Siadło Górne

Siadło Górne
	wieś
	; Siadło Górne (widok od strony zachodniej)
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	policki
Gmina	Kołbaskowo
Strefa numeracyjna	91
Kod pocztowy	72-001
Tablice rejestracyjne	ZPL
SIMC	0777898
	Położenie na mapie gminy Kołbaskowo Siadło Górne
	Położenie na mapie Polski Siadło Górne
	Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Siadło Górne
	Położenie na mapie powiatu polickiego Siadło Górne
	53°21′01″N 14°28′30″E/53,350278 14,475000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Siadło Górne (do 1945 niem. Hohenzahden) – niewielka wieś w Polsce o dobrze zachowanym układzie ulicówki, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie polickim, w gminie Kołbaskowo, ok. 5 km na południe od Szczecina.

Leży na grzbiecie wału morenowego, tzw. Wału Bezleśnego, rozciągającego się na przestrzeni kilkunastu kilometrów – od Bezrzecza do brzegu Odry w Siadle Dolnym.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze źródłowe wzmianki o wsi pochodzą z 1191 z ksiąg szczecińskiego kościoła św. Jakuba, który pobierał ze wsi dziesięcinę. W 1272 nadana kościołowi Mariackiemu w Szczecinie przez księcia Barnima I Dobrego. Ważna wieś w średniowieczu – w 1286 wymieniono tutejszy kościół. Podczas I wojny światowej pomiędzy Siadłem Górnym a Dolnym wydobywano węgiel brunatny.

Badania archeologiczne z drugiej połowy XX wieku odkryły na krawędzi Wału dwukulturowe grodzisko: łużyckie i wczesnośredniowieczne.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie szczecińskim.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Kościół w Siadle Górnym usytuowany był pośrodku wsi, przy samej drodze. Była to budowla salowa założona na planie prostokąta, bez chóru, z wieżą od zachodu. Mury wzniesiono z kwadr granitowych łączonych zaprawą wapienną.

Brak jest informacji o portalach i pierwotnym wykroju okien. W okresie przebudowy poszerzono obramienia okien, wykonując je w cegle.

Zachowane zdjęcia archiwalne pozwalają bardziej dokładnie opisać wschodnią elewację kościoła. W szczycie widoczna jest dekoracja w postaci czterech, wąskich, ostrołukowych blend. Pomiędzy nimi znajdowała się blenda o kształcie krzyża łacińskiego w obramieniu ceglanym. Kościół kryty był drewnianym stropem belkowanym i dwuspadowym, ceramicznym dachem. Zaskakuje również układ wnętrza świątyni. Ze zdjęcia archiwalnego wynika, że ołtarz nie posiadał tradycyjnej nadstawy, lecz był odsunięty od ściany wschodniej, do której dostawiona była empora chórowa i organami. Ławki rozmieszczone były wokół ołtarza i ambonki z Pismem Św.

Wieża zachodnia o tej samej szerokości i wysokości co nawa, wzniesiona była w dolnej kondygnacji z kwadr granitowych. Na wysokości połaci dachu przechodziła w konstrukcję szkieletową o planie kwadratu, odeskowaną. Wieńczył ją hełm cebulasty z latarnią, zakończony szpicem z kulą i chorągiewką. W hełmie znajdowały się cztery tarcze zegarowe. Kościół posiadał organy, a jego wnętrze zdobiły m.in. drewniane epitafia ścienne

Kościół wraz z niewielkim prostokątnym placem otoczony był kamiennym murem. Po roku 1945 z nieznanych przyczyn świątynię rozebrano. Pozostał po niej tylko plac, na którym wzniesiono dom jednorodzinny. W pobliżu zachował się (przekształcony w kapliczkę maryjną) obelisk upamiętniający poległych podczas I wojny światowej mieszkańców wsi.

Cmentarz o nieregularnym zarysie znajdował się na południowym skraju wsi w rozwidleniu dróg. Zachowało się jeszcze ogrodzenie i nieliczne ślady nagrobków.