniowych, „Twórczość”, LXXVII (11(900)), 2020, s. 1, ISSN 0041-4727 [dostęp 2024-10-19] (pol.).
  96. ↑ Barbara Gruszka-Zych, Wchodzenie w słowo, „Gość Niedzielny” (19/2024), gosc.pl, 9 maja 2024, ISSN 0137-7604 [dostęp 2024-09-30] (pol.).
  97. ↑ Janusz Kurczab, Andrzej Mróz (1942–1972) – „góry stawiał zawsze na pierwszym miejscu” [online], wspinanie.pl, 11 czerwca 2014 [dostęp 2024-11-11] (pol.).
  98. ↑ Piotr Wojciechowski, Rower Pancerny, „Nowy Wyraz” (7), 1978, s. 8–18, ISSN 0137-446X.
  99. ↑ Pociąg pancerny, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2024-10-15].
  100. ↑ a b Spis sztuk drukowanych w latach 1956–2018, „Dialog”, s. 28, 2018 https://www.dialog-pismo.pl/sites/default/files/sztuki_1956-2018.pdf [dostęp 2024-10-15].
  101. ↑ Iluminacja, FilmPolski, 1972 [dostęp 2024-10-05] (pol.), Pierwszym reżyserem był Krzysztof Zanussi.
  102. ↑ Rozmowa wokół filmu „Iluminacja” | Kino polskie od nowa, oglądaj na Ninateka [online], Rozmowa z Krzysztofem Zanussim, Piotrem Wojciechowskim, Małgorzatą Pritulak i Ewą Braun (wideo 1 h 40'), Ninateka, 18 stycznia 2024 [dostęp 2025-01-20] (pol.).
  103. ↑ Stacja bezsenność, FilmPolski, 1973 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  104. ↑ Przemysław Mazur, "Stacja bezsenność" - zapomniany klejnot polskiego horroru [online], Paradoks, 15 marca 2010 [dostęp 2025-03-19], Cytat: Niemniej widać jak dalece Piotr Wojciechowski wyprzedził swoje czasy. (...) Być może w dobie generowanych komputerowo, efektownych horrorów decydentom z Woronicza jawi się jako zbyt dalece archaiczny i odbiegający od współczesnych, co tu kryć, nieosiągalnych w polskim kinie standardów (nie wspominając już o telewizji). (pol.).
  105. ↑ Cztery spotkania [online], FilmPolski [dostęp 2024-10-08] (pol.).
  106. ↑ Ze snu sen [online], FilmPolski [dostęp 2025-03-27].
  107. ↑ Druga i trzecia miłość, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2024-12-23].
  108. ↑ Maria Grabowska (red.), Kronika Wilanowa 1980, „Studia Wilanowskie”, VII, Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, 1981, s. 80 [dostęp 2024-10-31] (pol.).
  109. ↑ Zygmunt Halka, Narodziny i rozwój widowisk „Światło i dźwięk”, „Muzea Walki”, 8, 1975, s. 23, ISSN 0077-2577 (pol.).
  110. ↑ Piotr Wojciechowski, Ciemności nad Wilanowem [online], Pisarze.pl, 6 lutego 2024 [dostęp 2014-10-31] (pol.).
  111. ↑ Słuchowiska radiowe [online], www.sluchowiska.ugu.pl [dostęp 2025-01-07].
  112. ↑ Góra Góry, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2024-12-23].
  113. ↑ Maria Zei-Piskorska, Korespondencja literackich oraz filmowych struktur narracyjnych i czasowo-przestrzennych na przykładzie opowiadania Piotra Wojciechowskiego „Ulewa, kometa, świński targ”, „Acta Universitatis Nicolai Copernici, Filologia Polska”, XXXIII (201), Toruń: Uniwersytet MIkołaja Kopernika, 1991, s. 126–135.
  114. ↑ Piotr Wojciechowski w TVP Kultura [online], Rynek książki [dostęp 2024-12-23] (pol.).
