Procedura współpracy

Unia Europejska Ten artykuł jest częścią serii: Polityka i instytucje Unii Europejskiej Instytucje UE Parlament Europejski Przewodniczący Roberta Metsola Członek PE Okręgi wyborcze Wybory (według państwa) 2019 Grupy polityczne Stałe komitety Eurodeputowani IX kadencji Rada Europejska Przewodniczący Charles Michel Rada Prezydencja Niemcy (VII - XII 2020) Komisja Europejska Komisja Ursuli von der Leyen Przewodniczący Ursula von der Leyen Wysoki przedstawiciel Josep Borrell Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej Trybunał Sprawiedliwości Prezes Koen Lenaerts Członkowie Sąd Przewodniczący Marc van der Woude Europejski Bank Centralny Prezes Christine Lagarde Trybunał Obrachunkowy Prezes Klaus-Heiner Lehne Instytucje Grupy EBI Grupa EBI Europejski Bank Inwestycyjny Werner Hoyer Europejski Fundusz Inwestycyjny Instytut EBI Organy doradcze UE Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny Komitet Regionów Organy międzyinstytucjonalne Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich Emily O’Reilly Europejski Inspektor Ochrony Danych Wojciech Wiewiórowski Europejski Urząd Doboru Kadr Europejska Szkoła Administracji Urząd Publikacji Unii Europejskiej Organy i jednostki zdecentralizowane Agencje, samodzielne jednostki organizacyjne i wspólne przedsięwzięcia UE oraz Euroatomu Prawo Acquis Procedura legislacyjna Traktaty Rozporządzenia, dyrektywy i decyzje Europejska Inicjatywa Obywatelska Zalecenia i opinie Inne Unia gospodarcza i walutowa Eurogrupa Rozszerzenia Relacje zagraniczne Europejskie partie polityczne Budżet UE Dom Historii Europejskiej

Procedura współpracy – jedna z procedur legislacyjnych stosowana we Wspólnocie Europejskiej (obok procedury zgody, współdecydowania i konsultacji) przed Traktatem z Lizbony. Procedura współpracy jest uregulowana dawnym art. 252 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej.

1 grudnia 2009 r. procedura współpracy została usunięta i w Unii Europejskiej obowiązują tylko dwie procedury ustawodawcze: zwykła oraz specjalna.

Procedura współpracy wprowadzona została przez Jednolity akt europejski. Wzmacniała rolę Parlamentu Europejskiego poprzez wprowadzenie drugiego czytania projektu aktu prawnego w Parlamencie oraz Radzie UE. Dawała możliwość wprowadzenia poprawek do projektu ustawy przez Parlament Europejski.

Cały proces przebiegał następująco: Komisja Europejska przedstawiała Parlamentowi propozycje aktu prawnego, zatwierdzoną przez Komitet Ekonomiczno-Społeczny i Komitet Regionów. Propozycja wraz z opiniami przekazywana była Radzie UE, która kwalifikowana większością głosów przyjmowała tzw. wspólne stanowisko. Propozycja zostawała ponownie przekazywana do Parlamentu, gdzie odbywało się drugie czytanie. Parlament miał trzy miesiące na podjęcie działań, mógł proponowane wspólne stanowisko przyjąć odrzucić lub zaproponować poprawki.

W przypadku przyjęcia lub niepodjęcia żadnego z działań, akt prawny zgodny ze wspólnym stanowiskiem przyjmowała Rada UE.

W przypadku odrzucenia wspólnego stanowiska przez Parlament, Komisja Europejska mogła propozycję aktu prawnego wycofać. Wracał on wówczas do Rady i mógł zostać przez nią przyjęty, ale tylko jednomyślnie.

W przypadku zgłoszenia poprawek do aktu prawnego Komisja miała miesiąc na sprawdzenie poprawek i rozpatrzony dokument przekazywała ponownie Radzie. Rada EU przyjmowała poprawiony wniosek kwalifikowaną większością głosów lub wprowadzała do niego zmiany (jednomyślnie) albo odrzucała propozycję Komisji i cała procedura mogła się zaczynać od nowa.

Zobacz też

• Zwykła procedura ustawodawcza w Unii Europejskiej
• Specjalna procedura ustawodawcza

Bibliografia

• S. Hix, System polityczny Unii Europejskiej, Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2010.
• Ewa Małuszyńska, Bohdan Gruchman, Kompendium wiedzy o Unii Europejskiej, Warszawa; Wyd. PWN, 2007.
• J. Barycz, Przewodnik po Traktacie z Lizbony. Traktaty stanowiące Unie Europejską, Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, wyd. 1, 2008.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna witryna internetowa Parlamentu Europejskiego
• Oficjalna witryna internetowa Rady. ue.eu.int. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-02-08)].