Vitus Bering: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m Poprawienie bledu stylistycznego
Znaczniki: VisualEditor Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
ort.
Linia 20: Linia 20:
Druga wyprawa (znana jako [[Wielka Ekspedycja Północna]], lub też Polarna) odbyła się w latach 1733–1743. W wyprawie uczestniczyło ponad sto osób (głównie Rosjan, Niemców i Skandynawów). Druga wyprawa składała się z trzech ekspedycji, mającej na celu zbadania rosyjskiego wybrzeża północnego, eksploracji wód [[Ocean Spokojny|Oceanu Spokojnego]] między [[Japonia|Japonią]] i [[Stany Zjednoczone|Stanami Zjednoczonymi]] oraz Syberii Wschodniej i Dalekiego Wschodu. Bering wziął udział w drugiej ekspedycji, badającej wody Pacyfiku{{odn|Sieradzan|2013|s=105}}. W załodze Beringa znaleźli się między innymi: [[Siemion Czeluskin]] (odkrywca i badacz [[Czeluskin (przylądek)|Przylądku Czeluskin]], najbardziej na północ wysuniętego punktu [[Eurazja|Eurazji]]) oraz [[Chariton Łaptiew|Chariton]] i [[Dmitrij Łaptiew]]owie (autorzy opisu brzegów Arktyki oraz części Oceanu Północnego, nazwanego później na ich cześć [[Morze Łaptiewów|Morzem Łaptiewów]]){{odn|Walasek|2013|s=65}}.
Druga wyprawa (znana jako [[Wielka Ekspedycja Północna]], lub też Polarna) odbyła się w latach 1733–1743. W wyprawie uczestniczyło ponad sto osób (głównie Rosjan, Niemców i Skandynawów). Druga wyprawa składała się z trzech ekspedycji, mającej na celu zbadania rosyjskiego wybrzeża północnego, eksploracji wód [[Ocean Spokojny|Oceanu Spokojnego]] między [[Japonia|Japonią]] i [[Stany Zjednoczone|Stanami Zjednoczonymi]] oraz Syberii Wschodniej i Dalekiego Wschodu. Bering wziął udział w drugiej ekspedycji, badającej wody Pacyfiku{{odn|Sieradzan|2013|s=105}}. W załodze Beringa znaleźli się między innymi: [[Siemion Czeluskin]] (odkrywca i badacz [[Czeluskin (przylądek)|Przylądku Czeluskin]], najbardziej na północ wysuniętego punktu [[Eurazja|Eurazji]]) oraz [[Chariton Łaptiew|Chariton]] i [[Dmitrij Łaptiew]]owie (autorzy opisu brzegów Arktyki oraz części Oceanu Północnego, nazwanego później na ich cześć [[Morze Łaptiewów|Morzem Łaptiewów]]){{odn|Walasek|2013|s=65}}.