  115. ↑ Piotr Wojciechowski „Kochanek Królowej Roju” [online], Rynek Książki, 2023 [dostęp 2024-10-17], Cytat: (...) jego pogubieni życiowo bohaterowie próbują posklejać swoje życie, nadać mu sens, czymś zapełnić… Znamy to dobrze z życia codziennego, jednak w misternie utkanych przez Wojciechowskiego fikcjach, zyskują one nowy wymiar i wyraz. Autor kreśli portrety swoich bohaterów po mistrzowsku i… po swojemu. (pol.).
  116. ↑ Jezioro na wyspie / Piotr Wojciechowski [online], ilustracje: Krystyna Wojciechowska, Toruński Antykwariat Księgarski [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  117. ↑ Dla Rodziców – Książki polecane do czytania dzieciom | Przedszkole Samorządowe nr 4 w Chrzanowie [online], ps4chrzanow.edupage.org [dostęp 2024-10-02].
  118. ↑ Biblioteki szkolne Radom [online], radomprojekt.molnet.mol.pl [dostęp 2024-10-10].
  119. ↑ Piotr Wojciechowski, List do Pani – Zmysł rzeczywistości [online], listdopani.pl, 2012 [dostęp 2024-10-11].
  120. ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2024-10-16].
  121. ↑ Piotr Wojciechowski, Niteczki historii, „Podkowiański Magazyn Kulturalny” (69), podkowianskimagazyn.pl, ISSN 1232-1125 [dostęp 2024-10-16] (pol.).
  122. ↑ Po wielkiej wodzie – Piotr Wojciechowski – 10 października 2024 [online], Pielgrzym Pelplin, 10 października 2024 [dostęp 2024-10-11], Cytat: Gdy ustąpiły wody powodzi na Dolnym Śląsku, widzieliśmy harcerzy ZHR i ZHP razem usuwających zniszczenia. Przypomniał mi się wówczas Stanisław Broniewski, szef Szarych Szeregów z czasów wojny, który aż do swojej śmierci wzywał do zjednoczenia harcerstwa, które podzieliło się po 1989 roku. Pomyślałem, że może ta powódź przynosi także nadzieję… (pol.).
  123. ↑ Świt sumienia - Piotr Wojciechowski [online], Pielgrzym Pelplin, 6 stycznia 2025 [dostęp 2025-01-13], Cytat: Z ludzi prawego sumienia, ze słuchaczy Słowa da się zbudować świat, który się do nas uśmiechnie, mocny świat, który nie boi się, że coś go umniejszy. (pol.).
  124. ↑ Piotr Wojciechowski, Mit Zakopanego jako nadrzeczywistość, [w:] Muzeum Tatrzańskie – X tom „Rocznika Podhalańskiego” – z Janosikiem na okładce, archiwalna.muzeumtatrzanskie.pl, Digital Library of Malopolska, 2007, s. 263–269 [dostęp 2024-12-07], Cytat: (s. 265) Typowym przykładem wspólnoty kształtowanej przez mit zakopiański była, a po części i pewnie jest, Podhalańska Akademia Wiedzy. Co do związku Instytutu Sabały z Podhalańską Akademią – różne są hipotezy – jedno jest pewne – wszystkie te hipotezy są ściśle związane z góralską, inteligencką, galicyjsko-wieloetniczną i legionowo-polską kulturową tradycją Zakopanego. (pol.).
  125. ↑ Piotr Wojciechowski – Prorok z willi „Lońka” [online], Pisarze.pl, 5 marca 2019 [dostęp 2024-10-17], Cytat: (o Wojciechu Niedziałku) Szedł szlakiem “Buntu mas” Ortegi y Gasseta, część koncepcji Wojtka pojawiła się o dekadę później w “Społeczeństwie spektaklu” Guy Deborda. Niedziałkowe myślenie o socjologii czasu wolnego, o ekologii, o Parkach Narodowych, wyprzedzało epokę o pół wieku. (pol.).
  126. ↑ Piotr Wojciechowski – Cień od lamp absurdu [online], Pisarze.pl, 28 maja 2024 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  127. ↑ Zmysł rzeczywistości – felieton Piotra Wojciechowskiego – Święto Stworzenia – Portal Chrześcijańskich Ekologów [online], swietostworzenia.pl, 2012 [dostęp 2024-10-05].
  128. ↑ Znieczulenie miejscowe i globalne – Święto Stworzenia – Portal Chrześcijańskich Ekologów [online], swietostworzenia.pl, 2021 [dostęp 2024-10-05].
