Oleg Łatyszonek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m kat.
Ytabak (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
26 123 edycje
drobne redakcyjne, drobne techniczne
Linia 9: Linia 9:
|data śmierci =
|data śmierci =
|miejsce śmierci =
|miejsce śmierci =
|zawód = historyk
|zawód = historyk, nauczyciel akademicki
|odznaczenia = [[Plik:POL Polonia Restituta Kawalerski BAR.svg|40px|link=Order Odrodzenia Polski|Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]]
|odznaczenia = [[Plik:POL Polonia Restituta Kawalerski BAR.svg|40px|link=Order Odrodzenia Polski|Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]]
|commons =
|commons =
|www =
|www =
}}
}}
'''Oleg Łatyszonek''' ([[Język białoruski|biał.]] Алег Латышонак, ''Aleh Łatyszonak'', ur. [[27 maja]] [[1957]] w [[Elbląg]]u) – [[Białorusini w Polsce|białoruski]] historyk i działacz społeczny w [[Polska|Polsce]].
'''Oleg Łatyszonek''' ([[Język białoruski|biał.]] Алег Латышонак, ''Aleh Łatyszonak'', ur. [[27 maja]] [[1957]] w [[Elbląg]]u) – [[Białorusini w Polsce|białoruski]] działacz społeczny w [[Polska|Polsce]], historyk, [[Habilitacja|doktor habilitowany]] [[Nauki humanistyczne|nauk humanistycznych]], [[profesor nadzwyczajny]] [[Uniwersytet w Białymstoku|Uniwersytetu w Białymstoku]].


== Życiorys ==
== Życiorys ==
=== Działalność naukowa i zawodowa ===
=== Działalność naukowa i zawodowa ===
W 1980 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]] w [[Kraków|Krakowie]]. W 1996 obronił [[doktor (stopień naukowy)|doktorat]] na Wydziale Nauk Historycznych [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|Uniwersytetu Mikołaja Kopernika]] w [[Toruń|Toruniu]] na podstawie pracy ''Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923''. Od 2008 jest [[habilitacja|doktorem habilitowanym]] (tytuł rozprawy habilitacyjnej: ''Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej'').
W 1980 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]] w [[Kraków|Krakowie]]. W 1996 obronił [[doktor (stopień naukowy)|doktorat]] na Wydziale Nauk Historycznych [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|Uniwersytetu Mikołaja Kopernika]] w [[Toruń|Toruniu]] na podstawie pracy ''Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923''. W 2008 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. ''Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej'' uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych.


Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel historii w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w [[Supraśl]]u (do 1983). Po wyjeździe do Krakowa pracował jako asystent w [[Muzeum Historyczne Miasta Krakowa|Muzeum Historycznym Miasta Krakowa]] i jako asystent w Instytucie Badań Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1991 powrócił do Białegostoku, gdzie podjął pracę w [[Muzeum Wojska w Białymstoku|Muzeum Wojska]]. Od 1993 do 1997 był dziennikarzem tygodnika ''[[Niwa (tygodnik)|Niwa]]''. W latach 1997–2008 pracował jako wykładowca w Katedrze Kultury Białoruskiej [[Uniwersytet w Białymstoku|Uniwersytetu w Białymstoku]]. Od 2008 jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historii i Nauk Politycznych na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku.
Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel historii w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w [[Supraśl]]u (do 1983). Po wyjeździe do Krakowa pracował jako asystent w [[Muzeum Historyczne Miasta Krakowa|Muzeum Historycznym Miasta Krakowa]] i jako asystent w Instytucie Badań Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1991 powrócił do Białegostoku, gdzie podjął pracę w [[Muzeum Wojska w Białymstoku|Muzeum Wojska]]. Od 1993 do 1997 był dziennikarzem tygodnika ''[[Niwa (tygodnik)|Niwa]]''. W latach 1997–2008 pracował jako wykładowca w Katedrze Kultury Białoruskiej [[Uniwersytet w Białymstoku|Uniwersytetu w Białymstoku]]. Od 2008 jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historii i Nauk Politycznych na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku.

Wersja z 00:08, 2 cze 2016

Oleg Łatyszonek
Алег Латышонак
{{{alt grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1957
Elbląg, Polska

Zawód, zajęcie

historyk, nauczyciel akademicki

podpis
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Oleg Łatyszonek (biał. Алег Латышонак, Aleh Łatyszonak, ur. 27 maja 1957 w Elblągu) – białoruski działacz społeczny w Polsce, historyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu w Białymstoku.

