Przejdź do zawartości

Rammstein

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rammstein
Ilustracja
Rammstein (2013)
Rok założenia

1994

Pochodzenie

Berlin,
 Niemcy

Gatunek

Neue Deutsche Härte[1][2], industrial metal[3][2], heavy metal[3], industrial[2], metal alternatywny[3], metal progresywny[3]

Wydawnictwo

Motor Music(inne języki), Republic Records, Slash Records, Universal Music Group

Powiązania

Feeling B, First Arsch(inne języki), Emigrate, Lindemann, Scala and Kolacny Brother(inne języki)

Skład
Till Lindemannwokal
Richard Z. Kruspegitara prowadząca
Paul Landersgitara rytmiczna
Oliver Riedelgitara basowa
Christoph „Doom” Schneiderperkusja
Christian „Flake” Lorenzinstrumenty klawiszowe
Strona internetowa
Logotyp zespołu
Logo Rammsteina

Rammstein (często zapisywane skrótowo jako R+[4][5]) – niemiecki zespół industrial metalowy, nurtu Neue Deutsche Härte, powstały w 1994 roku.

Członkami zespołu od początku jego istnienia są: Till Lindemann (wokal), Richard Z. Kruspe (gitara), Paul Landers (gitara), Oliver Riedel (gitara basowa), Christoph Schneider (perkusja) oraz Christian Lorenz (instrumenty klawiszowe)[6]. Zespół wielokrotnie przyznawał się do czerpania inspiracji zespołem Laibach, pod którego wpływem powstało logo zespołu – krzyż autorstwa Kazimierza Malewicza (będący również logiem Laibacha) z literą „R”. Oba elementy tworzą skrót zespołu („R+”).

Większość tekstów jest wykonywana w języku niemieckim, ale niektóre także w językach angielskim, rosyjskim, hiszpańskim i francuskim[7].

Formacja debiutowała w 1995 roku albumem Herzeleid, jednakże prawdziwy rozgłos zyskała dopiero po wydaniu albumu Sehnsucht z 1997 roku, który do chwili obecnej jest najlepiej sprzedającym się wydawnictwem zespołu[6]. W samych Stanach Zjednoczonych płyta ta sprzedała się w rekordowym nakładzie miliona egzemplarzy, otrzymując certyfikat platynowej płyty[8], według Recording Industry Association of America, amerykańskiego zrzeszenia wydawców fonografii, przyznającego wyróżnienia za nakład płyt. Oprócz tego, grupa wystąpiła w nowojorskiej hali Madison Square Garden, goszczącej największych artystów światowej sceny muzycznej[9].

Nazwa zespołu pochodzi od amerykańskiej bazy lotniczej (Ramstein Air Base) w Niemczech, położonej obok miasta Ramstein-Miesenbach, w której miał miejsce wypadek lotniczy, o którym grupa nagrała utwór o tej samej nazwie[2]. Początkowo nazwa zespołu brzmiała „Rammstein Flugschau”, która jednak wkrótce została skrócona do Rammstein. Paul Landers, jeden z ówczesnych twórców nowej nazwy, w późniejszym czasie wyjaśnił, iż nowa nazwa zespołu była wymyślona prześmiewczo i ze względu na niewiedzę omyłkowo zapisana przez dwa M. Pomimo innych pomysłów na nazwę zespołu (m.in. Milch, Erde oraz Mutter) grupa pozostawiła ówczesne nazewnictwo[10].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Zespół Rammstein został założony przez gitarzystę Richarda Kruspe. W 1989 r., po ucieczce z NRD do Berlina Zachodniego, założył tam zespół Orgasm Death Gimmick. W tym czasie był pod silnym wpływem amerykańskiej muzyki, szczególnie zespołu Kiss. Po upadku Muru Berlińskiego przeprowadził się do Schwerina, gdzie Till Lindemann (późniejszy wokalista zespołu) pracował jako wyplatacz koszów wiklinowych i grał na perkusji w zespole First Arsch(inne języki). W tym czasie Oliver Riedel z zespołu The Inchtabokatables i Richard mieszkali razem w wynajmowanym mieszkaniu, natomiast Christoph Schneider grał w zespole Die Firma. Richard wkrótce uświadomił sobie, że muzyka, którą dotąd tworzył, nie odzwierciedla jego rzeczywistych sympatii, i że się z nią nie utożsamia. Stwierdził, że chciałby stworzyć coś nowego, co łączyłoby w sobie industrialne dźwięki z muzyką gitarową. Richard, Olivier oraz Christoph rozpoczęli prace nad urzeczywistnieniem swojego pomysłu. Wkrótce Kruspe uświadomił sobie, że nie potrafi jednocześnie pracować nad tworzeniem tekstów piosenek i komponowaniem muzyki, namówił więc Tilla Lindemanna do dołączenia do zespołu. Pierwsze „przesłuchanie” przyszłego wokalisty zespołu odbyło się przypadkowo, gdy Richard podsłuchał Lindemanna podczas wyplatania koszyków.