  129. ↑ Majstrowie z Lubelskiego – Święto Stworzenia – Portal Chrześcijańskich Ekologów [online], swietostworzenia.pl, 2023 [dostęp 2024-10-05].
  130. ↑ Piotr Wojciechowski, Zofia Kielan-Jaworowska – człowiek dobrego spotkania, [w:] Anna Plater-Zyberk (red.), W poszukiwaniu lepszego świata – 20 opowieści o postaciach nauki, Warszawa: Polska Akademia Nauk, 2022, s. 208–216, ISBN 978-83-66847-08-8 [dostęp 2024-11-28], Cytat: Wybraliśmy dwadzieścia związanych z Polską wybitnych postaci, żyjących na przestrzeni wieków i reprezentujących różne dyscypliny naukowe (pol.).
  131. ↑ Piotr Wojciechowski, Patrol „japońców” i potrzeba chwili, „Wyspa” (1–2), 2017, s. 1 [dostęp 2024-10-17], Cytat: (...) myślę sobie o rozdarciu, podziale i skłóceniu Polaków, o ukazywanych w mediach symptomach tego dramatu i o ukrytych korzeniach sięgających Bóg wie jak głębokich przeszłych zdarzeń. Bo nie tylko pany i chamy, biali i czerwoni. Bywało – przypadek rządził. Opcja zależeć mogła od tego, czy rzeka Ob, albo Jenisej, zamarzła wcześniej czy później. Jedni zdążyli do Andersa, drudzy utknęli w lodach, poszli do Berlinga. (pol.).
  132. ↑ Piotr Wojciechowski, Cztery głosy męskie, „Wyspa” (2), 2013, s. 27 [dostęp 2024-10-30], Cytat: (o Stanisławie Moskalu „Śledziu”, autorze Wstępu do imagineskopii) ...Śledź drwi z urzędników, pamięta, że jego pomysły i rady dotyczące gospodarki rolnej zawsze były milcząco ignorowane. Jego ojczyzna to polski krajobraz wiejski, polski folklor, góry, jeziora i przyjaciele z gór i żagli. Wszystko pozostałe – do kabaretu! (...) Dla Śledzia religią stają się góry i żagle, podróż, ruch. (pol.).
  133. ↑ Piotr Wojciechowski, Po co księżom poezja? [online], Bernardinum, 2013 [dostęp 2024-11-11] (pol.).
  134. ↑ Piotr Wojciechowski – Jedenaście kilometrów nad Mostem Karola [online], Polska Canada, 6 czerwca 2016 [dostęp 2024-12-02] (pol.).
  135. ↑ recenzje Piotra Wojciechowskiego [online], Nowe Książki [dostęp 2024-11-28].
  136. ↑ Agnieszka Papieska, Pisarz stara się nawiązać rozmowę, „Nowe Książki” (5), 2014, s. 4–7, ISSN 0137-8562, Cytat: W tej chwili nie muszę się wstydzić ani jednej literki, którą napisałem w tamtej epoce (pol.).
  137. ↑ Piotr Wojciechowski – narobiłem kłopotów Konwickiemu [online], Polskie Radio Dwójka („Zapiski ze współczesności” – audycje Hanny Marii Gizy; podcast 14'57-przodkach, 14'41-szkole, 14'51-kinie, 14'30-wartościach, 15'01-patriotyźmie), polskieradio.pl, 8 października 2018 [dostęp 2024-10-28] (pol.).
  138. ↑ Pas startowy do myślenia / Literatura / dwutygodnik.com [online], dwutygodnik.com [dostęp 2024-10-10], Cytat: Mam wielki szacunek do nauki, do racjonalizmu, do inżynierów, do fizyki. Ale to poezja i literatura piękna sa pasem startowym do myślenia (pol.).
  139. ↑ Moje pisanie – Piotr Wojciechowski – BP Mokotów [online], video 5'56, bpmokotow.waw.pl (Biblioteka Publiczna im. Zygmunta Łazarskiego w Dzielnicy Mokotów m.st. Warszawy), 2021 [dostęp 2024-10-05], Cytat: Ważne jest, że jest taki ktoś jak Dymitr Łazur. On istnieje w wielu moich książkach (...) (pol.).
