Przejdź do zawartości

Witold Gierulewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Gierulewicz
pułkownik dyplomowany kawalerii pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1896
Dydwiże (Litwa)

Data i miejsce śmierci

25 marca 1963
Luton

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

6 Pułk Strzelców Konnych
1 Dywizja Pancerna

Stanowiska

dowódca pułku kawalerii
szef służb i tyłów dywizji

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska 1940

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Wręczenie honorowej odznaki pułkowej prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu przez delegację 2. Pułku Ułanów Grochowskich na Zamku Królewskim. Widoczni m.in. płk Jan Głogowski (pierwszy z lewej), ppłk Smoliński (drugi z prawej), ppłk Gierulewicz (drugi z lewej), por. Pawełczyk (z prawej).

Witold Gierulewicz (ur. 10 kwietnia 1896 w Dydwiże (lit. Didvyžiai)[1], zm. 25 marca 1963 w Luton[2]) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Mateusza. Od listopada 1917 do czerwca 1918 walczył w szeregach 2 pułku ułanów, który wchodził w skład I Korpusu Polskiego w Rosji. Dowodził plutonem w III szwadronie ppłk. Eugeniusza Ślaskiego.

W listopadzie 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do odtwarzanego 2 pułku ułanów. Objął dowództwo plutonu w IV szwadronie rtm. Kazimierza Żelisławskiego, który formował się w Siedlcach. 17 lutego 1919 odznaczył się odwagą i brawurą w walce pod Antopolem. Na czele dwóch plutonów szarżował na grobli ostrzeliwanej ogniem karabinów maszynowych. Było to pierwsze starcie Wojska Polskiego z Armią Czerwoną[3].

W latach 1923–1925 był słuchaczem IV Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1925, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do dowództwa 2 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Równem, na stanowisko szefa sztabu. W listopadzie 1926 powierzono mu pełnienie obowiązków szefa sztabu 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku[4]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 28. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W październiku 1927 przeniesiony został do Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko wykładowcy[5]. 2 grudnia 1930 Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki mianował go podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, i jednocześnie zezwolił na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931[6]. W marcu 1932 wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 2 pułku Ułanów Grochowskich w Suwałkach[7], a w 1934 objął dowództwo 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi[8]. Awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. Od listopada 1938 do marca 1939 był słuchaczem Kursu Doskonalącego dla oficerów dyplomowanych przy WSWoj. W sierpniu 1939 powołany został na stanowisko kwatermistrza Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi.

W czasie kampanii wrześniowej był kwatermistrzem Frontu Południowego we Lwowie.

11 maja 1940 we Francji objął dowództwo pułku kawalerii zmotoryzowanej, a w końcu tego miesiąca dowództwo Ośrodka Zapasowego Kawalerii Zmotoryzowanej[10]. Po ewakuacji na Wyspy Brytyjskie objął dowództwo 1 batalionu strzelców 1 Brygady Strzelców, który w październiku 1940 przemianowany został na batalion im. 14 pułku Ułanów Jazłowieckich i włączony w skład 10 Brygady Kawalerii Pancernej[11]. W czerwcu 1944 wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Grupy Wsparcia 1 Dywizji Pancernej, a 24 października tego roku objął jej dowództwo. 12 listopada 1942 rozpoczął służbę na nowo utworzonym stanowisku szefa Służb i Tyłów 1 Dywizji Pancernej. W październiku następnego roku zajmowane przez niego stanowisko zostało zlikwidowane, a on sam odszedł z dywizji[12].

Był mężem Haliny z Hulewiczów h. Nowina[13] (1903–1974). Po II wojnie światowej zamieszkali w Wielkiej Brytanii. Witold Gierulewicz zmarł w Luton. Pochowany, razem z żoną, na South Ealing Cemetery w Londynie[14].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-05-04].
  2. ↑ Wg.: Dzieje, s. 279,280 ; Kukawski, s. 72 [online], operacji.org [dostęp 2020-05-04] (pol.).
  3. ↑ Herkner 1929 ↓, s. 5, 9, 19.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 49 z 17.11.1926 r.
  5. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 25 z 31.10.1927 r.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 328.
  7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 23.03.1932 r.
  8. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 7.06.1934 r.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127.
  10. ↑ Tym 2009 ↓, s. 48, 51.
  11. ↑ Tym 2009 ↓, s. 58, 69.
  12. ↑ Tym 2009 ↓, s. 136, 141, 149, 240.
  13. ↑ Witold Gierulewicz [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-05-04].
  14. ↑ Witold Gierulewicz 1896–1963 rekord BillionGraves [online], BillionGraves [dostęp 2020-05-04] (pol.).
  15. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3111 z 30 czerwca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 28, poz. 1115)
  16. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  18. ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Gierulewicz&oldid=74362794”