Wilhelm II Orański

Wilhelm II Orański książę Oranii-Nassau, stadhouder Zjednoczonych Prowincji
Wilhelm II (fragment portretu autorstwa Antoona van Dycka)
Książę Oranii
Okres panowania	od 1647 do 1650
Poprzednik	Fryderyk Henryk Orański
Następca	Wilhelm III Orański
Stadhouder Zjednoczonych Prowincji
Okres panowania	od 1647 do 1650
Poprzednik	Fryderyk Henryk Orański
Następca	Wilhelm III Orański
Dane biograficzne
Dynastia	Orańska-Nassau
Data i miejsce urodzenia	27 maja 1626 Haga
Data i miejsce śmierci	6 listopada 1650 Haga
Ojciec	Fryderyk Henryk Orański
Matka	Amalia von Solms-Braunfels
Żona	Maria Henrietta Stuart
Dzieci	Wilhelm III Orański

Wilhelm II Orański (ur. 27 maja 1626 w Hadze, zm. 6 listopada 1650 tamże) – książę Oranii-Nassau, stadhouder Republiki Zjednoczonych Prowincji od 14 marca 1647 do śmierci.

Dziedzictwo

Wilhelm II był najstarszym dzieckiem stadhoudera Fryderyka Henryka Orańskiego i Amalii Solms-Braunfels. Pierwszym stadhouderem był Wilhelm I Milczek, którego następcą został jego starszy syn – Maurycy Orański, zaś po bezpotomnej śmierci Maurycego tytuł ten przypadł jego młodszemu bratu – właśnie Fryderykowi Henrykowi.

Wilhelm II miał liczne rodzeństwo:

• Louise Henriette Oranje-Nassau (1627-1667),
• Henriettę Amalię Oranje-Nassau (1628),
• Elisabeth Oranje-Nassau (1630),
• Isabellę Charlottę Oranje-Nassau (1632-1642),
• Albertinę Agnes Oranje-Nassau (1634-1696),
• Henriettę Catharinę Oranje-Nassau (1637-1708),
• Hendrika Lodewijka Oranje-Nassau (1639),
• Marię Oranje-Nassau (1642-1688).

Małżeństwo

Portret Wilhelma II i Marii Henrietty Stuart namalowany z okazji ich zaręczyn przez Antoona van Dycka

2 maja 1641 r. Wilhelm poślubił Marię Henriettę Stuart, Princess Royal, najstarszą córkę Karola I Stuarta, króla Anglii, i jego żony – królowej Henrietty Marii Burbon. Ceremonia odbyła się królewskiej kaplicy, w Whitehall Palace, w Londynie.

Krótkie rządy

W 1648 r. Wilhelm odmówił podpisania holendersko-hiszpańskiego traktatu w Münster, który wywalczył jego ojciec Fryderyk Henryk (mimo że traktat ten zapewniał niepodległość Niderlandów). Rozpoczął w sekrecie negocjacje z niedoszłym nieprzyjacielem – Francją, a dodatkowo razem z Francją walczył o przywrócenie swojego szwagra – Karola II, na tron Anglii.

W 1650 r. Wilhelm został uwikłany w spór z holenderskimi prowincjami oraz z członkami potężnych kupieckich rodów patrycjuszowskich z Amsterdamu – braćmi Andriesem i Cornelisem Bickerami oraz z wielkim regentem i burmistrzem Amsterdamu Cornelisem de Graeff. Przyczyną konfliktu była redukcja ilości wojsk, do której miało dojść na podstawie postanowień traktatu z Münster. Wilhelm był wrogiem traktatu, a więc i redukcji, ponieważ zmniejszenie armii zmniejszyłoby jego potęgę militarną. Spór skończył się ostatecznie na tym, że wielu członków zgromadzenia narodowego znalazło się w więzieniu, w zamku Loevestein. Na dodatek, Wilhelm wysłał jeszcze swojego kuzyna – Wilhelma Fryderyka Nassau-Dietz z armią liczącą 10 tysięcy ludzi, aby podbił Amsterdam – kampania ta nie powiodła się z powodu niekorzystnej pogody.

Sprawował rządy tylko 3 lata, a po tym czasie zmarł na ospę, w 1650 r. Jego syn – Wilhelm III urodził się jako pogrobowiec – tydzień po jego śmierci. Wilhelm III w 1672 został stadhouderem, a w 1689 r. – królem Anglii.