  140. ↑ Piotr Wojciechowski – Wydawnictwo Wielka Litera [online] [dostęp 2024-10-03] (pol.).
  141. ↑ Fotografie ks. Zbigniewa Pytla, malarstwo Marka Sołtysika i rysunki Piotra Wojciechowskiego – podhale24.pl [online], podhale24.pl [dostęp 2024-11-10], Cytat: Pisarstwo Wojciechowskiego było zawsze osobną ścieżka w literaturze, nie liczącą się z modami i tendencjami, z podziałami pokoleniowymi. Zawsze też sprawiało kłopoty krytykom – pisali o nim dobrze, ale unikali analiz i klasyfikacji. Od roku 1961 syndyk masy upadłości byłej Podhalańskiej Akademii Wiedzy (pol.).
  142. ↑ Zaproszenie do Antrakt Cafe [online], Rynek-Ksiazki.pl, 10 stycznia 2011 [dostęp 2024-10-10] (pol.).
  143. ↑ Wystawa prac Piotra Wojciechowskiego [online], irka.com.pl [dostęp 2024-10-07].
  144. ↑ Piotr Wojciechowski, Odrzucając nienawiść [online], Pisarze.pl, 23 lutego 2015 [dostęp 2024-10-03] (pol.).
  145. ↑ a b Piotr Wojciechowski – Oficyna Wydawnicza Volumen [online] [dostęp 2024-10-03] (pol.).
  146. ↑ Krzysztof Lipowski, Mysteria: 48 miniatur proza ̜, Piotr Wojciechowski (ilustr.), Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, 2020, s. 99, ISBN 978-83-66359-93-2 [dostęp 2024-10-09] (pol.).
  147. ↑ Jolanta Cywińska, Władcy czterech ścian, ilustracje: Piotr Wojciechowski, Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział Warszawa, 2021, s. 224 [dostęp 2024-10-10].
  148. ↑ Krzysztof D. Szatrawski, Wszędzie, ilustracje Piotr Wojciechowski, Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział Warszawa, 2021, s. 98 [dostęp 2024-10-10] (pol.).
  149. ↑ Adam Lizakowski, Pieszycka księga umarłych, ilustracje Piotr Wojciechowski, Warszawa: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział Warszawa, 2022, s. 100, ISBN 978-83-962200-3-5 [dostęp 2024-10-10].
  150. ↑ Ilustracje cytowane – Kolekcja Literacka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich – Sztuka i Styl [online], 19 grudnia 2022 [dostęp 2024-11-10] (pol.).
  151. ↑ Tom VII – „Nie zabrałam ze sobą radości”, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich [online], wybór wierszy poetek ukraińskich, ilustracje Piotr Wojciechowski, sppwarszawa.pl [dostęp 2025-01-05].
  152. ↑ Podręczniki scenopisarskie po polsku [online], pisaniefimow.blogspot.com, 2021 [dostęp 2025-01-14] (pol.).
  153. ↑ Piotr Wojciechowski – sylwetka, „Dialog”, Dialog website, archive.is, 2005 [dostęp 2024-10-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-04].
  154. ↑ Piotr Wojciechowski [online], FilmPolski [dostęp 2024-10-06] (pol.).
  155. ↑ Piotr Wojciechowski | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
  156. ↑ Nagroda PEN Clubu za twórczość poetycką, prozatorską i eseistyczną – Polski PEN Club [online], 1992 [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  157. ↑ Orfeusz – Nagroda Poetycka im. K. I. Gałczyńskiego – Nominowani. orfeusz-nagroda.pl. [dostęp 2019-05-02].
  158. ↑ Piotr Wojciechowski z Nagrodą Literacką im. Władysława Reymonta. instytutksiazki.pl, 2019-10-02. [dostęp 2019-11-04].
  159. ↑ Wręczono Nagrody Literackie im. Władysława Reymonta [online], dzieje.pl [dostęp 2024-10-05] (pol.).
  160. ↑ Piotr Wojciechowski laureatem Nagrody im. ks. Jana Twardowskiego [online], instytutksiazki.pl, 13 listopada 2019 [dostęp 2024-09-30] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Wojciechowski&oldid=76324320”