W 1737 roku Vitus Bering i [[Aleksiej Czirikow]] dotarli do [[Ochock]]a, gdzie przygotowali się do wyprawy. Budowa okrętów „Św. Piotr” i „Św. Paweł” trwała trzy lata{{odn|Sieradzan|2013|s=106}}. Statki opuściły Ochock we wrześniu 1740 roku, kierując się do [[Pietropawłowsk Kamczacki|Pietropawłowska]] na Kamczatce. Okręty odpłynął z Pietropawłowska na początku czerwca 1741 roku. Po kilkunastu dniach żeglugi statki rozdzieliły się przez niesprzyjającą pogodę. Dowodzony przez Czirikowa „Św. Paweł” dotarł do wybrzeży Alaski, jednak próba kontynuowania ekspedycji zakończyła się walką z miejscową ludnością, w wyniku której zginęło większość załogi. Okręt zdołał powrócić do Sankt Petersburga. Dzięki wyprawie Czirikowa powstały mapy północnego Oceanu Spokojnego z usytuowaniem wybrzeży Ameryki Północnej. Dowodzony przez Beringa „Św. Piotr” dotarł do wyspy [[Kodiak (wyspa)|Kodiak]], co umożliwiło uczestniczącym w wyprawie naukowcom zbadanie tamtejszej roślinności. W drodze powrotnej Bering płynął wzdłuż [[Aleuty|Wysp Aleuckich]] w celu dotarcia do największej wyspy w archipelagu Komandorów{{odn|Sieradzan|2013|s=107}}. Chorując na [[szkorbut]] nie był w stanie dowodzić statkiem. Na początku listopada „Św. Piotr” rozbił się na brzegu [[Wyspa Beringa|Wyspy Beringa]]. Bering i większość jego załogi zmarła na wyspie, zaś kilku ocalałych marynarzy dotarło na Syberię{{R|britannica}}.
W 1737 roku Vitus Bering i [[Aleksiej Czirikow]] dotarli do [[Ochock]]a, gdzie przygotowali się do wyprawy. Budowa okrętów „Św. Piotr” i „Św. Paweł” trwała trzy lata{{odn|Sieradzan|2013|s=106}}. Statki opuściły Ochock we wrześniu 1740 roku, kierując się do [[Pietropawłowsk Kamczacki|Pietropawłowska]] na Kamczatce. Okręty odpłynęły z Pietropawłowska na początku czerwca 1741 roku. Po kilkunastu dniach żeglugi statki rozdzieliły się przez niesprzyjającą pogodę. Dowodzony przez Czirikowa „Św. Paweł” dotarł do wybrzeży Alaski, jednak próba kontynuowania ekspedycji zakończyła się walką z miejscową ludnością, w wyniku której zginęło większość załogi. Okręt zdołał powrócić do Sankt Petersburga. Dzięki wyprawie Czirikowa powstały mapy północnego Oceanu Spokojnego z usytuowaniem wybrzeży Ameryki Północnej. Dowodzony przez Beringa „Św. Piotr” dotarł do wyspy [[Kodiak (wyspa)|Kodiak]], co umożliwiło uczestniczącym w wyprawie naukowcom zbadanie tamtejszej roślinności. W drodze powrotnej Bering płynął wzdłuż [[Aleuty|Wysp Aleuckich]] w celu dotarcia do największej wyspy w archipelagu Komandorów{{odn|Sieradzan|2013|s=107}}. Chorując na [[szkorbut]] nie był w stanie dowodzić statkiem. Na początku listopada „Św. Piotr” rozbił się na brzegu [[Wyspa Beringa|Wyspy Beringa]]. Bering i większość jego załogi zmarła na wyspie, zaś kilku ocalałych marynarzy dotarło na Syberię{{R|britannica}}.


Na wniosek angielskiego kapitana [[James Cook|Jamesa Cooka]], cieśnina, do której dotarł podczas trzeciej wyprawy, nosi nazwisko Beringa{{odn|Długosz|2001|s=238}}.
Na wniosek angielskiego kapitana [[James Cook|Jamesa Cooka]], cieśnina, do której dotarł podczas trzeciej wyprawy, nosi nazwisko Beringa{{odn|Długosz|2001|s=238}}.

Wersja z 17:10, 3 lip 2021

Vitus Jonassen Bering
{{{alt grafiki}}}
Rekonstrukcja pośmiertna twarzy Vitusa Jonassena Beringa
Data i miejsce urodzenia

1681
Horsens

Data i miejsce śmierci

19 grudnia 1741
Wyspa Beringa

Zawód, zajęcie

żeglarz

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Vitus Jonassen Bering (znany wśród rosyjskich żeglarzy jako Iwan Iwanowicz[1]; ur. 1681 w Horsens, zm. 8 grudnia?/19 grudnia 1741 na Wyspie Beringa koło Kamczatki[2]) – żeglarz pochodzenia duńskiego w służbie rosyjskiej marynarki, badacz Cieśniny Beringa i Alaski, odkrywca Wysp Komandorskich[3].

