Wojciech Mann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Wojciech Mann
Ilustracja
Wojciech Mann (2011)
Data i miejsce urodzenia 25 stycznia 1948
Świdnica
Zawód dziennikarz, satyryk, aktor, lektor
Alma Mater Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Wojciech Piotr Mann (ur. 25 stycznia 1948 w Świdnicy[1]) – polski dziennikarz muzyczny, satyryk, aktor, pedagog, autor tekstów piosenek, współpracujący na stałe z Programem III Polskiego Radia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W dzieciństwie Wojciech Mann występował w zespole „Gawęda”[2]. Ukończył XXVII Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Czackiego w Warszawie[3]. Studiował handel zagraniczny w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, a w 1975 został absolwentem filologii angielskiej na Uniwersytecie Warszawskim[1].

Od 1965[1][4] jest związany z dziennikarstwem radiowym. Został wówczas współpracownikiem Polskiego Radia: początkowo pracował w Rozgłośni Harcerskiej, pod koniec lat 60. związał się z Programem III Polskiego Radia, prowadząc liczne autorskie programy: Magazyn 4/4, Mój magnetofon, Poranek z radiem, Baw się razem z nami, Muzyczna poczta UKF, W tonacji Trójki, Zapraszamy do Trójki, Bielszy odcień bluesa, Między dniem a snem, Radio Mann, Manniak niedzielny, Manniak po ciemku, Pół perfekcyjnej płyty[5], Tanie granie (na śniadanie) oraz Piosenki bez granic[6]. W latach 1985–1986 jako „druh zastępowy” poprowadził osiem wydań Listy Przebojów Programu Trzeciego. Należał do twórców nadawanego w latach 1986–1990 programu rozrywkowego Nie tylko dla orłów[6]. W 2006 powołany został w skład Akademii Muzycznej Trójki[7].

Jest autorem tekstu piosenki „Ja nie mogłam mieć serc dwóch” wykonywanej przez Annę Jantar na płycie Tyle słońca w całym mieście z 1974[8].

W latach 70. rozpoczął współpracę także z Telewizją Polską. Początkowo prowadził Sobotnie Studio Młodych, a potem własną audycję w Studio 2 zatytułowaną Magazyn pana Manna[1]. Na początku lat 80. przebywał w Stanach Zjednoczonych[1], następnie, od 1983 do 1988, był redaktorem naczelnym miesięcznika „Non Stop”. W drugiej połowie lat 80. prowadził program rozrywkowy Kanał, a wspólnie z Janem Chojnackim jedyny wówczas program poświęcony muzyce rockowej Non Stop Kolor. Później wraz z Krzysztofem Materną, Grzegorzem Wasowskim, Sławomirem Szczęśniakiem i Arkadiuszem Stegenką tworzył na antenie TVP2 takie programy jak Mądrej głowie…, Za chwilę dalszy ciąg programu oraz Bardzo ostry dyżur.

Współpracował także z redakcją programów dla dzieci i młodzieży, prowadząc jako „Głos” 5-10-15. Od 1993 do 2012 w TVP2 był prezenterem Szansy na sukces[9]. W 1994 z Krzysztofem Materną stworzył telewizyjny talk-show MdM, który w latach 90. był prezentowany na antenie TVP1[1]. W tym czasie, także z Krzysztofem Materną, opracował formułę warszawskiej stacji radiowej Radio Kolor – w tej stacji obaj dziennikarze prowadzili autorskie audycje, ich podobizny były elementem ówczesnego logo tej stacji. Wspólnie założyli też przedsiębiorstwo MM Communications działające w branży promocyjnej[1].

W latach 2001–2002 Wojciech Mann i Krzysztof Materna prowadzili talk-show M kwadrat w TV Puls[1][10]. W 2005 po powrocie do TVP1 współtworzyli program rozrywkowy MaMa (oparty na formule produkcji Za chwilę dalszy ciąg programu), a w 2007 MC², czyli Maszyna czasu Manna i Materny[11][12]. Od 2005 do 2008 poza Szansą na sukces Wojciech Mann prowadził w TVP2 Duże dzieci, a w latach 2012–2013 Kocham to co lubię[13]. Z Janem Chojnackim współtworzył natomiast internetowe Radio Baobab[14]. Współpracował także z „Gazetą Wyborczą” (z dodatkami „Gazeta na Plażę”[1] i „Duży Format”), z „Elle”[1] oraz z „Polityką”.

Był lektorem filmów dokumentalnych, przedstawiających historię muzyki rozrywkowej. Sporadycznie pojawiał się jako aktor, zagrał m.in. w filmach Cudowne dziecko, Uprowadzenie Agaty, Świąteczna przygoda i Serce na dłoni, a także w serialach Czterdziestolatek. 20 lat później i Bank nie z tej ziemi[15]. W filmach Shrek 2 i Shrek Trzeci dubbingował Doris, siostrę Kopciuszka[16]. W 2007 użyczył głosu postaci Sama w grze Sam & Max: Sezon 1[17]. Wystąpił gościnnie na wydanym w 2006 albumie Grzegorza Turnaua Historia pewnej podróży. Udziela się również jako konferansjer m.in. w spektaklach estradowych Janusza Józefowicza[15].

