Hotel Bristol
| ||
 nr rej. 698 z 1.07.1965
| ||
 Hotel Bristol | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Warszawa | |
| Adres | ul. Krakowskie Przedmieście 42-44 | |
| Typ budynku | hotel | |
| Styl architektoniczny | neorenesans, secesyjny wystrój wnętrz | |
| Architekt | Władysław Marconi na podstawie proj. Tadeusza Stryjeńskiego i Franciszka Mączyńskiego | |
| Inwestor | Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów | |
| Kondygnacje | 7 | |
| Rozpoczęcie budowy | 1898 | |
| Ukończenie budowy | 1901 | |
| Ważniejsze przebudowy | 1981-1993, 2005 (remont elewacji) | |
| Pierwszy właściciel | Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów | |
| Kolejni właściciele | Bank Cukrownictwa (1928-1948), m. Warszawa (1947-1952), Orbis (1952-1977), Uniwersytet Warszawski (1977-1981), Orbis (1981-2011) | |
| Obecny właściciel | Rosmarinum Investments (2011-) | |
Położenie na mapie Warszawy   Hotel Bristol w Warszawie | ||
Położenie na mapie Polski  Hotel Bristol w Warszawie | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Hotel Bristol w Warszawie | ||
 52°14′31,69″N 21°00′56,47″E/52,242136 21,015686
| ||
| Strona internetowa | ||
Hotel Bristol – pięciogwiazdkowy hotel w Warszawie znajdujący się przy ul. Krakowskie Przedmieście 42/44, położony w sąsiedztwie Pałacu Prezydenckiego. Jest najdroższym i najstarszym działającym hotelem w Warszawie[1].
Mieszczą się w nim m.in. dwie restauracje, dwie sale bankietowe, centrum biznesu (10 sal), biblioteka, basen, solarium, sauna, łaźnia parowa oraz siłownia. Część wnętrz posiada secesyjną dekorację.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie w miejscu hotelu (druga połowa XIX wieku) znajdował się pałac Tarnowskich, gdzie mieściły się instytucje publiczne. W 1895 nieruchomość została kupiona przez spółkę: Ignacy Paderewski, Stanisław Roszkowski i Edmund Zaremba. W 1895 na fragmencie zakupionego gruntu powstała rotunda, w której prezentowana była Panorama Golgota Jana Styki. W 1898 na pozostałej części placu postanowiono zbudować hotel. Inicjatorem inwestycji był Stanisław Roszkowski. Z powodu braku zagranicznych udziałowców powołano Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów w Warszawie, które miało zająć się budową obiektu. Roszkowski znalazł kilku akcjonariuszy oraz nakłonił Ignacego Paderewskiego do sprzedania spółce placu i nabycia akcji.
Ogłoszono konkurs na projekt hotelu, na który wpłynęło 17 prac. W listopadzie 1898 sąd konkursowy (skład: Józef Dziekoński, Kazimierz Loeve, Stefan Schyller) ogłosił wyniki. Laureatami zostali: Tadeusz Stryjeński i Franciszek Mączyński. Zwycięski projekt przedstawiał budynek w stylu secesyjnym. Jednak Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów zdecydowało się na jego przerobienie. Pracę tę zlecono Władysławowi Marconiemu, który zmienił charakter elewacji na neorenesansową, a formę budynku na monumentalną. Secesyjny wystrój wnętrz został zamówiony u Otto Wagnera młodszego[1].
Fundamenty rozpoczęto kopać w 1898. 22 kwietnia 1899 miało miejsce uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego. Pod koniec 1900 obiekt był w stanie surowym. W drugim kwartale 1901 rozpoczęto prace wykończeniowe. Przy budowie pracowały głównie firmy krajowe i one były także dostawcami materiałów wykończeniowych (głównym wykonawcą była firma budowlana Władysława Czosnowskiego, a budową kierował jego syn Tadeusz[2]).
W budynku po raz pierwszy w Warszawie zastosowano stropy żelbetowe[3].
W listopadzie 1901 miały miejsce uroczystości związane z otwarciem hotelu:
- 16 listopada 1901 - przyjęcie dla pracujących przy budowie hotelu;
- 17 listopada 1901 - poświęcenie pomieszczeń;
- 19 listopada 1901 - uroczyste powitanie pierwszego gościa.
Hotel posiadał elektrownię, centralne ogrzewanie, podwójną wentylację, na piętrach hydranty przeciwpożarowe, drabinę ratunkową oraz ogniotrwałe stropy, ściany działowe i podłogi.
