Pogezania

Plemiona pruskie w XIII w.

Pogezania w XIII wieku

Pogezania (prawd. pruskie: Paugudian – kraj porośnięty zaroślami) – terytorium plemienne występujące w wykazie krzyżackiego kronikarza z XIV wieku Piotra z Dusburga. Leżała nad górną Pasłęką, sąsiadowała z Pomezanią, Warmią, Barcją i Galindią.

Pogezanie stawiali zacięty opór, zostali podbici w trakcie wyprawy z udziałem księcia Ottona z Brunszwiku w 1239 roku. Władztwa zakonu na terenie podbitej Pogezanii strzegł wzniesiony zaraz po jej podboju Dzierzgoń (Sirgune). Pogezanie brali udział w obu wielkich powstaniach pruskich oraz w powstaniu w 1278 roku, po którym przestali istnieć w wyniku represji krzyżackich, kiedy to plemię z wyjątkiem nielicznych, którzy schronili się na Litwie, zostało wybite lub wzięte do niewoli. Po zdławieniu wielkiego powstania Prusów (1260-1276) obszar Pogezanii stał się miejscem ożywionej działalności kolonizacyjnej zakonu. Większość terenów dawnej pruskiej Pogezanii znalazło się na obszarze komturii elbląskiej. Po II pokoju toruńskim w 1466 r. część Pogezanii weszła w skład województwa malborskiego I Rzeczypospolitej (Prusy Królewskie), a reszta pozostała w obrębia państwa pruskiego w okręgu Prusy Górne.

W późniejszych czasach staropruska Pogezania nazywana była Hoggerlandią (łac. Hockerlandia), od imienia legendarnego księcia pruskiego Hoggo. W większości pokrywa się z terenem historycznych Prus Górnych (niem. Oberland) oraz Powiśla. Obecnie region ten znajduje się na terenie województwa warmińsko-mazurskiego.

Zobacz też

• Pomerania
• Pomerelia
• Pomezania
• Plemiona pruskie

Linki zewnętrzne

• Pogezania, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 497 .