W 1994 odbył się konkurs dla amatorskich zespołów w Berlinie, którego zwycięzca miał otrzymać możliwość nagrania czterech utworów na płycie demo w profesjonalnym studio nagraniowym. Kruspe, Schneider, Riedel i Lindemann wzięli udział w tym turnieju, wygrali go i tym samym przyciągnęli uwagę Paula Landersa, który chciał wziąć udział w ich muzycznym projekcie już po przesłuchaniu nagranego demo. Aby skompletować sekstet, Rammstein zaprosił do współpracy Christiana „Flake” Lorenza, który grał z Paulem H. Landersem w zespole Feeling B. Na początku Lorenz nie był przekonany do współpracy z zespołem, ale ostatecznie się zgodził.

Rammstein rozpoczął nagrywanie pierwszego studyjnego albumu Herzeleid („Cierpienia serca”) w marcu 1995 z producentem Jacobem Hellnerem. Ich pierwszy singiel Du riechst so gut („Pachniesz tak dobrze”) został opublikowany 17 sierpnia i umieszczony na albumie wydanym 24 września 1995. W tym samym roku zespół odbył trasę koncertową z zespołem Clawfinger. Był m.in. w Warszawie i Pradze oraz zorganizował drugą trasę od 2 do 22 grudnia, podczas której odbyło się 17 koncertów, co znacznie zwiększyło popularność zespołu w Niemczech. Na początku 1996 odbyło się kilka kolejnych koncertów zespołu i 8 stycznia 1996 ukazał się drugi singiel grupy – Seemann.

27 marca 1996 Rammstein wystąpił w stacji telewizyjnej MTV w programie Hanging Out w Londynie. Był to ich pierwszy koncert w Wielkiej Brytanii. Pierwsze poważniejsze zainteresowanie zespołem poza ojczyzną miało miejsce, gdy dyrektor dźwiękowy Trent Reznor wybrał dwie piosenki zespołu („Heirate Mich” i „Rammstein”) do filmu Zagubiona autostrada, którego reżyserem był David Lynch. Ścieżka dźwiękowa do filmu została wydana na płycie w Stanach Zjednoczonych pod koniec 1996, natomiast w Europie w kwietniu 1997.

Od września do października 1996, Rammstein odbył trasę koncertową po Niemczech, Austrii i Szwajcarii, wykonując rocznicowy koncert nazwany „100 lat Rammstein”. Gośćmi podczas tej trasy byli Moby, Bobo i Berlińska Orkiestra Sesyjna.

28 marca 2019 w serwisie YouTube został opublikowany teledysk do singla pt. „Deutschland”, który zapowiadał nowy album. 18 kwietnia zespół oficjalnie przedstawił tracklistę i okładkę nowego, siódmego albumu. Wydanie albumu było planowane na 17 maja 2019.

Muzyka i teksty

[edytuj | edytuj kod]

Styl grupy ewoluował, początkowo był mocno przesiąknięty elektroniką i industrialnymi dźwiękami, na ostatnich płytach brzmienie zespołu stało się bardziej naturalne, pojawiły się partie wykonywane przez chór i orkiestrę.

