Hotel Bristol

Hotel Bristol w Warszawie
nr rej. 698 z 1.07.1965
Hotel Bristol
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Adres	ul. Krakowskie Przedmieście 42-44
Typ budynku	hotel
Styl architektoniczny	neorenesans, secesyjny wystrój wnętrz
Architekt	Władysław Marconi na podstawie proj. Tadeusza Stryjeńskiego i Franciszka Mączyńskiego
Inwestor	Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów
Kondygnacje	7
Rozpoczęcie budowy	1898
Ukończenie budowy	1901
Ważniejsze przebudowy	1981–1993, 2005 (remont elewacji)
Pierwszy właściciel	Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów
Kolejni właściciele	Bank Cukrownictwa (1928-1948), m. Warszawa (1947-1952), Orbis (1952-1977), Uniwersytet Warszawski (1977-1981), Orbis (1981-2011)
Obecny właściciel	Rosmarinum Investments (2011-)
Położenie na mapie Warszawy Hotel Bristol w Warszawie
Położenie na mapie Polski Hotel Bristol w Warszawie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Hotel Bristol w Warszawie
52°14′31,69″N 21°00′56,47″E
Strona internetowa

Plan budynku hotelu, rzut parteru

Hotel Bristol ok. 1901

Hotel Bristol w perspektywie Krakowskiego Przedmieścia (1910)

Józef Piłsudski w Hotelu Bristol oznajmił, że wycofuje się z życia politycznego (lipiec 1923)

Hotel Bristol – pięciogwiazdkowy hotel w Warszawie znajdujący się przy ul. Krakowskie Przedmieście 42/44, położony w sąsiedztwie Pałacu Prezydenckiego. Jest najdroższym i najstarszym działającym hotelem w Warszawie.

Mieszczą się w nim m.in. dwie restauracje, dwie sale bankietowe, centrum biznesu (10 sal), biblioteka, basen, solarium, sauna, łaźnia parowa oraz siłownia. Część wnętrz posiada secesyjną dekorację.

Opis

Pierwotnie w miejscu hotelu (druga połowa XIX wieku) znajdował się pałac Tarnowskich, gdzie mieściły się instytucje publiczne. W 1895 nieruchomość została kupiona przez spółkę: Ignacy Paderewski, Stanisław Roszkowski i Edmund Zaremba. W 1895 na fragmencie zakupionego gruntu powstała rotunda, w której prezentowana była Panorama Golgota Jana Styki. W 1898 na pozostałej części placu postanowiono zbudować hotel. Inicjatorem inwestycji był Stanisław Roszkowski. Z powodu braku zagranicznych udziałowców powołano Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów w Warszawie, które miało zająć się budową obiektu. Roszkowski znalazł kilku akcjonariuszy oraz nakłonił Ignacego Paderewskiego do sprzedania spółce placu i nabycia akcji.

Ogłoszono konkurs na projekt hotelu, na który wpłynęło 17 prac. W listopadzie 1898 sąd konkursowy (skład: Józef Dziekoński, Kazimierz Loeve, Stefan Schyller) ogłosił wyniki. Laureatami zostali: Tadeusz Stryjeński i Franciszek Mączyński. Zwycięski projekt przedstawiał budynek w stylu secesyjnym. Jednak Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów zdecydowało się na jego przerobienie. Pracę tę zlecono Władysławowi Marconiemu, który zmienił charakter elewacji na neorenesansową, a formę budynku na monumentalną. Secesyjny wystrój wnętrz został zamówiony u Otto Wagnera młodszego.

Fundamenty rozpoczęto kopać w 1898. 22 kwietnia 1899 miało miejsce uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego. Pod koniec 1900 obiekt był w stanie surowym. W drugim kwartale 1901 rozpoczęto prace wykończeniowe. Przy budowie pracowały głównie firmy krajowe i one były także dostawcami materiałów wykończeniowych (głównym wykonawcą była firma budowlana Władysława Czosnowskiego, a budową kierował jego syn Tadeusz).

W budynku po raz pierwszy w Warszawie zastosowano stropy żelbetowe.