Hotel wyposażony był w 11 wind, z czego jedna była dla gości, a reszta dla pracowników. Kryształowa winda dla gości maksymalnie zabierała 8 osób i poruszała się z prędkością 110 cm/sekundę. Posiadała ona żelazną balustradę wykładaną mosiądzem (zezłomowana w 1969).
W hotelu było zainstalowanych 6 numerów telefonicznych (na 800 w Warszawie).
Do obsługi gości wykorzystywano ośmioosobowe omnibusy elektryczne z silnikiem o mocy 30 KM osiągające prędkość do 20 km/h.
Do dyspozycji gości były pokoje znajdujące się na 4 piętrach hotelu. Na każdym z nich było 50 pokoi. 80 składało się z przedpokoju, sypialni i salonu, a 20 miało łazienkę i WC. 120 pokoi składało się z jednego pomieszczenia ale dzięki drzwiom w amfiladzie można było je łączyć. W apartamentach ustawiono meble z różnych epok. Najbardziej oryginalne wnętrze o wystroju secesyjnym posiadał narożny apartament na I piętrze pod nr 109 (przetrwała jedynie mahoniowa toaletka).
Budowa hotelu przyczyniła się do zmiany wyglądu Krakowskiego Przedmieścia, co zbiegło się też z planami przebudowy i poszerzenia ulicy Karowej. Zlikwidowano stojącą przy wylocie ulicy Karowej bramę w kształcie arkady zwieńczoną rzeźbą Syrenki dłuta Konstantego Hegla, wybudowaną w 1856. Po obu jej stronach znajdowały się zdroje z wodą tłoczoną z Wisły. Prace przy przebudowie ulicy i budowie ślimaka na Karowej zakończone zostały w 1904. Całość prac dekoracyjno-rzeźbiarskich zakończono w 1905 i wiadukt zwieńczyła nowa rzeźba Syreny dłuta Jana Woydygi, początkowo cynkowa, od 1915 z piaskowca[4].
W początkach swego istnienia hotel przynosił straty. Przyczynił się do tego m.in. dług hipoteczny, który zaciągnięto na cele związane z budową. Dopiero po ok. 10 latach Bristol zaczął przynosić zyski czerpane m.in. z wynajmu pomieszczeń handlowych i usługowych znajdujących się w budynku.
Pierwotnie, cena za nocleg zmniejszała się z wysokością piętra. Apartament Paderewskiego kosztował w 1912 roku około 25 rubli, pozostałe pokoje na pierwszym piętrze - około 12-15 rubli. Na drugim i trzecim piętrze - od 10 do 16 rubli, na czwartym - ok. 8 rubli[5][6]. W kolejnych latach ceny hotelowe zaczęły spadać ze względu na utratę statusu nowości. Straciła też na znaczeniu wysokość piętra. Zyski czerpano głównie z działalności gastronomicznej.
Okres międzywojenny[edytuj | edytuj kod]
Po odzyskaniu niepodległości w hotelu odbywały się m.in. debaty polityczne z udziałem Ignacego Paderewskiego. Następnie Paderewski wycofał się z działalności politycznej, a w związku z tym postanowił sprzedać akcje hotelu i nieruchomości przy ulicy Karowej.
W 1928 właścicielem hotelu został Bank Cukrownictwa, który zdecydował się na przeprowadzenie w budynku gruntownego remontu. W latach 30. XX wieku Bristol był w czołówce najlepszych polskich hoteli[7].
W 1939 w budynku mieścił się szpital. Podczas okupacji z usług hotelu mogli korzystać tylko Niemcy. Obiekt uległ nieznacznemu zniszczeniu podczas powstania warszawskiego. W niewielkim stopniu uszkodziły go także pożary podczas ofensywy styczniowej.
Okres po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]
Po wojnie został wyremontowany i wznowił działalność w 1945. Był siedzibą wielu instytucji, m.in. Państwowego Zjednoczenia Przemysłu Młyńskiego (1946)[8]. 26 września 1947 został zabrany przez miasto ale jego właścicielem do połowy 1948 pozostał Bank Cukrownictwa. W restauracjach hotelu powstała Gospoda Ludowa. Od 1952 Bristol przeszedł pod zarząd Orbisu. Obsługiwał zagranicznych turystów. Hotelowi nadano nowy wystrój w stylu realizmu socjalistycznego. Następnie podjęto starania zmierzające do przeprowadzenia w obiekcie kapitalnego remontu. Jednak nie znaleziono wykonawcy, który sprostałby wymaganiom. W 1973 Bristol stał się hotelem II kategorii. W 1977 premier Piotr Jaroszewicz przekazał budynek Uniwersytetowi Warszawskiemu w celu ulokowania tam biblioteki.
