Witold Czerwiński

Witold Czerwiński
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1901 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	4 sierpnia 1982 ; Londyn
	Przewodniczący Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego
Okres	od 14 marca 1959; do 1963
Poprzednik	Adam Ciołkosz
Następca	Adam Ciołkosz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Witold Czerwiński (ur. 5 sierpnia 1901 w Warszawie, zm. 4 sierpnia 1982 w Londynie^[1]) − polski ekonomista, dr prawa, działacz emigracyjny, przewodniczący Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego, członek Zarządu Centralnego Związku Przemysłu Polskiego w 1932 roku^[2].

Życiorys

W 1918 ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie^[3]^[4]. Ochotniczo brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów należał do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Wyższych, w 1922 roku został przyjęty do Koła Braterskiego tajnego Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, a po zakończeniu studiów – do Związku Patriotycznego^[5]. W roku 1931 w Paryżu obronił doktorat z prawa^[1]. Pracował jako dyrektor Rady Naczelnej Związków Drzewnych RP^[5]. Od 1939 przebywał na emigracji. W czasie wojny pracował w dziale dokumentacji Centrum Informacji i Dokumentacji przy Rządzie Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. Po ewakuacji do Londynu został kierownikiem działu dokumentacji, a od maja 1946 roku był kierownikiem wydawnictw Rządu RP.

Był dyrektorem Polskiej Fundacji Kulturalnej i w latach 1960–1982 był wydawcą „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza”^[6]. Od 1 marca 1956 roku kierował działem odpowiedzialnym za sprawy informacji w EZN pod przewodnictwem Adama Ciołkosza. A od 1959 do 1963 był przewodniczącym Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego^[7]. W latach 1962–1972 był członkiem Rady Jedności Narodowej^[1].

Na początku 1971 roku Jerzy Gawenda zabiegał, aby przekonać prezydenta Augusta Zaleskiego, aby wyznaczył swym następcą dr. Witolda Czerwińskiego, którego uważał za czołową postać Zjednoczenia Narodowego. W końcu prezydent Zaleski odbył rozmowę z samym Czerwińskim i jego małżonką. I następnie − 24 lutego 1971 roku − na swojego następcę wyznaczył Stanisława Ostrowskiego, którego kandydaturę zgłosił premier Zygmunt Muchniewski^[8]. W latach 1973–1977 Witold Czerwiński był członkiem V Rady Narodowej RP i zasiadał w Klubie Kombatancko-Społecznym^[7].

Został pochowany na Brompton Cemetery w Londynie (sektor J)^[9].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1973)^[10]
Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)^[11]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Encyklopedia Polskiej Emigracji, tom 1, Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń, 2003, ISBN 83-89376-11-3, s. 377–378.
↑ Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1932, z. 11, s. 429.
↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906−1950.
↑ Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-05].
↑ ^a ^b Bolesław Łaszewski, Wacław Szyszkowski: Członkowie ruchu ZET-owego na emigracji. W: Tadeusz W. Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa − szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 544. ISBN 83-01-12142-4.
↑ MichałM. Czajka MichałM., MarcinM. Kamler MarcinM., WitoldW. Sienkiewicz WitoldW., Leksykon Historii Polski, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1995, s. 122, ISBN 83-214-1042-1, OCLC 69545827 .
↑ ^a ^b RomualdR. Turkowski RomualdR., Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1945-1972, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2001, s. 179, ISBN 83-7059-455-7, OCLC 830307751 .
↑ DariuszD. Górecki DariuszD., Polskie naczelne władze państwowe na uchodźstwie w latach 1939−1990, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, 135−136, ISBN 83-7059-579-0, OCLC 830386231 .
↑ Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-05-18] (pol.).
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 28, Nr 5 z 31 grudnia 1973.
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy zawodowej w przemyśle”.

Bibliografia

Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906−1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 499. ISBN 83-06-01691-2.

[encyklopedia-1] Encyklopedia Polskiej Emigracji, tom 1, Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń, 2003, ISBN 83-89376-11-3, s. 377–378.

[2] Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1932, z. 11, s. 429.

[3] Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906−1950.

[4] Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-05].

[Zet-5] Bolesław Łaszewski, Wacław Szyszkowski: Członkowie ruchu ZET-owego na emigracji. W: Tadeusz W. Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa − szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 544. ISBN 83-01-12142-4.

[6] MichałM. Czajka MichałM., MarcinM. Kamler MarcinM., WitoldW. Sienkiewicz WitoldW., Leksykon Historii Polski, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1995, s. 122, ISBN 83-214-1042-1, OCLC 69545827 .

[PP-7] RomualdR. Turkowski RomualdR., Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1945-1972, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2001, s. 179, ISBN 83-7059-455-7, OCLC 830307751 .

[8] DariuszD. Górecki DariuszD., Polskie naczelne władze państwowe na uchodźstwie w latach 1939−1990, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, 135−136, ISBN 83-7059-579-0, OCLC 830386231 .

[9] Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-05-18] (pol.).

[10] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 28, Nr 5 z 31 grudnia 1973.

[11] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy zawodowej w przemyśle”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]