Dynastia Orańska-Nassau
| ||
| ||
| Kraj | Holandia | |
| Tytuły | królowie Niderlandów król Anglii król Szkocji wielcy książęta Luksemburga książęta Oranii | |
| Założyciel | Wilhelm I Orański | |
| Obecna głowa | Wilhelm-Aleksander | |
| Rok założenia | 1544 | |
| Dynastia macierzysta | Nassau | |
Dynastia Orańska-Nassau (hol. Oranje-Nassau, ang. i fr. Orange-Nassau) – rodzina panująca w Holandii od czasów Wilhelma I Orańskiego, który zorganizował powstanie przeciwko Hiszpanii i uzyskał niepodległość Niderlandów.
Dzieje rodu[edytuj | edytuj kod]
Ród powstał z wyniku małżeństwa Henryka III – niemieckiego księcia Nassau-Breda i Klaudii de Châlon-Orange z francuskiej Burgundii. Ich syn René de Châlon pierwszy przyjął rodowe nazwisko „Orange-Nassau”. Pod koniec XVII w. przedstawiciel rodziny, Wilhelm III Orański, zasiadł na tronie brytyjskim.
Władcy z dynastii Orańskiej-Nassau:
- Wilhelm I Holenderski (1815–1840)
- Wilhelm II Holenderski (1840–1849)
- Wilhelm III Holenderski (1849–1890)
- Wilhelmina (1890–1948)
- Juliana (1948–1980)
- Beatrycze (1980–2013)
- Wilhelm-Aleksander (od 2013)
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Z rodowym tytułem Oranje (Orange) kojarzona była barwa pomarańczowa, czego efektem jest współczesne postrzeganie w Holandii tego koloru jako nieoficjalnego symbolu narodowego, łączonego często z flagą narodową Holandii.
W XIX w. właścicielką dóbr na ziemi kłodzkiej (w dzisiejszym województwie dolnośląskim), będących wówczas pod panowaniem Prus, była królewna Marianna Orańska, córka króla Wilhelma I i królewny pruskiej, Fryderyki Luizy (Wilhelminy von Hohenzollern). Rodzina królewska niechętnie jednak przyznaje się do tej krewnej, ze względu na późniejszy mezalians[potrzebny przypis]. Opracowania historyczne mówią przy tym o romantycznej miłości[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof R. Mazurski Miłość i dramaty królewny Marianny, Sudety – Oficyna Wydawnicza Oddziału Wrocławskiego PTTK, Wrocław 2000, ISBN 83-87320-66-8.