Muzykę grupy często określa się mianem Neue Deutsche Härte. Teksty piosenek poruszają tematy często uznawane za mroczne lub kontrowersyjne (jak np. utwór „Mein Teil” zainspirowany historią kanibala z Rotenburga czy „Wiener Blut” zainspirowany sprawą Josefa Fritzla[11][12]). Obracają się wokół miłości, samotności, perwersji i seksu („Rein raus”, „Bück dich”, „Pussy”, „Sehnsucht”, „Du riechst so gut”, „Dicke titten”). Dotyczą także innych tematów – narkotyków („Adios”), polityki („Amerika”), nekrofilii („Heirate mich”), homoseksualizmu („Mann gegen Mann”), prostytucji („Te quiero puta!”), kazirodztwa i pedofilii („Laichzeit”, „Tier”, „Spiel mit mir”, „Halleluja”).

Autorem większości tekstów jest Till Lindemann.

Koncerty i teledyski

[edytuj | edytuj kod]

Koncerty zespołu Rammstein pełne są efektów pirotechnicznych. Zespół przygotowuje stroje i zachowanie na scenie (odgrywa sceny, obrazujące teksty piosenek). Stałym elementem podczas wykonywania utworu „Rammstein” był płonący płaszcz, noszony przez wokalistę, który nawiązuje do katastrofy, o której opowiada ów utwór, jednak w czasie trasy promującej album Reise, Reise został on zastąpiony miotaczami ognia, przymocowanymi do rąk wokalisty. Częstym motywem jest także członek zespołu „odpływający” na pontonie niesionym przez widownię podczas wykonywania piosenki „Seemann” i „Stripped” oraz na „Haifisch” lub podczas wykonywania utworu „Feuer frei!” – płonące maski, za pomocą których muzycy plują kolumnami ognia.

Rammstein przykłada dużą wagę do teledysków. W „Ich will” zespół „napada” na bank i bierze zakładników; w „Ohne dich” wspinają się na najwyższy szczyt Alp ÖtztalskichWildspitze; w „Sonne” przedstawiona jest w krzywym zwierciadle bajka o królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach; miłosna ballada „Seemann” jest grana na wysypisku śmieci czy prześmiewczy teledysk z „Amerika”.

Inspirację dla swoich teledysków czerpią czasem z filmów, np. teledysk do utworu „Engel” (nagrodzony niemiecką nagrodą Echo), zainspirowany został przez film Od zmierzchu do świtu, a do „Du hast” przez Wściekłe psy Quentina Tarantino.

Zespół był oskarżany o fascynację nazizmem, zwłaszcza po wykorzystaniu fragmentów filmu Olympia Leni Riefenstahl w teledysku „Stripped”, po czym nagrał utwór „Links 2-3-4”, w którym odpowiedział na oskarżenia, stwierdzając, że ma poglądy lewicowe.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Dyskografia zespołu Rammstein.

