Tadeusz Regulski
| Imię i nazwisko urodzenia |
Tadeusz Gustaw Regulski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 listopada 1896 |
| Data i miejsce śmierci |
29 września 1971 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
ekonomista |
| Narodowość | |
| Stanowisko |
dyr. handlowy EKD, |
| Rodzice |
Juliusz Regulski, |
| Małżeństwo |
Maria z Gnoińskich |
| Krewni i powinowaci | |
| Odznaczenia | |
| |
Tadeusz Gustaw Regulski h. Rawicz (ur. 7 listopada 1896 w Kutnie, zm. 29 września 1971 w Tworkach)[1] – ekonomista, działacz PCK.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]
Był najmłodszym synem Juliusza, zawiadowcy stacji kolejowej w Kutnie, i Bronisławy z Chodakowskich, bratem gen. Bronisława Regulskiego, i ekonomisty Janusza Regulskiego oraz prawnukiem płk Józefa Regulskiego, bohatera wojen napoleońskich. Nauki pobierał w Kutnie i Warszawie. Nic nie wiadomo o jego służbie wojskowej w armii carskiej armii – w chwili wybuchu I wojny światowej był w wieku poborowym (pozostali bracia służyli do 1918 w wojsku carskim).
W 1920 – w czasie wojny bolszewickiej – wstąpił jako ochotnik do WP, do 4 pułku ułanów z Włocławka, brał udział w walkach Dywizji Litewsko-Białoruskiej generała Żeligowskiego z bolszewikami i odniósł ciężkie rany.
Od 1922 działał wraz z bratem, Januszem, w nowo powstałej warszawskiej spółce Elektryczne Koleje Dojazdowe. Był najpierw prokurentem i kupował grunty pod budowę linii kolejowej, później awansował na dyrektora handlowego. Około 1938 został powołany na zastępcę dyrektora naczelnego firmy Philips w Polsce, a w 1939 został pełnomocnikiem rządu polskiego w tych zakładach.
Po inwazji niemieckiej w 1939 Regulski wraz z rodziną przedostał się przez Lwów na Węgry i potem do Francji. Od 1940 pełnił funkcję delegata PCK na południu Francji w departamencie Var. Organizował schroniska dla Polaków rozproszonych po Francji i ułatwiał ich ewakuację do Anglii. We Francji pozostał przez cały okres wojenny. Po wyzwoleniu Paryża w sierpniu 1944 zorganizował w ramach PCK biuro poszukiwań rodzin wśród Polaków przebywających w Europie Zachodniej.
Zwabiony obietnicami tzw. „władzy ludowej”, w 1947 powrócił z rodziną do Polski. Najpierw przydzielono mu skromną posadę w EKD, lecz po krótkim czasie usunięto go wraz z bratem, Januszem, z pracy. Janusz – wskutek represji władz – trafił do więzienia, a Tadeusz, żeby przeżyć, zajął się hodowlą królików i róż w Grodzisku Mazowieckim.
Tadeusz Regulski był żonaty z Marią z Gnoińskich h. Ciołek i miał z nią syna i córkę.
Zmarł po ciężkiej chorobie w szpitalu w Tworkach i został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera B-4-11,12)[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi (22 marca 1939)[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ sejm-wielki.pl – Tadeusz Regulski (pol.) [dostęp 2011-10-27].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: REGULSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-03].
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 71, poz. 152 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Polski słownik biograficzny t. XXX, Wrocław 1987.
- Janusz Regulski, Ród Werszowców-Rawiczów, gałąź Falk-Regulskich z Reguł Ziemi Warszawskiej. Linia Kawalerów Cesarstwa Francuskiego, Warszawa 1942 (rp. w posiadaniu rodziny).