Biografia

Po podróży do Indii Wschodnich wstąpił do marynarki rosyjskiej. W 1724 roku Piotr I mianował go liderem wyprawy mającej ustalić, czy istnieje połączenie lądowe pomiędzy Azją a Ameryką Północną. Po pokonaniu Syberii, 13 lipca 1728 roku wypłynął z Kamczatki i w sierpniu przepłynął przez Cieśninę Beringa do Oceanu Arktycznego. Niesprzyjająca pogoda uniemożliwiła dokładną obserwację[4]. Pomimo niezauważenia wybrzeża Ameryki Północnej Bering uznał, że Syberia nie jest połączona z Ameryką, potwierdzając tym samym zapomniane odkrycie Siemiona Dieżniowa z 1648 roku[4][5]. Z powodu mgły, Bering nie dostrzegł Wysp Komandorskich. W 1730 roku Bering wraz z załogą powrócił do Sankt Petersburga[6].

Druga wyprawa (znana jako Wielka Ekspedycja Północna, lub też Polarna) odbyła się w latach 1733–1743. W wyprawie uczestniczyło ponad sto osób (głównie Rosjan, Niemców i Skandynawów). Druga wyprawa składała się z trzech ekspedycji, mającej na celu zbadania rosyjskiego wybrzeża północnego, eksploracji wód Oceanu Spokojnego między Japonią i Stanami Zjednoczonymi oraz Syberii Wschodniej i Dalekiego Wschodu. Bering wziął udział w drugiej ekspedycji, badającej wody Pacyfiku[6]. W załodze Beringa znaleźli się między innymi: Siemion Czeluskin (odkrywca i badacz Przylądku Czeluskin, najbardziej na północ wysuniętego punktu Eurazji) oraz Chariton i Dmitrij Łaptiewowie (autorzy opisu brzegów Arktyki oraz części Oceanu Północnego, nazwanego później na ich cześć Morzem Łaptiewów)[7].

W 1737 roku Vitus Bering i Aleksiej Czirikow dotarli do Ochocka, gdzie przygotowali się do wyprawy. Budowa okrętów „Św. Piotr” i „Św. Paweł” trwała trzy lata[8]. Statki opuściły Ochock we wrześniu 1740 roku, kierując się do Pietropawłowska na Kamczatce. Okręty odpłynęły z Pietropawłowska na początku czerwca 1741 roku. Po kilkunastu dniach żeglugi statki rozdzieliły się przez niesprzyjającą pogodę. Dowodzony przez Czirikowa „Św. Paweł” dotarł do wybrzeży Alaski, jednak próba kontynuowania ekspedycji zakończyła się walką z miejscową ludnością, w wyniku której zginęło większość załogi. Okręt zdołał powrócić do Sankt Petersburga. Dzięki wyprawie Czirikowa powstały mapy północnego Oceanu Spokojnego z usytuowaniem wybrzeży Ameryki Północnej. Dowodzony przez Beringa „Św. Piotr” dotarł do wyspy Kodiak, co umożliwiło uczestniczącym w wyprawie naukowcom zbadanie tamtejszej roślinności. W drodze powrotnej Bering płynął wzdłuż Wysp Aleuckich w celu dotarcia do największej wyspy w archipelagu Komandorów[9]. Chorując na szkorbut nie był w stanie dowodzić statkiem. Na początku listopada „Św. Piotr” rozbił się na brzegu Wyspy Beringa. Bering i większość jego załogi zmarła na wyspie, zaś kilku ocalałych marynarzy dotarło na Syberię[4].

Na wniosek angielskiego kapitana Jamesa Cooka, cieśnina, do której dotarł podczas trzeciej wyprawy, nosi nazwisko Beringa[10].

Przypisy

  1. ↑ Vitus Bering. cambridge.org, 1982. [dostęp 2020-09-13]. (ang.).
  2. ↑ Bering Vitus Jonassen, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-09-13].
  3. ↑ Sieradzan 2013 ↓, s. 102.
  4. ↑ a b c Vitus Bering. britannica.com. [dostęp 2020-09-13]. (ang.).
  5. ↑ Walasek 2013 ↓, s. 62.
  6. ↑ a b Sieradzan 2013 ↓, s. 105.
  7. ↑ Walasek 2013 ↓, s. 65.
  8. ↑ Sieradzan 2013 ↓, s. 106.
  9. ↑ Sieradzan 2013 ↓, s. 107.
  10. ↑ Długosz 2001 ↓, s. 238.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vitus_Bering&oldid=63893108”