Siemion Kurkotkin

Siemion Kurkotkin
Семён Константинович Куркоткин
	marszałek Związku Radzieckiego
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1917 ; Zagrudnaja
Data i miejsce śmierci	16 września 1990 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1937–1990
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 5 Armii Pancernej, dowódca Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, Głównodowodzący Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, szef Tyłów Sił Zbrojnych ZSRR
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Siemion Konstantinowicz Kurkotkin, ros. Семён Константинович Куркоткин (ur. 31 stycznia^?/13 lutego 1917 we wsi Zagrudnaja, zm. 16 września 1990 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek Związku Radzieckiego (1983), zastępca ministra obrony ZSRR – szef Tyłów Sił Zbrojnych ZSRR, Bohater Związku Radzieckiego (1980), członek Komitetu Centralnego KPZR, deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 8., 9., 10. i 11. kadencji (1970–1989).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 lutego 1917 we wsi Zagrudnaja, pow. Ramienskoje w obwodzie moskiewskim. W 1936 ukończył technikum przemysłowo-pedagogiczne, w 1939 Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych w Orle, a w 1941 Szkołę Oficerów Politycznych. W 1943 ukończył kurs doskonalenia oficerów, w 1951 Akademię Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych, a w 1958 Wojskową Akademię Sztabu Generalnego.

Służbę w siłach zbrojnych rozpoczął 1 września 1937. Po ukończeniu szkoły oficerskiej był zastępcą dowódcy kompanii do spraw politycznych (od września 1939 do października 1940). Tę samą funkcję pełnił w czasie wojny z Niemcami – od sierpnia 1941 do stycznia 1942. Następnie do października 1942 był komisarzem politycznym batalionu. Kolejne funkcje to: dowódca batalionu – do grudnia 1942, zastępca dowódcy pułku – do czerwca 1943, zastępca oraz pełniący obowiązki dowódcy brygady pancernej na 1 Froncie Ukraińskim – do maja 1945.

Po wojnie pełnił służbę kolejno: dowódca pułku czołgów – do października 1946, zastępca dowódcy dywizji pancernej – do grudnia 1952, dowódca 10 Gwardyjskiej Dywizji Pancernej w Altengrabow – od 1 grudnia 1952 do 29 października 1956. Następnie studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego. Od 24 lutego 1959 do 7 czerwca 1960 dowódca 6 Korpusu Armijnego w Stalingradzie, następnie do 28 stycznia 1965 dowódca 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej w Bobrujsku, do 7 lipca 1965 - dowódca 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej w Dreźnie, do 18 sierpnia 1966 - dowódca 3 Armii Ogólnowojskowej w Magdeburgu. Następnie do kwietnia 1968 był I zastępcą Głównodowodzącego Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, do września 1971 dowódca Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, do lipca 1972 Głównodowodzący Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech.

Od lipca 1972 do kwietnia 1988 był zastępcą ministra obrony ZSRR – szefem Tyłów Sił Zbrojnych ZSRR. Od maja 1988 do września 1990 generalny inspektor w grupie generalnych inspektorów ministerstwa obrony ZSRR.

Od 1940 członek WKP(b), od 1976 członek Komitetu Centralnego KPZR, w latach 1970–1989 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 8. do 11. kadencji.

Zmarł 16 września 1990 w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

pułkownik – 20 kwietnia 1950
generał major wojsk pancernych – 3 maja 1955
generał porucznik wojsk pancernych – 22 lutego 1963
generał pułkownik – 24 lutego 1967
generał armii – 3 listopada 1972
marszałek Związku Radzieckiego – 25 marca 1983

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Medal „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego (18 lutego 1981)
Order Lenina – pięciokrotnie (31 października 1967, 11 lutego 1977, 31 maja 1980, 18 lutego 1981, 19 lutego 1986)
Order Rewolucji Październikowej (4 maja 1972)
Order Czerwonego Sztandaru – trzykrotnie (19 lutego 1942, 31 stycznia 1943, 7 października 1944)
Order Kutuzowa II klasy (6 kwietnia 1945)
Order Bohdana Chmielnickiego II klasy (31 maja 1945)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy – dwukrotnie (18 maja 1944, 6 kwietnia 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (20 kwietnia 1953)
Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III stopnia (30 kwietnia 1975)
Medal „Za wyróżnienie w ochronie granic państwowych ZSRR”
Medal „Za wyzwolenie Pragi”
Medal „Za umacnianie braterstwa broni”
Order Czerwonego Sztandaru (1969, ČSSR)
Order Suche Batora (1981, Mongolia)
Order Czerwonego Sztandaru (1971, Mongolia)
Order Scharnhorsta – dwukrotnie (1972, 1985 NRD)
Złoty Order Zasług dla Ojczyzny (1972, NRD)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968, Polska)
Krzyż Walecznych (1968, Polska)
Order Tudora Władimiresku I klasy (1974, Rumunia)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

BolesławB. Potyrała BolesławB., HieronimH. Szczegóła HieronimH., Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935-1991, Zielona Góra: Wyd. WSP im. Tadeusza Kotarbińskiego, 1997, ISBN 83-86832-23-1, OCLC 835148265 .
BolesławB. Potyrała BolesławB., WładysławW. Szlufik WładysławW., Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC 831020923 .
Mała Encyklopedia Wojskowa, t. 1, Wyd. MON, Warszawa 1967
(ros.) W. Fies'kow, W. Golikow, K. Kałasznikow, S. Sługin - Siły Zbrojne ZSRR po II Wojnie Światowej. Od Armii Czerwonej do Armii Radzieckiej, Cz.I - Wojska Lądowe, Wyd. Tomsk 2013, ISBN 978-5-89503-530-6
(ros.) W. Jegorszyn – Feldmarszałkowie i marszałkowie, Moskwa 2000
(ros.) K. Zalesskij – Imperium Stalina. Biograficzny słownik encyklopedyczny, Moskwa 2000
(ros.) Radziecka Encyklopedia Wojskowa, t. III, Moskwa
(ros.) Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 14, s. 34, Moskwa 1969-1978
(ros.) Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986
Семён Константинович Куркоткин – Герои страны (ros.)