Albumy studyjne

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Kategoria Tytułem Nagroda Nota Źródło
1999 Best Metal Performance „Du hast” Grammy Nominacja [13]
2005 Best Live Band Rammstein Metal Hammer Golden Gods Awards Nominacja [14]
2006 Best Metal Performance „Mein Teil” Grammy Nominacja [15]
2010 Kerrang! Inspiration Rammstein Kerrang! Awards Laur [16]
Best Live Band Metal Hammer Golden Gods Awards Nominacja [17]
Event of the Year „Pussy” Nominacja
2011 Best Live Band Rammstein Revolver Golden Gods Awards Laur [18]
2012 Best International Band Nominacja [19]
Best Live Band Metal Hammer Golden Gods Awards Laur [20]
2013 Most Dedicated Fans Revolver Golden Gods Awards Nominacja [21]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Axel Schmidt, Klaus Neumann-Braun: Die Welt der Gothics: Spielräume düster konnotierter Transzendenz. Wiesbaden VS, Verl. fur Sozialwiss, s. 269. ISBN 978-3-531-15880-8.
  2. a b c d Garry Sharpe-Young: Rammstein Biography. www.musicmight.com. [dostęp 2012-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-04)]. (ang.).
  3. a b c d Ed Nimmervoll: Rammstein Biography. allmusic.com. [dostęp 2009-09-24]. (ang.).
  4. Koncert Rammstein w Warszawie. Tłumy fanów niemieckiej kapeli zmierzają na PGE Narodowy [online], Warszawa Nasze Miasto, 16 lipca 2022 [dostęp 2022-07-25] (pol.).
  5. Rammstein [online], Onet Wiadomości, 8 lipca 2013 [dostęp 2022-07-25] (pol.).
  6. a b Rammstein (Biografia) [online], rmf.fm [dostęp 2017-05-31], Cytat: Rammstein to niemiecki zespół grający industrial metal. Powstał w 1994 roku, a jego skład pozostał od tamtego czasu niezmieniony. W zespole grają: Till Lindemann, Richard Z. Kruspe, Paul Landers, Oliver Riedel, Christoph „Doom” Schneider oraz Christian „Flake” Lorenz. Według notowań Billboards Charts, Rammstein sprzedał do tej pory ponad 12 milionów płyt i jest najbardziej rozpoznawalnym zespołem niemieckim na świecie. Zespół zadebiutował w 1995 roku albumem „Herzeleid”, ale dopiero wydany dwa lata później „Sehnsucht” wywołał ogromny szum medialny wokół zespołu (...). Muzyka zespołu Rammstein to specyficzna mieszanka: znajdziemy w niej zarówno inspiracje muzyką techno, jak i house. W swoich tekstach muzycy nie boją się poruszać drażliwych kwestii: śpiewają o seksie, polityce i religii. Lubują się także w mrocznych historiach z przeszłości i legendach (...). (pol.).
  7. Paul H. Landers of German metal/industrial band Rammstein talks about „Liebe Ist Fuer Alle Da” [online], chaoscontrol.com, 2009 [dostęp 2017-05-31] (ang.).
  8. Rammstein (Gold & Platinum) [online], Recording Industry Association of America [dostęp 2017-05-31], Cytat:
    Previous Certification(s): Platinum
    Certified Units: 1 Million (ang.).
  9. Justyna Kierzkowska, Rammstein z koncertowym DVD prosto z Ameryki [online], antyradio.pl [dostęp 2017-05-31], Cytat: 18000 biletów na to wydarzenie zostało wyprzedanych zaledwie w 30 minut (...). Koncert został zarejestrowany w nowojorskiej hali Madison Square Garden 12 listopada 2010 roku. Był to pierwszy występ Rammsteina w Stanach Zjednoczonych od 10 lat, trudno się więc dziwić, że cieszył się tak ogromnym zainteresowaniem (...). (pol.).
  10. Feeling B. Berlin: Schwarzkopf und Schwarzkopf, 2002, s. 262. ISBN 3-89602-418-3.
  11. Fritzl, Porno, Pussy – Wie Rammstein um Fans buhlt. Welt Online, 2009-10-16. [dostęp 2010-01-05].
  12. Rammstein: „Uns ist nichts zu peinlich”. Kurier, 2009-10-15. [dostęp 2010-01-05].
  13. 41st annual Grammy nominees. edition.cnn.com. [dostęp 2016-08-13]. (ang.).
  14. METAL HAMMER GOLDEN GODS Awards: Nominees Announced. www.blabbermouth.net. [dostęp 2015-08-16]. (ang.).
  15. MARIAH CAREY, KANYE WEST, JOHN LEGEND LEAD GRAMMY NOMINEES. www.mtv.com. [dostęp 2016-08-13]. (ang.).
  16. Kerrang Awards Winners Announced!. libel.co.nz. [dostęp 2016-01-29]. (ang.).
  17. METAL HAMMER GOLDEN GODS AWARDS NOMINEES 2010. www.smnnews.com. [dostęp 2015-08-16]. (ang.).
  18. Robert Pasbani: REVOLVER GOLDEN GODS AWARDS 2011: The Winners & Full Show Recap. www.metalinjection.net. [dostęp 2015-08-15]. (ang.).
  19. Robert Pasbani: REVOLVER GOLDEN GODS AWARDS 2012 Nominees Announced; To Be Broadcast Live Online & Xbox. www.metalinjection.net. [dostęp 2015-08-15]. (ang.).
  20. Chad Childers: 2012 Metal Hammer Golden Gods Awards Winners Announced Read More: 2012 Metal Hammer Golden Gods Awards Winners Announced. loudwire.com. [dostęp 2015-08-16]. (ang.).
  21. Robert Pasbani: REVOLVER GOLDEN GODS Awards 2013: Winners And Performance Highlights. www.metalinjection.net. [dostęp 2015-08-15]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]