Stanisław Bieliński

Stanisław Bieliński
	; Stanisław Bieliński. Fotografia portretowa.
Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1920 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	28 października 1995 ; Warszawa
Zawód	aktor, reżyser
Lata aktywności	1948–1995
	Zespół artystyczny
	Teatr Współczesny w Warszawie
	Odznaczenia
	;

Stanisław Bieliński (ur. 13 stycznia 1920 w Krakowie, zm. 28 października 1995 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser.

Życiorys

W latach 1937–1939 studiował budowę maszyn na Politechnice Gdańskiej. Okupację spędził w Warszawie, gdzie m.in. walczył w powstaniu. Był żołnierzem Armii Krajowej.

W latach 1945–1946 występował w Teatrze „Siedem Kotów”. 1 listopada 1948 zadebiutował oficjalnie na deskach Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi rolą Freda w sztuce Kadet Winslow Terence’a Rattigana w reż. Erwina Axera. W 1949 zdał aktorski egzamin eksternistyczny. W 1955 ukończył studia na Wydziale Reżyserskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, a w 1960 uzyskał dyplom na tej uczelni.

W następnych latach występował w Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi (1948–1950) oraz na scenach stołecznych: Teatru Polskiego (1950–1953), Teatru Narodowego (1954–1957), Teatru Współczesnego (1958–1963, 1974–1980, 1983–1989) i Teatru Dramatycznego (1963–1966). W latach 1966–1972 był dyrektorem Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, a w latach 1972–1974 Lubuskiego Teatru im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze.

Był wieloletnim członkiem ZASP-u; w latach 1991–1993 przewodniczącym Sekcji Reżyserów.

Występował w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Mordercy według Ernesta Hemingwaya w reż. Konrada Swinarskiego (1955), Żegnaj doktorze Picot Lode Vaestrate w reż. Jerzego Gruzy (1958), Bal manekinów Brunona Jasieńskiego w reż. Zygmunta Hübnera (1961), Brat marnotrawny Oscara Wilde’a w reż. Andrzeja Szafiańskiego (1961), Stranitzky i bohater narodowy Friedricha Dürrenmatta w reż. Zygmunta Hübnera (1962), Biedermann i podpalacze Maksa Frischa w reż. Erwina Axera (1964), Volpone Bena Jonsona w reż. Zygmunta Hübnera (1965), Dni Turbinych Michaiła Bułhakowa w reż. Jerzego Antczaka (1965), Jegor Bułyczow i inni Maksima Gorkiego (1975) i Grupa Laokoona Tadeusza Różewicza (1978) – oba przedstawienia w reż. Zygmunta Hübnera oraz w sztuce Każdemu, co mu się należy (od mafii) Leonarda Sciascii w reż. Juliusza Janickiego (1980), a także w epizodzie w Słomkowym kapeluszu Eugène’a Labiche’a w reż. Jerzego Gruzy (1995).

Wyreżyserował również na tej scenie sztuki Śmieszna historia Armanda Salacrou (1958) oraz dwukrotnie Graczy Nikołaja Gogola (1959 i 1976).

Filmografia

Ulica Graniczna (1948) – żandarm przeprowadzający rewizję
Miasto nieujarzmione (1950) – kierowca, żołnierz polski
Szczęściarz Antoni (1960) – księgarz
Szatan z siódmej klasy (1960) – bibliotekarz Rozbicki
Drugi brzeg (1962) – Henryk, więzień polityczny
Ubranie prawie nowe (1963) – dyrektor
Godzina pąsowej róży (1963)
Pierwszy dzień wolności (1964) – oficer w oflagu
Lekarstwo na miłość (1965) – kasjer
Głos ma prokurator (1965)
Chudy i inni (1966) – kierownik budowy
Hubal (1973) – członek oddziału „Hubala”
Doktor Judym (1975) – lekarz, gość spotkania u Czeniszów
Polskie drogi (serial telewizyjny) (1977) – leśnik przy zrzucie (odc. 8. Bez przydziału)
Akcja pod Arsenałem (1977) – lekarz
Justyna (1978) – przedstawiciel dyrekcji kombinatu na otwarciu teatru
Prom do Szwecji (1979) – antykwariusz Gerber
Godzina „W” (1979) – ojciec Andrzeja
Doktor Murek (serial telewizyjny) (1979) – bezdomny w noclegowni (odc. 3.)
Zamach stanu (1980) – obrońca w procesie brzeskim
Punkt widzenia (serial telewizyjny) (1980) – nadleśniczy Kazimierz Michlewski (odc. 6. i 7.)
Powstanie Listopadowe. 1830–1831 (1980) – generał Stanisław Potocki
Przyjaciele (serial telewizyjny) (1981) (odc. 5. Walka)
Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (serial telewizyjny) (1981) – komornik zajmujący majątek Chłapowskich (odc. 2. Lancet i pług)
Na odsiecz Wiedniowi (1983) – generał Sternberg
Przybłęda (1984)
111 dni letargu (1984) – więzień
Temida (serial telewizyjny) (1985) – obrońca (odc. 1. Sprawa hrabiego Rottera)
Zmiennicy (serial telewizyjny) (1986) – kierowca udający księdza (odc. 5. Safari)
Śmieciarz (serial telewizyjny) (1987) (odc. 3.)
Sami dla siebie (1987) – lekarz
Oszołomienie (1988) – dyrektor teatru
Po własnym pogrzebie (1989) – ksiądz
Napoleon (serial telewizyjny) (1990) – szambelan Walewski (odc. 3. Maria Walewska)
Pierścionek z orłem w koronie (1992) – kolejarz
Kuchnia polska (serial telewizyjny) (1992) – ojciec Kowalczyka (odc. 3.)
Sortez des rangs (1995)
Matki, żony i kochanki (serial telewizyjny) (1995) – ojciec Cezarego (seria I)

Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi (1979)
Warszawski Krzyż Powstańczy (1982)
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1979)
Odznaka „Za zasługi dla województwa rzeszowskiego” (1972)

Bibliografia

Stanisław Bieliński w bazie filmpolski.pl
Stanisław Bieliński w bazie Filmweb
Stanisław Bieliński, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .

Linki zewnętrzne

Stanisław Bieliński w bazie IMDb (ang.)
Stanisław Bieliński na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”