Życiorys

Działalność naukowa i zawodowa

W 1980 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1996 obronił doktorat na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na podstawie pracy Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923. W 2008 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych.

Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel historii w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Supraślu (do 1983). Po wyjeździe do Krakowa pracował jako asystent w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa i jako asystent w Instytucie Badań Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1991 powrócił do Białegostoku, gdzie podjął pracę w Muzeum Wojska. Od 1993 do 1997 był dziennikarzem tygodnika Niwa. W latach 1997–2008 pracował jako wykładowca w Katedrze Kultury Białoruskiej Uniwersytetu w Białymstoku. Od 2008 jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historii i Nauk Politycznych na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku.

Od 1996 jest przewodniczącym Białoruskiego Towarzystwa Historycznego. Członek Kolegium Redakcyjnego Białoruskich Zeszytów Historycznych. Współpracownik Polskiego Słownika Biograficznego. Tłumacz literatury białoruskiej na język polski.

Działalność społeczna i polityczna

Od 1981 działał w NSZZ „Solidarność” Region Białystok. Współpracował z Biurem Komisji Interwencji Zarządu Regionu, w czasie stanu wojennego zajmował się kolportażem Biuletynu Informacyjnego „Solidarności” Regionu Białystok, pisał artykuły do czasopism drugiego obiegu. W kwietniu 1982 został aresztowany, a w grudniu zwolniony warunkowo. W lipcu 1983 sprawa przeciwko niemu została umorzona.

W okresie pobytu w Krakowie kontynuował działalność w środowiskach niezależnych, publikując w wydawnictwach podziemnych oraz prowadząc wykłady na tzw. „Uniwersytecie Robotniczym”[1]. W drugiej połowie lat 80. związał się także z białoruskim ruchem studenckim, przewodniczył komisji naukowej podziemnego wówczas Białoruskiego Zrzeszenia Studentów, był współzałożycielem festiwalu Basowiszcza.

Od 1991 działał w Białoruskim Zjednoczeniu Demokratycznym, w latach 1992–1994 pełnił funkcję przewodniczącego tej partii. Od 1995 jest członkiem zarządu Związku Białoruskiego w Rzeczypospolitej Polskiej. W 1997 został wiceprezesem Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska-Białoruś, a w 1998 był współtwórcą Białoruskiego Radia Racja.

Rodzina

Urodził się w białoruskiej rodzinie inteligenckiej. Ojciec pochodził spod Szarkowszczyzny, a matka z Łuki na Podlasiu. W 1965 rodzina przeprowadziła się do Białegostoku. Oleg Łatyszonek jest żonaty, ma syna[2].

Nagrody i odznaczenia

Wybrane publikacje

  • Białoruskie formacje wojskowe 1917–1923, Białystok 1995
  • Historia Białorusi od połowy XVIII do końca XX wieku, Białystok 2002 (wraz z Eugeniuszem Mironowiczem)
  • Od Rusinów Białych do Białorusinów. U źródeł białoruskiej idei narodowej, Białystok 2006
  • Беларускія палітыкі і пратэстанты. Ад "Гомона" да Грамады. W: Пратэстанцкая царква і беларускі нацыянальны рух. Менск: «Кнігазбор», 2006.
  • Żauniery BNR, Białystok-Wilno, 2009
  • Nacyjanalnaść – Biełarus, Białystok-Wilno 2009
  • Historyja Biełarusi ad siaredziny XVIII st. da paczatku XXI st., Białystok-Wilno 2010 (wraz z Eugeniuszem Mironowiczem)
  • Biełastok-Polacak, Białystok-Wilno 2010
  1. ↑ Oleg Łatyszonek. Słownik "Niezależni dla kultury 1976–1989". [dostęp 25 listopada 2012]. (pol.).
  2. ↑ Алег Латышонак. Беларускі гісторык з Беластока. Nasza Niwa, 24 października 2012. [dostęp 25 listopada 2012]. (biał.).
  3. ↑ M.P. z 2008 r. nr 94, poz. 808

Bibliografia

  • Oleg Łatyszonek. kamunikat.org. [dostęp 25 listopada 2012]. (pol.).
  • Oleg Łatyszonek. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 25 listopada 2012]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oleg_Łatyszonek&oldid=45942947”