Pozdrowienie ołtarza

Pozdrowienie ołtarza – oddanie czci ołtarzowi, stanowiącemu symbol Chrystusa, przez kapłana, jako reprezentanta ludu. Obrzęd ten ma miejsce w części mszy zwanej obrzędami wstępnymi. Symbolika tego obrzędu związana jest z poglądami św. Ambrożego. Tak o oddaniu czci ołtarzowi traktuje Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego: "Po przyjściu do prezbiterium kapłan, diakon i usługujący oddają cześć ołtarzowi przez głęboki ukłon. Na znak czci kapłan oraz diakon całują ołtarz; kapłan według uznania okadza krzyż i ołtarz." Tak więc pozdrowienie ołtarza przebiega w trzech etapach:

Pokłon

Wyraża szacunek dla ołtarza, który symbolizuje Chrystusa. Jest to pokłon głęboki, który dodatkowo wyraża naszą małość, ułomność w stosunku do Chrystusa.

Ucałowanie ołtarza

Zwyczaj ten przyjęli chrześcijanie ze zwyczajów pogańskich. Ci bowiem całowali ołtarz, próg świątyni czy stół rodzinny by podkreślić swój szacunek względem tych obiektów. W chrześcijaństwie zwyczaj całowania ołtarza rozpowszechnił się w IV wieku. Oprócz szacunku dla symbolizowanego przez ołtarz Chrystusa często widziano w nim również hołd dla leżącej na ołtarzu księgi Ewangelii oraz znajdujących się w mensie ołtarzowej relikwii męczenników. Ciekawa jest również interpretacja Innocentego III, który widział w tym zwyczaju powitanie Chrystusa, w osobie kapłana, z kościołem, symbolizowanym poprzez relikwie. Kapłan może ucałować ołtarz kładąc nań obie ręce, diakon żaś dokonuje tej czynności ze złożonymi rękami.

Okadzenie

Okadzanie jest fakultatywne, jednak zaleca się jego stosowanie podczas ważniejszych uroczystości. Pierwsze wzmianki o tym zwyczaju pochodzą z IX wieku. Obecnie ołtarz okadza się najczęściej poprzez obejście go z dymiącą kadzielnicą. Podczas obchodzenia ołtarza okadza się również krzyż ołtarzowy. Wyraża to wiarę, że Msza jest tą samą ofiarą, którą Chrystus złożył na drzewie krzyża.