Święty Onufry: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: poprawiam parametr 'kościół' (Czczony przez) szablonu {{Święty infobox}} |
m Zamieniam Szablon:Przypisy-lista na Szablon:Przypisy |
||
| Linia 52: | Linia 52: | ||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
{{Przypisy |
{{Przypisy| |
||
<ref name=FRO>{{cytuj książkę | autor = [[Henryk Fros]] SJ, [[Franciszek Sowa]] | tytuł = Księga imion i świętych | tom = 4 | tytuł tomu = M-P | wydawca = WAM, Księża Jezuici | miejsce = Kraków | data = 2000 | strony = 450 | isbn = 8370976719 }}</ref> |
<ref name=FRO>{{cytuj książkę | autor = [[Henryk Fros]] SJ, [[Franciszek Sowa]] | tytuł = Księga imion i świętych | tom = 4 | tytuł tomu = M-P | wydawca = WAM, Księża Jezuici | miejsce = Kraków | data = 2000 | strony = 450 | isbn = 8370976719 }}</ref> |
||
}} |
}} |
||
Wersja z 18:57, 17 sty 2018
| pustelnik | |
 Święty Onufry przedstawiony na ikonie z XVII wieku pochodzącej ze Stańkowej, miejsce ekspozycji – Muzeum Historyczne w Sanoku. | |
| Czczony przez | |
|---|---|
Święty Onufry (łac.) Onuphrius – żyjący na początku IV wieku święty Kościoła katolickiego i Cerkwi prawosławnej pustelnik. Według apokryfów był synem perskiego władcy. Miejscem jego zamieszkania i działalności były tereny dzisiejszego Egiptu (Pustynia Tebaidzka).
Żywot świętego spisany został na podstawie relacji innego mnicha świętego Pafnucego, który podczas poszukiwania miejsca pustelniczego spotkał nagiego starca zarośniętego długą brodą[1]. Tym starcem miał się okazać św. Onufry, który spędził na pustyni 60 lat, a którego co niedzielę odwiedzał anioł z komunią świętą. Onufry skonał na rękach św. Pafnucego 12 czerwca, jednak dokładna data śmierci świętego nie jest znana. Według relacji Pafnucego ten eremita dorastał we wspólnocie w Hermapolis. Wzorując się na takich ascetach jak Jan Chrzciciel czy Eliasz żył samotnie na pustkowiu w okryciu z liści, żywiąc się znalezionymi owocami i ziołami[1].
Na wizerunkach przedstawiany jest zazwyczaj jako starzec z długimi, białymi włosami i brodą sięgającą aż do ziemi oraz przepaską z gałęzi i liści, czasem ubrany tylko w płaszcz z własnych długich włosów. Był orędownikiem w sprawach wyboru małżonka i posiadania potomstwa.
Kult świętego Onufrego rozprzestrzenił się głównie na Wschodzie, wybudowano dwie świątynie pod jego wezwaniem w Konstantynopolu oraz później jedną w Rzymie. Relikwie świętego znajdują się w Sutéra, na Sycylii. Złożone są wraz z relikwiami św. Paulina, także pustelnika wczesnochrześcijańskiego. Święty Onufry był czczony na Ziemi Kłodzkiej. Poświęcono mu m.in. kaplice w Stroniu Śląskim (zbudowana w XVIII w., zrujnowana w l. 70. XX w., odbudowana w 2015 r.) i w Pisarach oraz figurę koło kaplicy św. Antoniego w Gorzanowie. Czczony jest także na Podlasiu, w Jabłecznej, gdzie znajduje się monaster. Na górze Chełm Beskidu Średniego w gminie Stryszów, znajduje się kamienna figura przedstawiająca świętego Onufrego. Tablica informacyjna datuje ją na XVI lub XVII wiek.
Wspomina się także drugiego św. Onufrego. Ten znany jest jako Hunfrid z Prüm, z zakonu benedyktynów. Papież Mikołaj I ustanowił go biskupem w Thérouanne. Wspomina się go 8 marca.
Prawosławne monastyry św. Onufrego istniały również w Birczy (pierwsza wzmianka z 1422, obecnie nieistniejący), Posadzie Rybotyckiej (pierwsza wzmianka w 1367), Perehińsku koło Kołomyi (pierwsza wzmianka z 1400).
Wspomnienie liturgiczne świętego Onufrego od XVI wieku, przypada za sprawą wpisu Baroniuszana 12 czerwca[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 4: M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 450. ISBN 83-7097-671-9.
Bibliografia
- Zbigniew Bauer, Adam Leszkiewicz Wielka Księga Świętych T. 3, PINNEX, Kraków 2003, s. 95 - 96.