W 1995 wraz z Krzysztofem Materną opublikował książkę Podróże małe i duże, której wydawcą był „Twój Styl”. W 2011 nakładem wydawnictwa „Znak” ukazała się ich kolejna publikacja Podróże małe i duże, czyli jak zostaliśmy światowcami[18], będąca zmienionym wydaniem książki z 1995. „Znak” wydał także kolejne autorskie publikacje Wojciecha Manna – w 2011 RockMann, czyli jak nie zostałem saksofonistą[2][19], a w 2014 Fotografomannię[20].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego rodzina pochodziła ze Lwowa. Ojcem Wojciecha Manna był tworzący w tym mieście grafik Kazimierz Mann – brat Romana i Tadeusza. Jego siostra Marta została projektantką[21].

Trzykrotnie żonaty, trzecią żoną została Ewa Bańska, z którą ma syna Marcina[22].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Tłumaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Arnold Lobel, Żabek i Ropuch. Przyjaźń, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015, ​ISBN 978-83-08-06042-1​[27][28]
  • Arnold Lobel, Żabek i Ropuch. Przez cały rok, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
  • Arnold Lobel, Żabek i Ropuch, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
  • Arnold Lobel, Wielbłądzica baletnica i inne bajki, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
  • Peggy Parish, Amelia Bedelia, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017, ​ISBN 978-83-08-06295-1​[29][30]
  • Peggy Parish, Dziękujemy Ci, Amelio Bedelio!, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[31]
  • Peggy Parish, Amelia Bedelia i przyjęcie niespodzianka, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[32]
  • Peggy Parish, Wracaj, Amelio Bedelio!, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[33]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Who is who w Polsce. Wyd. I. Zug: Hübners blaues Who is who, 2002, s. 1222. ISBN 3-7290-0034-9.
  2. ↑ a b Wojciech Mann: Rock Mann, czyli Jak nie zostałem saksofonistą. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2010. ISBN 978-83-240-1459-0.
  3. ↑ Znani absolwenci Czackiego. czacki.edu.pl. [dostęp 2015-04-23].
  4. ↑ Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 435. ISBN 83-223-2644-0.
  5. ↑ Nightfly: Donald Fagen. radio.com.pl, 25 stycznia 2000. [dostęp 2015-04-23].
  6. ↑ a b Wojciech Mann. polskieradio.pl. [dostęp 2015-04-23].
  7. ↑ Akademia Muzyczna Trójki. mediafm.net, 16 listopada 2006. [dostęp 2015-04-23].
  8. ↑ Spis piosenek: 1974. annajantar.pl. [dostęp 2015-11-13].
  9. ↑ Koniec „Szansy na sukces”. interia.pl, 22 marca 2012. [dostęp 2015-04-23].
  10. ↑ Mariusz Piotrowski, Martin Stysiak: TV Puls znowu ma wielkie plany na przyszłość. wyborcza.biz, 23 listopada 2014. [dostęp 2016-10-04].
  11. ↑ Mann i Materna w internecie. wirtualnemedia.pl, 8 marca 2005. [dostęp 2016-10-04].
  12. ↑ Spada oglądalność Manna i Materny. wirtualnemedia.pl, 21 lutego 2007. [dostęp 2016-10-04].
  13. ↑ Wojciech Mann znika z TVP2. wirtualnemedia.pl, 12 sierpnia 2013. [dostęp 2015-04-23].
  14. ↑ Nowe radio w Internecie. wirtualnemedia.pl, 27 lipca 2005. [dostęp 2016-10-04].
  15. ↑ a b Wojciech Mann w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-04-23].
  16. ↑ Piotr Mudzo: Shrek Trzeci / Shrek the Third (2007) recenzja. filmowo.net. [dostęp 2016-10-04].
  17. ↑ Wojciech Mann w polskiej wersji gry Sam & Max: Sezon 1. onet.pl, 21 sierpnia 2007. [dostęp 2015-04-23].
  18. ↑ Wojciech Mann, Krzysztof Materna: Podróże małe i duże czyli, jak zostaliśmy światowcami. Kraków: Znak, 2011. ISBN 978-83-240-1855-0.
  19. ↑ Trójkowo-książkowo. polskieradio.pl, 13 października 2010. [dostęp 2015-04-23].
  20. ↑ Fotografomannia. wiadomosci24.pl, 24 listopada 2014. [dostęp 2015-04-23].
  21. ↑ Pasja pokoleń – artyści w rodzinie Mann. lodz-art.eu. [dostęp 2018-01-07].
  22. ↑ Agnieszka Niedek: Jego wielkie tajemnice. interia.pl, 11 kwietnia 2012. [dostęp 2018-01-07].
  23. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. Nr 111, poz. 1122).
  24. ↑ Glorie dla przedstawicieli świata rozrywki. mkidn.gov.pl, 20 maja 2009. [dostęp 2015-04-23].
  25. ↑ Laureaci Mateuszy Trójki 2009. polskieradio.pl, 30 września 2009. [dostęp 2015-04-23].
  26. ↑ Statuetki MediaTorów 2010 wręczone!!!. mediatory.pl, 5 grudnia 2010. [dostęp 2015-04-23].
  27. ↑ Arnold Lobel. Żabek i Ropuch. Przyjaźń. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-04-02].
  28. ↑ Wojciech Mann i Michał Nogaś o żabiej przyjaźni. polskieradio.pl, 16 października 2015. [dostęp 2017-04-02].
  29. ↑ Peggy Parish. Amelia Bedelia. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-04-02].
  30. ↑ Wojciech Mann i „Amelia Bedelia”. polskieradio.pl, 1 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-02].
  31. ↑ Peggy Parish. Dziękujemy Ci, Amelio Bedelio!. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].
  32. ↑ Peggy Parish. Amelia Bedelia i przyjęcie niespodzianka. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].
  33. ↑ Peggy Parish. Wracaj, Amelio Bedelio!. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Mann&oldid=54957673”