W listopadzie 1901 miały miejsce uroczystości związane z otwarciem hotelu:

• 16 listopada 1901 - przyjęcie dla pracujących przy budowie hotelu;
• 17 listopada 1901 - poświęcenie pomieszczeń;
• 19 listopada 1901 - uroczyste powitanie pierwszego gościa.

Hotel posiadał elektrownię, centralne ogrzewanie, podwójną wentylację, na piętrach hydranty przeciwpożarowe, drabinę ratunkową oraz ogniotrwałe stropy, ściany działowe i podłogi.

Hotel wyposażony był w 11 wind, z czego jedna była dla gości, a reszta dla pracowników. Kryształowa winda dla gości maksymalnie zabierała 8 osób i poruszała się z prędkością 110 cm/sekundę. Posiadała ona żelazną balustradę wykładaną mosiądzem (zezłomowana w 1969).

W hotelu było zainstalowanych 6 numerów telefonicznych (na 800 w Warszawie).

Do obsługi gości wykorzystywano ośmioosobowe omnibusy elektryczne z silnikiem o mocy 30 KM osiągające prędkość do 20 km/h.

Do dyspozycji gości były pokoje znajdujące się na 4 piętrach hotelu. Na każdym z nich było 50 pokoi. 80 składało się z przedpokoju, sypialni i salonu, a 20 miało łazienkę i WC. 120 pokoi składało się z jednego pomieszczenia ale dzięki drzwiom w amfiladzie można było je łączyć. W apartamentach ustawiono meble z różnych epok. Najbardziej oryginalne wnętrze o wystroju secesyjnym posiadał narożny apartament na I piętrze pod nr 109 (przetrwała jedynie mahoniowa toaletka).

Budowa hotelu przyczyniła się do zmiany wyglądu Krakowskiego Przedmieścia, co zbiegło się też z planami przebudowy i poszerzenia ulicy Karowej. Zlikwidowano stojącą przy wylocie ulicy Karowej bramę w kształcie arkady zwieńczoną rzeźbą Syrenki dłuta Konstantego Hegla, wybudowaną w 1856. Po obu jej stronach znajdowały się zdroje z wodą tłoczoną z Wisły. Prace przy przebudowie ulicy i budowie ślimaka na Karowej zakończone zostały w 1904. Całość prac dekoracyjno-rzeźbiarskich zakończono w 1905 i wiadukt zwieńczyła nowa rzeźba Syreny dłuta Jana Woydygi, początkowo cynkowa, od 1915 z piaskowca.

W początkach swego istnienia hotel przynosił straty. Przyczynił się do tego m.in. dług hipoteczny, który zaciągnięto na cele związane z budową. Dopiero po ok. 10 latach Bristol zaczął przynosić zyski czerpane m.in. z wynajmu pomieszczeń handlowych i usługowych znajdujących się w budynku.

Pierwotnie, cena za nocleg zmniejszała się z wysokością piętra. Apartament Paderewskiego kosztował w 1912 roku około 25 rubli, pozostałe pokoje na pierwszym piętrze - około 12-15 rubli. Na drugim i trzecim piętrze - od 10 do 16 rubli, na czwartym - ok. 8 rubli. W kolejnych latach ceny hotelowe zaczęły spadać ze względu na utratę statusu nowości. Straciła też na znaczeniu wysokość piętra. Zyski czerpano głównie z działalności gastronomicznej.

Po odzyskaniu niepodległości w hotelu odbywały się m.in. debaty polityczne z udziałem Ignacego Paderewskiego. Następnie Paderewski wycofał się z działalności politycznej, a w związku z tym postanowił sprzedać akcje hotelu i nieruchomości przy ulicy Karowej.

W 1928 właścicielem hotelu został Bank Cukrownictwa, który zdecydował się na przeprowadzenie w budynku gruntownego remontu. W latach 30. XX wieku Bristol był w czołówce najlepszych polskich hoteli.

W 1939 w budynku mieścił się szpital. Podczas okupacji z hotelu mogli korzystać tylko Niemcy. Obiekt uległ nieznacznemu zniszczeniu podczas powstania warszawskiego. W niewielkim stopniu uszkodziły go także pożary podczas ofensywy styczniowej.

