Wacław Lachert
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Wacław Wiktor Lachert de Peselin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1872 |
| Data i miejsce śmierci |
19 października 1951 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
przedsiębiorca |
| Małżeństwo |
Wanda z Lipskich h. Grabie |
| Dzieci |
Bohdan, Maria, Zygmunt, Czesław, Anna |
Wacław Wiktor Lachert (ur. 2 lutego 1872 w Ostrogu, zm. 19 października 1951 w Warszawie[1]) – polski przedsiębiorca, działacz społeczny i filantrop.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Wiktora Lacherta de Peselin, rejenta, i Józefy z Wróblewskich h. Ślepowron. Z uwagi na wczesną śmierć ojca od dzieciństwa podejmował prace zarobkowe, by pomóc w utrzymaniu domu. Po przeprowadzce do Warszawy ukończył IV Gimnazjum Męskie, a następnie Szkołę Handlową im. Leopolda Kronenberga[2][3]. Po odbyciu studiów pracował jako pomocnik kierownika w warszawskim przedstawicielstwie moskiewskiej fabryki tekstylnej braci Prochorowów, skąd został przeniesiony do centrali w Moskwie[4]. Kontynuował pracę w spółce Prochorowów, w której został dyrektorem generalnym, a następnie prezesem zarządu. W tym czasie bardzo powiększył swój majątek, został m.in. współwłaścicielem obszaru w pobliżu Morza Kaspijskiego, na którym znajdowały się złoża ropy naftowej. Nabył też 50 tysięcy hektarów na wschodzie Rosji. Pracę w przedsiębiorstwie Prochorowów zakończył w 1916[5]. Po zakończeniu pracy w spółce zaangażował się w działalność społeczną. Przekazał środki finansowe dla dzieci polskich z Krymu. Został prezesem Patronatu Skautowskiego i Towarzystwa Gimnastycznego Sokół, a po rewolucji lutowej kierował Polskim Komitetem Pomocy Jeńcom Wojennym[6]. W 1918, w związku z panującą w Rosji rewolucją, razem z rodziną w tajemnicy opuścił Moskwę i udał się do Polski, do swojego (kupionego w 1910) majątku Ciechanki na Lubelszczyźnie[3].
W niepodległej Polsce, w latach 1918–1921 był naczelnym dyrektorem Państwowego Urzędu Zakupu Artykułów Pierwszej Potrzeby, w latach 1922–1923 założył Towarzystwo Eksploatacji Soli Potasowych w Warszawie, w latach 1923–1924 będąc prezesem zarządu spółki akcyjnej odbudował cukrownię Guzów pod Warszawą, jako sędzia handlowy sprawował nadzór nad działalnością warszawskiej firmy „Bracia Jabłkowscy”, w latach 1925–1926 był w zarządzie Zakładów Przemysłowych K. Machlejd S. A. w Warszawie. W latach 1926–1930 przebywał w swoim majątku w Ciechankach[3]. Był inicjatorem budowy pierwszej szkoły w Ciechankach w roku 1926 i budowy szkoły w Ostrówku, w 1928 założył Kółko Rolnicze i został jego prezesem[7]. W 1930 przyjął propozycję wicepremiera Eugeniusza Kwiatkowskiego, by objąć stanowisko naczelnego dyrektora i prezesa zarządu Zjednoczonych Zakładów K. Scheibler i K. Grohmann w Łodzi. Następnie w latach 1933–1934 organizował kartel włókienniczo-przędzalniczy w Łodzi. Od 1935 był komisarzem rządu w Zakładach Żyrardowskich Hiellego i Dittricha w Warszawie. W 1937 utworzył Zjednoczenie Eksportowe Producentów Wyrobów Lniarskich[3].
W czasie II wojny światowej przejął obowiązki po gen. Aleksandrze Osińskim i od 6 września 1939 pełnił obowiązki prezesa Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża[8], a od października 1939 funkcję prezesa, którą sprawował do 25 kwietnia 1945[3].
Po wojnie, w 1945 pełnił funkcję dyrektora Centrali Tekstylnej w Łodzi, w latach 1946–1947 był rzeczoznawcą do spraw włókienniczych w Okręgowym Urzędzie Likwidacyjnym w Szczecinie[3].
9 września 1899 poślubił Wandę z Lipskich h. Grabie, z którą miał pięcioro dzieci: Bohdana, Marię (ur. 1901), Zygmunta (1904–1988), Czesława (ur. 1906) i Annę (1908–2000)[9].
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 214-1-8)[10].
Opis zmieniającej się sytuacji majątkowej Wacława Lacherta pojawił się m.in. we wspomnieniach spisanych przez jego syna, Zygmunta: Przed pierwszą wojną Ojciec mój był milionerem. Stracił wszystko w Rosji. Zostały tylko Ciechanki. Pracą swoją stanął znów na nogi i w okresie międzywojennym był bogatym człowiekiem. [...] Druga wojna zrujnowała nas doszczętnie. Rodzice mieszkali jakiś czas [...] w Szczecinie. Ojciec uratował kilka krów, od których sprzedawał mleko i z tego żyli[11]. Po śmierci Wacława Lacherta rodzina przekazała jego dwór literatom. Potem w majątku zorganizowano Państwowy Ośrodek Maszynowy, co przyczyniło się do degradacji dworu i jego otoczenia[12].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bohdan Lachert. stacjamuranow.art.pl. [dostęp 2014-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 października 2014)].
- ↑ Beata Chomątowska: Lachert i Szanajca. Architekci awangardy. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 48. ISBN 978-83-7536-837-6.
- ↑ a b c d e f dr J. Ewa Leśniewska, Lachertowie w Ciechankach, [w:] Historia Rodu Lachertów i Reytanów, Cross-border Cooperation Programme Poland-Belarus-Ukraine 2014–2020, s. 18–21.
- ↑ Beata Chomątowska: Lachert i Szanajca. Architekci awangardy. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 49. ISBN 978-83-7536-837-6.
- ↑ Beata Chomątowska: Lachert i Szanajca. Architekci awangardy. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 50. ISBN 978-83-7536-837-6.
- ↑ Beata Chomątowska: Lachert i Szanajca. Architekci awangardy. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 51. ISBN 978-83-7536-837-6.
- ↑ Bożena Warzyszak, Dziedzictwo Lachertów w Ciechankach, [w:] Historia Rodu Lachertów i Reytanów, Cross-border Cooperation Programme Poland-Belarus-Ukraine 2014–2020, s. 22–24.
- ↑ Beata Chomątowska: Lachert i Szanajca. Architekci awangardy. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 249. ISBN 978-83-7536-837-6.
- ↑ Monika Sznajderman, Fałszerze pieprzu, s. 172 i nst.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: LACHERTOWIE DE PESELIN, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-04-09].
- ↑ Beata Chomątowska: Lachert i Szanajca. Architekci awangardy. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 283. ISBN 978-83-7536-837-6.
- ↑ Beata Chomątowska: Lachert i Szanajca. Architekci awangardy. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 284. ISBN 978-83-7536-837-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wacław Lachert. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2015-02-24].