W listopadzie 1981 hotel został zamknięty. Do tego czasu jego kawiarnia pozostawała miejscem spotkań warszawskiej bohemy i elity towarzyskiej. Po wieloletnim remoncie został odrestaurowany i 17 kwietnia 1993 ponownie otwarty. W uroczystości uczestniczyła Margaret Thatcher, która dokonała oficjalnego otwarcia hotelu[9].
W latach 1998-2013 hotel należał do sieci hotelowej Le Royal Méridien wchodzącej w skład międzynarodowego konsorcjum Starwood Hotels and Resorts.
W styczniu 2013 po zakończonym remoncie wnętrz Hotel Bristol dołączył do jednej z najbardziej prestiżowych sieci hotelowych – The Luxury Collection[10].
W ciągu swojej wieloletniej historii hotel zasłynął ze znanych gości, bali i przyjęć organizowanych m.in. z takich okazji jak otrzymanie Nagrody Nobla przez Marię Skłodowską-Curie czy sukcesy śpiewaczki operetkowej Lucyny Messal. W latach 30. XX wieku na piątym piętrze swoje atelier miał Wojciech Kossak. Spłacał on zobowiązania finansowe wobec hotelu obrazami, które wisiały w jednej z sal restauracyjnych[1]. Z balkonu Bristolu śpiewał Jan Kiepura.
Hotel siedzibą przedstawicielstw dyplomatycznych[edytuj | edytuj kod]
Hotel był siedzibą szeregu przedstawicielstw dyplomatycznych, m.in.:
- Angielska Misja Morska,
- Poselstwo Niemiec (1918),
- Poselstwo Stanów Zjednoczonych (1919),
- Poselstwo Finlandii (1919),
- Poselstwo Włoch (1919-1922),
- Poselstwo Hiszpanii (1920),
- Misja Handlowa Norwegii (1920),
- Poselstwo Meksyku (1932, 1948-1949),
- Poselstwo Izraela (1948),
- Poselstwo Brazylii (1948-1949),
- Poselstwo Kanady (1948-1949),
- Ambasada Turcji (1950-1952),
- Poselstwo Austrii (1954),
- Poselstwo Indii (1957-),
- Ambasada Afganistanu (1964),
- Ambasada Kambodży (1971),
- Ambasada Peru (1971).
Pokoje i apartamenty[edytuj | edytuj kod]
Obiekt posiada 205 pokoi (w tym 32 apartamenty[11] i 2 pokoje przystosowane dla niepełnosprawnych).
Lokale gastronomiczne[edytuj | edytuj kod]
- Marconi Restaurant - oferuje dania kuchni śródziemnomorskiej, znajduje się tam także patio;
- Sala Malinowa - dawniej restauracja Malinowa oferuje obszerną kartę win (m.in. francuskich i amerykańskich);
- Cafe Bristol - kawiarnia w stylu wiedeńskim;
- Column Bar.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Małgorzata Omilanowska, Jerzy S Majewski; Warszawa Przewodnik, Wiedza i Życie, Warszawa 2000, s. 119, ISBN 83-7184-861-7
- ↑ Słownik Biograficzny Techników Polskich tom IV s. 32-34, NOT Warszawa 1994
- ↑ Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 29. ISBN 83-06-00089-7.
- ↑ Stanisław Grzelachowski. Zjazd i wiadukt po remoncie. „Spotkania z Zabytkami”. Luty 2008. nr 2/2008. s. 29-31.
- ↑ Franciszek Semko, Hotel Bristol, vinci.org.pl, 18 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-18].
- ↑ średnie wynagrodzenie miesięczne subiekta sklepowego wynosiło 25 rubli, służącej od 6 do 9 rubli
- ↑ Mary Pinińska, Joanna Puchalska, Stig Castoe: Hotel Bristol. Warszawa: Fortel Hotel Bristol Limited Sp. z o.o., 2001, s. 50.
- ↑ Monitor Polski nr 34 z 14 kwietnia 1946
- ↑ Mary Pinińska, Joanna Puchalska, Stig Castoe: Hotel Bristol. Warszawa: Fortel Hotel Bristol Limited Sp. z o.o., 2001, s. 95.
- ↑ Michał Wojtczuk: Najbardziej luksusowy hotel w Polsce. Zobacz wnętrza. warszawa.gazeta.pl, 18.01.2013. [dostęp 2013-01-24].
- ↑ Apartamenty, www.bristol.polhotels.com (dostęp: 31 marca 2008)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ewa Pustoła-Kozłowska: Hotel Bristol. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985. ISBN 83-01-05152-3.
- M. Pinińska, J. Puchalska, S. Castoe: Hotel Bristol, Forte Hotel Bristol Limited, Warszawa 2001, 117 s.
- 100 lat tradycji warszawskiego BRISTOLU, [1]
