Przejdź do zawartości

Prowincja Chieti

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chieti
Provincia di Chieti
prowincja
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Włochy

Region

 Abruzja

Siedziba

Chieti

Data powstania

8 sierpnia 1806

Kod statystyczny

ISTAT: 069

Prezydent

Francesco Menna[1]

Powierzchnia

2599,58 km²

Populacja (2023)
• liczba ludności


371 196[2]

• gęstość

142,79 os./km²

Numer kierunkowy

085, 0871, 0872, 0873

Kod pocztowy

66010-66100-66012, 66014, 66021, 66023, 66026, 66030-66034, 66036-66038, 66040-66043, 66045-66047, 66050-66052, 66054

Tablice rejestracyjne

CH

Położenie na mapie Włoch
Położenie na mapie
Strona internetowa

Prowincja Chieti (wł. Provincia di Chieti) – prowincja we Włoszech, z siedzibą zlokalizowaną w Chieti.

Nadrzędną jednostką podziału administracyjnego jest region (tu: Abruzja), a podrzędną jest gmina.

Liczba gmin w prowincji: 104.

Geografia

[edytuj | edytuj kod]

Prowincja Chieti jest jedną z czterech prowincji regionu Abruzja, na wschodnim wybrzeżu Włoch. Jest najbardziej wysuniętą na wschód prowincją w regionie i jest ograniczona od północnego wschodu przez Morze Adriatyckie. Prowincja Pescara leży na północy, a prowincja L'Aquila na północnym zachodzie. Na południu leży prowincja Isernia, a prowincja Campobasso leży na południowym wschodzie, obie te prowincje są częścią regionu Molise. Stolicą prowincji jest Chieti, położone na grzbiecie kilka mil w głąb lądu i tuż na południe od rzeki Pescara, która wpada do morza w pobliskiej Pescarze.[3]

Nastąpił ruch rolników oddalających się od ziemi i obszaru. Największy odpływ nastąpił z terenów pagórkowatych i górzystych, gdzie gospodarstwa są małe i prowadzone przez rodziny, które są ich właścicielami. W latach 1951–1971 liczba osób zatrudnionych w rolnictwie w Chieti spadła z ponad 80% do około 45%, liczba zatrudnionych w przemyśle potroiła się do około 20%, a liczba zatrudnionych w sektorze usług potroiła się do około 30%.[4]

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy zasiedlili tę prowincję Oskowie w pobliżu rzeki Pescara. Około 1000 r. p.n.e. zostało podbite przez Marsów(inne języki) i Marrucinów(inne języki). Miasto zamieszkiwali również Grecy, którzy nazwali je Teate. Zostało podbite przez Rzymian w 305 r. p.n.e., ale po upadku Rzymu w 476 r. n.e. Teodoryk Wielki przejął władzę nad miastem i było ono następnie wykorzystywane jako twierdza lombardzka. Miasto było następnie własnością Franków, Normanów, Hohenstaufów, Andegawenów i władców aragońskich, aż do momentu, gdy silną kontrolę nad miastem przejął Karol V Mądry. Chieti zostało stolicą Abruzji w okresie rządów dynastii Burbonów.[5]

W prowincji Chieti znajduje się Ortona, miasto założone przez Frentanów(inne języki) w celu handlu z Grekami. Podczas II wojny światowej rozegrała się tam bitwa pomiędzy siłami niemieckimi a siłami głównie brytyjskimi i kanadyjskimi. Zginęło ponad 2000 cywilów, a miasto zostało w dużej mierze zniszczone.[5]

Główne gminy

[edytuj | edytuj kod]
# Nazwa gminy Populacja (2022) Powierzchnia (km²)
1. Chieti 48 455 59,57
2. Vasto 40 692 71,35
3. Lanciano 33 944 66,94
4. Francavilla al Mare 25 622 23,09
5. Ortona 22 209 70,88
6. San Salvo 19 688 19,07
7. San Giovanni Teatino 14 312 18,19
8. Atessa 10 338 110,98
9. Guardiagrele 8420 56,04
10. Fossacesia 6280 30,14

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Departament Spraw Wewnętrznych i Terytorialnych (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych), Anagrafe degli amministratori locali e regionali: storia amministrativa dell'ente – Provincia di Chieti [online], amministratori.interno.gov.it (wł.).
  2. ISTAT, Bilancio demografico mensile anno 2023 (dati provvisori) [online], demo.istat.it (wł.).
  3. The Times Comprehensive Atlas of the World (13 ed.), Times Books, 2011, p. 76, ISBN 978-0-00-741913-5.
  4. Russell King (2015), Return Migration and Regional Economic Problems (Routledge Library Editions: Economic Geography), Routledge, pp. 94–, ISBN 978-1-317-52459-5.
  5. a b Roy Palmer Domenico (2002), The Regions of Italy: A Reference Guide to History and Culture, Greenwood Publishing Group, pp. 10–11, ISBN 978-0-313-30733-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]