Włodzimierz Łączyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Łączyński
Wladimir Ritter von Łączyński
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1898
Radymno
Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

27 września 1944
Oflag VI B Dössel
III Rzesza

Przebieg służby
Lata służby

1917–1944

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

10 Pułk Strzelców Konnych
8 Pułk Ułanów
2 Pułk Strzelców Konnych
3 Oddział Rozpoznawczy
9 Pułk Ułanów Małopolskich

Stanowiska

oficer ordynansowy
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska)

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Włodzimierz Hipolit Łączyński h. Nałęcz (ur. 2 maja 1898 w Radymnie, zm. 27 września 1944 w Oflagu VI B Dössel) – major kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Kazimierza, pułkownika kawalerii, i Wandy z domu Young. Zdał egzamin dojrzałości w Przemyślu. W czasie I wojny światowej, od 1917 walczył w szeregach c. i k. Armii. Wziął udział w walkach na froncie włoskim, gdzie odniósł rany. Został mianowany na stopień podporucznika, a jego oddziałem macierzystym był pułk ułanów Nr 6[1].

W grudniu 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W latach 1919–1920 uczestniczył w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami, brał udział w walkach w ramach 6 Pułku Ułanów Kaniowskich.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 227. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a jego oddziałem macierzystym był 10 pułk strzelców konnych w Łańcucie[2][3][4]. W czerwcu 1924 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko oficera ordynansowego dowódcy okręgu korpusu[5]. 1 grudnia 1924 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 75. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W latach 1928–1934 pełnił służbę w 8 pułku ułanów w Krakowie[7][8][9]. 4 lutego 1934 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[10]. W następnym miesiącu został przeniesiony z 8 do 27 pułku ułanów w Nieświeżu na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego w Baranowiczach[11].

Przed wybuchem II wojny światowej (prawdopodobnie 16 sierpnia 1939) został zastępcą dowódcy 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie (Wołyńska Brygada Kawalerii – Armia „Łódź”). W tej funkcji brał udział w kampanii wrześniowej. Odniósł rany 24 września 1939 w walkach k. Chełma. Po klęsce polskiej wojny obronnej przedostał się przez Węgry (tymczasowo internowany w Hidasnémeti) do Francji. Został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W 1940 był dowódcą 3 Oddziału Rozpoznawczego. Uczestniczył w kampanii francuskiej, w maju i czerwcu 1940 w szeregach 1 Dywizji Grenadierów kontynuował walkę przeciwko Niemcom na linii Maginota. 10 lipca 1940 dostał się do niewoli niemieckiej. Został osadzony w Oflagu VI B Dössel, gdzie zginął 27 września 1944 w wyniku zbombardowania obozu. Razem z 184 innymi zabitymi w tym tragicznym zdarzeniu[12] został pochowany na tamtejszym cmentarzu w Dössel (obecnie część miasta Warburg)[13].

Jego żoną od 1922 była Helena z Błażowskich, z którą miał synów Kazimierza (ur. 1923) i Jerzego (ur. 1927).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W dowód uznania Rada Miejska Kamieńska, uchwałą nr XVIII/136/2000 z 28 czerwca 2000 r., uhonorowała mjr. Włodzimierza Łączyńskiego nazywając jedną z nowo projektowanych ulic jego imieniem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 921, 1015.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 170.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 684, 672.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 63, 595, 606.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 25 czerwca 1924 roku, s. 401.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 742.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 297, 349.
  8. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 21, 82.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149, 635.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 71.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 161.
  12. ↑ Spis alfabetyczny pochowanych. oflag-doessel.com. [dostęp 2016-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-02)].
  13. ↑ Włodzimierz Łączyński [online], www.polskiegroby.pl [dostęp 2022-12-16].
  14. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  15. ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
  16. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 21.
  17. ↑ a b Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1015.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Łączyński&oldid=69044471”