Stanisław Michocki
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 października 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 sierpnia 1942 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
3 pułk piechoty LP |
| Stanowiska |
d-ca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Stanisław Michocki (ur. 21 października 1893 w Wiśniowczyku, zm. 27 sierpnia 1942 w Auschwitz-Birkenau) – żołnierz Legionów Polskich, armii rosyjskiej i major piechoty Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i kampanii wrześniowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Jana, urzędnika, i Magdaleny z Miśków[1]. Do gimnazjum uczęszczał w Buczaczu i Trembowli (ukończone w 1914). Od 6 sierpnia 1914 służył w Legionach Polskich jako żołnierz 3 pułku piechoty. Szczególnie odznaczył się 30 sierpnia 1916 w walce pod Rudką Miryńską, gdzie „przeprowadził atak plutonu zakończony zdobyciem okopów rosyjskich. Za czyn ten otrzymał Order Virtuti Militari”[1]. Od 15 lutego 1918 w II Korpusie Polskim w Rosji. Od 15 sierpnia 1918 do 10 stycznia 1920 w szeregach 2 pułku strzelców, gdzie został mianowany dowódcą Szkoły Podoficerskiej[2].
Wrócił do Polski w maju 1920. Został przydzielony do Oddziału V Sztabu Generalnego. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3][4]. W kwietniu tego roku został przeniesiony z 3 pułku piechoty Legionów w Jarosławiu do 11 pułk piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko dowódcy III batalionu[5][6]. W marcu 1931 został przesunięty ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego[7][8]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisko dowódcy III batalionu detaszowanego w Skierniewicach[9]. Od 20 października 1937 II zastępca dowódcy (kwatermistrz) 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu[10].
Walczył w kampanii wrześniowej. Brał też udział w działaniach ruchu oporu podczas okupacji niemieckiej za co został aresztowany przez gestapo i zamordowany w obozie Auschwitz-Birkenau.
Stanisław Michocki w 1922 ożenił się z Haliną Piorunowską, z którą miał dwóch synów: Janusza (ur. 1923) i Jacka (ur. 1932)[1]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7377[1][11][12]
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[13][1]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[14]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1993 ↓, s. 139.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 558.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 20, w marcu 1939 zajmował 5. lokatę na liście starszeństwa.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 136.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 27, 181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 118.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 31, 541.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 557.
- ↑ Czajkowski 1930 ↓, s. 47 poz. 121.
- ↑ Quirini 1934 ↓, s. 83.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 27.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Czesław Czajkowski: Zarys historii wojennej 3-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Eugeniusz Quirini: 3 Pułk Piechoty Legionów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30 IX – 1934. Jarosław: Zarząd Główny „Koła Trzeciaków” w Warszawie, 1934.
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Dowódcy batalionów 10 Pułku Piechoty (II RP)
- Dowódcy batalionów 11 Pułku Piechoty (II RP)
- Kwatermistrzowie 3 Pułku Piechoty Legionów
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie Wojska Polskiego – ofiary KL Auschwitz
- Oficerowie 9 Pułku Piechoty Legionów
- Oficerowie Przysposobienia Wojskowego
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Urodzeni w 1893
- Zmarli w 1942
- Oficerowie 2 Pułku Strzelców Polskich na Syberii