Przejdź do zawartości

Walentyn raciborski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walentyn raciborski
książę raciborski
(do 1506 z braćmi Mikołajem i Janem)
Okres

od 1493
do 1521

Poprzednik

Jan V raciborski

Następca

Jan II Dobry

Dane biograficzne
Dynastia

Przemyślidzi

Data urodzenia

ok. 1485

Data śmierci

13 listopada 1521

Ojciec

Jan V raciborski

Matka

Magdalena opolska

Rodzeństwo

Mikołaj VI raciborski
Jan VI raciborski

Walentyn raciborski (Garbaty) (ur. ok. 1485, zm. 13 listopada 1521) – książę raciborski i rybnicki w latach 14931521, ostatni przedstawiciel dynastii Przemyślidów.

Walentyn był trzecim i najmłodszym synem księcia raciborskiego Jana V i Magdaleny, córki księcia opolskiego Mikołaja I[1]

W 1493 r., kiedy zmarł Jan V – Walentyn, tak jak i jego starsi bracia, był jeszcze małoletni, w związku z czym władze regencyjną w księstwie przejęła wówczas ich matka Magdalena.

Początkowo szanse Walentyna na objęcie rządów w Raciborzu z powodu jego ułomności – garbu i posiadania starszych braci: Mikołaja VI i Jana VI wydawały się tylko iluzoryczne. Niespodziewanie jednak w 1506 r. obaj bracia księcia rozstali się ze światem i Walentyn został jedynym dziedzicem księstwa raciborsko-rybnickiego, do którego wkrótce dołączył także Bogumin.

Z powodu swojego kalectwa nie zdecydował się nigdy na ożenek zawierając w 1511 r. (zatwierdzony w tym samym roku przez suwerena obu książąt – Władysława Jagiellończyka) układ o przeżycie z również bezdzietnym księciem opolskim Janem II Dobrym.

Zmarł bezdzietnie 13 listopada 1521 r. w Raciborzu, jako ostatni przedstawiciel bocznej linii Przemyślidów wywodzącej się od naturalnego syna króla czeskiego Przemysła Ottokara IIMikołaja I. Po śmierci Walentyna zgodnie z umową księstwo raciborskie zostało połączone z dzierżawami księcia opolskiego Jana II Dobrego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Norbert Mika: Ostatni Przemyślida - książę Walentyn Garbaty. W: Czechy i Polska między Wschodem a Zachodem - średniowiecze i wczesna epoka nowożytna. Warszawa - Bellerive-sur-Allier 2016, s. 54.