Po wojnie został wyremontowany i wznowił działalność w 1945. Był siedzibą wielu instytucji, m.in. Państwowego Zjednoczenia Przemysłu Młyńskiego (1946). 26 września 1947 został zabrany przez miasto ale jego właścicielem do połowy 1948 pozostał Bank Cukrownictwa. W restauracjach hotelu powstała Gospoda Ludowa. Od 1952 Bristol przeszedł pod zarząd Orbisu. Obsługiwał zagranicznych turystów. Hotelowi nadano nowy wystrój w stylu realizmu socjalistycznego. Następnie podjęto starania zmierzające do przeprowadzenia w obiekcie kapitalnego remontu. Jednak nie znaleziono wykonawcy, który sprostałby wymaganiom. W 1973 Bristol stał się hotelem II kategorii. W 1977 premier Piotr Jaroszewicz przekazał budynek Uniwersytetowi Warszawskiemu w celu ulokowania tam biblioteki.

W listopadzie 1981 hotel został zamknięty. Do tego czasu jego kawiarnia pozostawała miejscem spotkań warszawskiej bohemy i elity towarzyskiej. Po wieloletnim remoncie został odrestaurowany i 17 kwietnia 1993 ponownie otwarty. W uroczystości uczestniczyła Margaret Thatcher, która dokonała oficjalnego otwarcia hotelu.

W latach 1998-2013 hotel należał do sieci hotelowej Le Royal Méridien wchodzącej w skład międzynarodowego konsorcjum Starwood Hotels and Resorts.

W styczniu 2013 po zakończonym remoncie wnętrz Hotel Bristol dołączył do jednej z najbardziej prestiżowych sieci hotelowych – The Luxury Collection.

W ciągu swojej wieloletniej historii hotel zasłynął ze znanych gości, bali i przyjęć organizowanych m.in. z takich okazji jak otrzymanie Nagrody Nobla przez Marię Skłodowską-Curie czy sukcesy śpiewaczki operetkowej Lucyny Messal. W latach 30. XX wieku na piątym piętrze swoje atelier miał Wojciech Kossak. Spłacał on zobowiązania finansowe wobec hotelu obrazami, które wisiały w jednej z sal restauracyjnych. Z balkonu Bristolu śpiewał Jan Kiepura.

W hotelu znajduje się 165 pokoi i 41 apartamentów.

Hotel siedzibą przedstawicielstw dyplomatycznych

• Angielska Misja Morska,
• Poselstwo Niemiec (1918),
• Poselstwo Finlandii (1919),
• Poselstwo Rumunii (1919),
• Poselstwo Stanów Zjednoczonych (1919),
• Misja Handlowa Norwegii (1920),
• Poselstwo Hiszpanii (1920),
• Poselstwo Włoch (1920),
• Poselstwo Brazylii (1948-1949),
• Poselstwo/Ambasada Turcji (1924, 1950-1952),
• Poselstwo Bułgarii (1925),
• Poselstwo Meksyku (1932, 1948-1949),
• Poselstwo Islandii (1947-1948),
• Poselstwo Izraela (1948),
• Poselstwo Kanady (1948-1949),
• Poselstwo Austrii (1954),
• Poselstwo Indii (1957-1958, 1961),
• Ambasada Mongolii (1959),
• Ambasada Indonezji (1961),
• Ambasada Afganistanu (1962),
• Ambasada Iraku (1968-1969),
• Ambasada Pakistanu (1969),
• Ambasada Kambodży (1971),
• Ambasada Peru (1971).

Lokale gastronomiczne

• Marconi Restaurant – oferuje dania kuchni śródziemnomorskiej, znajduje się tam także patio;
• Sala Malinowa – dawniej restauracja Malinowa;
• Cafe Bristol – kawiarnia w stylu wiedeńskim;
• Column Bar.

Galeria

• 

  Sala jadalna w 1902
• 

  Lobby
• 

  Inspirowana ciągiem Fibonacciego instalacja upamiętniająca sławnych gości
• 

  Cafe Bristol

Bibliografia

• Ewa Pustoła-Kozłowska: Hotel Bristol. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985. ISBN 83-01-05152-3.
• M. Pinińska, J. Puchalska, S. Castoe: Hotel Bristol, Forte Hotel Bristol Limited, Warszawa 2001.

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa