Wlastimil Hofman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wlastimil Hofman
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1881
Karlín

Data i miejsce śmierci

6 marca 1970
Szklarska Poręba

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

symbolizm

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Orła Białego (Serbia)
Dom w Szklarskiej Porębie gdzie żył i tworzył

Wlastimil Hofman, właśc. Vlastimil Hofmann (ur. 27 kwietnia 1881 w Karlínie[1] (obecnie dzielnica Pragi), zm. 6 marca 1970 w Szklarskiej Porębie) – polski malarz, przedstawiciel symbolizmu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był najmłodszym z szóstki dzieci Czecha Ferdynanda Hofmana i Polki Teofili z d. Muzyka. W 1889 roku rodzina przeniosła się do Krakowa, gdzie Wlastimil uczęszczał do szkoły św. Barbary i gimnazjum im. Jana III Sobieskiego. W 1896 roku rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych u Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego. W latach 1899–1901 studiował w École des beaux-arts w Paryżu[1] pod kierunkiem Jean-Léona Gérôme’a. Od 1902 roku zaczął wystawiać swoje prace. Od 1904 należał do Towarzystwa Artystów Czeskich „Mánes” i Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1905 roku powstała Spowiedź, która wystawiona w 1906 roku w warszawskiej Zachęcie przyniosła mu sławę. W 1907 jako pierwszy Polak otrzymał nominację na członka wiedeńskiej Galerii Secesji. W latach 1914–1920 mieszkał w Pradze i Paryżu, po czym wrócił do Krakowa. W 1921 zbudował dom i pracownię przy ul. Spadzistej w Krakowie. W 1923 roku został członkiem ugrupowania „Sztuka Rodzima” głoszącego konserwatywny program artystyczny. W 1920 ożenił się z Adą Goller[1]

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 przebywał wraz z żoną w zamku w Pomorzanach, gdzie stacjonował szwadron polskiego 20 Pułku Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego, który 20 września został otoczony i wzięty do niewoli przez wojska sowieckie. Hofman portretował wówczas żołnierzy na niewielkich kartonikach. Portreciki miały być wysłane do rodzin, a jednym z portretowanych był Zdzisław Peszkowski, który pomagając skarbnikowi dywizjonu w rozdzielaniu pieniędzy pomiędzy żołnierzy i ukrywając znaczną ich część, po dostaniu się do niewoli postanowił przekazać je Hofmanowi, aby nie dostały się w ręce władz sowieckich[2]. Następnie Hofman przeżył tułaczkę przez Wołyń do Stambułu, Hajfy, Tel Awiw-Jafy, Jerozolimy. Tam spotkał po latach ponownie Peszkowskiego, wyznając mu, iż ofiarowane mu w 1940 pieniądze uratowały Hofmanom życie, gdy aresztowani w Moskwie odzyskali wolność i mogli wykupić podróż do Polski.

W 1942 roku wydał tomik wierszy Przez ciernie do Wolności. Do Krakowa powrócił w czerwcu 1946 roku, ale już w 1947 roku wyjechał do Szklarskiej Poręby, gdzie zamieszkał w skromnym domku („Wlastmilówka”). Po II wojnie światowej Hofman stał się kontynuatorem bogatej tradycji wcześniejszej kolonii artystycznej w Szklarskiej Porębie. Zarabiał tam na życie malując portrety turystom i mieszkańcom. Wówczas powstały liczne obrazy o tematyce religijnej dla kościoła parafialnego w Szklarskiej Porębie, w tym: Czterej Ewangeliści, Droga Różańcowa, Droga Krzyżowa, Adoracja Dzieciątka.

W 1962 w Zachęcie miała miejsce wystawa monograficzna artysty[3].

Zmarł 6 marca 1970 roku, dokładnie dwa lata po śmierci ukochanej żony Ady, z którą zalegalizował swój związek w 1919 roku. Ich ciała zostały pochowane we wspólnym grobie na cmentarzu komunalnym w Szklarskiej Porębie.

Grób Wlastimila i Ady Hofman. Cmentarz parafialny w Szklarskiej Porębie.

W Szklarskiej Porębie (Średniej) znajduje się małe muzeum poświęcone twórczości Wlastimila Hofmana (tzw. Wlastimilówka)[4], Szkoła Podstawowa nr 5 w Szklarskiej Porębie nosi jego imię, dzieła malarza można oglądać w kościele parafialnym p.w. Bożego Ciała przy ul. Franciszkańskiej.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Istotny wpływ na twórczość Wlastimila Hofmana miała symbolistyczna sztuka Jacka Malczewskiego, z którym przyjaźnił się do jego śmierci. Hofman uznawany jest za kontynuatora zapoczątkowanej przez Malczewskiego linii symboliczno-alegorycznej w malarstwie. Malował też sceny o tematyce religijnej, antycznej, baśniowej i fantastycznej. Był również autorem scen rodzajowych z życia górali i wizerunków chłopów, w których akcentował folklor i dekoracyjność strojów[5].

Wybrana twórczość:

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • W 1907 jako pierwszy z Polaków otrzymuje nominację na członka Wienner Secession Galerie.
  • W 1921 jako drugi Polak (po Oldze Boznańskiej) zostaje członkiem Société nationale des beaux-arts w Paryżu.
  • W 1929 został uhonorowany Złotym Medalem za zasługi na polu sztuki i Złotym Medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa: Wyd. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe: na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 261.
  2. Zdzisław Peszkowski: Wspomnienia jeńca z Kozielska. Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989, s. 7–8. ISBN 83-85015-66-3.
  3. Wystawa malarstwa Wlastimila Hofmana: Warszawa, „Zachęta”, Plac Małachowskiego 3. Warszawa: Centralne Biuro Wystaw Artystycznych.; Związek Polskich Artystów Plastyków., 1962, s. 20. OCLC 750810972.
  4. Dom Wlastimila Hofmana. szklarskaporeba.pl. [dostęp 2020-08-25].
  5. Kultura polska: Vlastimil Hofman.
  6. M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1254 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  7. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu sztuki”.
  8. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu artystycznem”.

Czytaj też[edytuj | edytuj kod]

  • Bogusław Czajkowski, Portret z pamięci, 1971
  • Edward Dusza, Malarz zapomnianego pejzażu, Londyn 1981
  • Wlastimil Hofman. Wystawa malarstwa i rysunku, Wrocławskie Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Wrocław 1967.
  • I. Huml, Hofmanowe malowanie, Art & Business. Polska Sztuka i Antyki, nr 1–2, 2004.
  • W Szklarskiej Porębie wszystkie drogi prowadzą do Wlastimilówki, red. Bożena Danielska, 2017
  • Wlastimil Hofman Autobiografia, oprac. Beata Mielczarek, Warszawa 2020
  • Elżbieta Wolniewicz-Mierzwińska, Wlastimil Hofman - twórczość do roku 1939, [w] Dzieła czy kicze, Warszawa 1981, s.388-497

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]