Włodzimierz Gilewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Gilewski
Ilustracja
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

15 września 1893
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

16 lutego 1976
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

pułk marszowy Podolskiej BK

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Włodzimierz Gilewski vel Hnatiuk-Gilewski[1] (ur. 15 września 1893 w Kołomyi, zm. 16 lutego 1976 w Warszawie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 września 1893 w Kołomyi, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Maurycego, radcy sądu, i Emilii Hnatiukowej[2]. Uczył się w c. k. Gimnazjum IV (Realnym) w Krakowie, w którym w 1911 złożył maturę[1]. Do Gimnazjum uczęszczał razem z Marianem Chilewskim, późniejszym pułkownikiem Wojska Polskiego i szefem Biura Personalnego MSWojsk[1]. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[2].

17 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. 11 września 1914 był odnotowany w wykazie legionistów urodzonych w latach 1892–1895, wezwanych do asenterunku w Krakowie z przeznaczeniem do służby w kawalerii. Walczył w 2. lub 3. szwadronie późniejszego 2 pułku ułanów w Karpatach Wschodnich. W grudniu 1914 leczył się w Szpitalu Komitatowym w Nagyszöllös[2]. W lipcu 1915 został przydzielony do oddziału konnego 6 pułku piechoty, z którym 12 września odszedł na front. Po reorganizacji służył w 6. szwadronie 2 puł. Był także odnotowany w Szpitalu Koni Kawalerii LP. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, przeszedł do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) dołączył do II Korpusu Polskiego w Rosji. Służył w 5 pułku ułanów, w stopniu wachmistrza[3]. Wyróżnił się 11 maja 1918 w bitwie pod Kaniowem, w której został ciężko ranny[3][2]. 1 czerwca 1921 porucznik Władysław Bereza sporządził wniosek na odznaczenie wachmistrza Gilewskiego Orderem Virtuti Militari, lecz nie został on pozytywnie załatwiony[3].

30 listopada 1918, jako chorąży byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany podporucznikiem w kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 marca 1918[4], a 14 grudnia tego roku przydzielony do Komendy m. st. Warszawy[5]. Później został przeniesiony do 2 pułku szwoleżerów. 10 sierpnia 1920 uzyskał absolutorium na Uniwersytecie Jagiellońskim[2].

W 1921 został odkomenderowany z macierzystego pułku na studia w Warszawie[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 15. lokatą w korpusie oficerów jazdy[7]. W 1923 był przydzielony z 2 pszwol. do V Brygady Jazdy w Krakowie na stanowisko I oficera sztabu[8]. W następnym roku wrócił do pułku i służył w nim przez kolejnych 12 lat[9][10][11][12]. 31 marca 1924 został awansowany na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 12. lokatą w korpusie oficerów jazdy[13], a 2 grudnia 1930 awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[14]. W grudniu 1932 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[15]. W 1936 został przeniesiony do 6 pułku ułanów w Stanisławowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[16]. W sierpniu 1939, w czasie mobilizacji, objął obowiązki zastępcy dowódcy Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Stanisławów”. W czasie kampanii wrześniowej dowodził improwizowanym pułkiem kawalerii. 19 września 1939 przekroczył granicę węgierską w Munkaczu i został internowany. Brał udział w powstaniu warszawskim[17].

Był autorem słów pieśni żołnierskiej Więc pijmy wino, szwoleżerowie[18].

Zmarł 16 lutego 1976 w Warszawie[2]. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie obok żony Anieli z Sadowskich (1898–1973)[19].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Sprawozdanie 1911 ↓, s. 85-86.
  2. ↑ a b c d e f Gilewski (Gilewski-Hnatiuk) Włodzimierz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-03-24].
  3. ↑ a b c Włodzimierz Gilewski. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.88-8283 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-24].
  4. ↑ Dz. Rozp. Wojsk. Nr 9 z 7 grudnia 1918 roku, poz. 183.
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 1 z 4 stycznia 1919 roku, poz. 7.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 241.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 166.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 96, 597, 682.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 539, 604.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 288, 347.
  11. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 12, 78.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146, 626.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 174.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 408.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 471.
  17. ↑ Włodzimierz Gilewski. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2024-03-24].
  18. ↑ Więc pijmy wino, szwoleżerowie [online], www.polskatradycja.pl [dostęp 2021-10-28].
  19. ↑ Cmentarz Stare Powązki: IGNACY SADOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-03-16].
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 363.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 grudnia 1921, s. 1684.
  24. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 288.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Gilewski&oldid=73232653”