Wojciech Mann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Wojciech Mann
Ilustracja
Wojciech Mann (2011)
Data i miejsce urodzenia 25 stycznia 1948
Świdnica
Zawód, zajęcie dziennikarz, satyryk, aktor, lektor
Alma Mater Uniwersytet Warszawski
Pracodawca Polskie Radio Program III (1967–2020),
Radio Nowy Świat (od 2020)
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Wojciech Piotr Mann (ur. 25 stycznia 1948 w Świdnicy[1]) – polski dziennikarz muzyczny, satyryk, aktor, pedagog, autor tekstów piosenek, prezenter telewizyjny i radiowy.

W latach 1967–2020 związany z Programem Trzecim Polskiego Radia, a od 2020 z Radiem Nowy Świat.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Świdnicy[2], dzieciństwo spędził w Warszawie[3]. Jest synem Malwiny z domu Niemczewskiej i Kazimierza Manna. Jego ojciec był malarzem i grafikiem[4], matka — pielęgniarką[5], a młodsza o cztery lata siostra Marta została projektantką[6][7]. Rodzina Mannów pochodziła ze Lwowa, przodkowie Wojciecha Manna byli kolonistami niemieckimi[8]. Jego stryjecznym dziadkiem był śpiewak operowy Józef Mann[9].

W dzieciństwie występował w zespole „Gawęda”[10]. Ukończył XXVII Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Czackiego w Warszawie[11]. W latach 60. okresowo przebywał w Londynie. Pracował tam w biurze podróży[12], ponadto był pracownikiem obsługi hotelowej, barmanem oraz robotnikiem budowlanym[13][14].

W 1965 związał się z dziennikarstwem radiowym[1][15], zostając redaktorem Rozgłośni Harcerskiej[16]. Przez cztery lata studiował handel zagraniczny w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie[17]. W 1967 dołączył do redakcji Programu III Polskiego Radia[18], na którego antenie prowadził autorskie programy: Magazyn 4/4, Mój magnetofon, Poranek z radiem, Baw się razem z nami, Muzyczna poczta UKF, W tonacji Trójki, Zapraszamy do Trójki, Bielszy odcień bluesa, Między dniem a snem, Radio Mann, Manniak niedzielny, Manniak po ciemku, Pół perfekcyjnej płyty[19], Tanie granie (na śniadanie) oraz Piosenki bez granic[20].

W latach 70. rozpoczął współpracę z Telewizją Polską; początkowo prowadził Sobotnie Studio Młodych, a następnie autorski Magazyn pana Manna w ramach audycji Studio 2, której był kierownikiem ds. rozrywki [21]. W 1975 został absolwentem filologii angielskiej na Uniwersytecie Warszawskim[22][1], a po obronie dyplomu został zatrudniony jako nauczyciel języka angielskiego w II Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Batorego w Warszawie[23]. Jeszcze w czasie studiów okresowo wyjechał do Szwajcarii, gdzie przez jakiś czas pracował w księgowości genewskiego oddziału ONZ[24].

Na początku lat 80. wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował jako pomocnik w klinice Stanisława Burzyńskiego w Houston[25]. Po powrocie do Polski w okresie stanu wojennego został zwolniony z pracy w mediach publicznych[23], utrzymywał się wówczas z udzielania korepetycji z języka angielskiego[23]. Po jakimś czasie powrócił do pracy w radiu i telewizji. W drugiej połowie lat 80. prowadził program rozrywkowy Kanał oraz współprowadził z Janem Chojnackim program Non stop kolor[26]. W latach 1983–1988 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Non Stop”[27], jednocześnie współtworzył na antenie TVP2 programy: 5-10-15[28], Mądrej głowie…, Za chwilę dalszy ciąg programu i Bardzo ostry dyżur. W latach 1985–1986 jako „druh zastępowy” poprowadził osiem wydań Listy Przebojów Programu Trzeciego. Należał do twórców nadawanego w latach 1986–1990 programu rozrywkowego Nie tylko dla orłów[20].

W latach 90. z Krzysztofem Materną opracował formułę stacji radiowej Radio Kolor, obaj prowadzili w niej autorskie audycje, a ich podobizny były elementem ówczesnego logo stacji. W 1993 zaczął prowadzić Szansę na sukces na antenie TVP2[29]. W 1994 z Krzysztofem Materną stworzył telewizyjny talk-show MdM, który był prezentowany na antenie TVP1[1]. W 1995 razem opublikowali książkę Podróże małe i duże, wydaną przez „Twój Styl”. W 1997 z Krzysztofem Materną i Janem Chojnackim współtworzył muzyczną stację Radio Pogoda[30]. Współpracował także m.in. z „Gazetą Wyborczą” (z dodatkami „Gazeta na Plażę”[1] i „Duży Format”), „Elle”[1] i „Polityką”.

W latach 2001–2002 z Krzysztofem Materną prowadził talk-show M kwadrat w TV Puls[1][31]. W 2005 z Janem Chojnackim założył internetowe Radio Baobab[32], a z Krzysztofem Materną współtworzył program rozrywkowy TVP1 MaMa, który był oparty na formule produkcji Za chwilę dalszy ciąg programu. Od 2005 do 2008 prowadził program TVP2 Duże dzieci. W 2006 został powołany w skład Akademii Muzycznej Trójki[33]. W 2007 z Krzysztofem Materną poprowadził program MC², czyli Maszyna czasu Manna i Materny[34][35]. W 2011 nakładem wydawnictwa „Znak” ukazała się ich kolejna publikacja pt. Podróże małe i duże, czyli jak zostaliśmy światowcami[36], będąca zmienionym wydaniem książki z 1995. W 2010 nakładem „Znaku” wydał autobiografię pt. Rock Mann, czyli jak nie zostałem saksofonistą[10][37]. W latach 2012–2013 był gospodarzem programu Kocham to co lubię[38]. W 2012 zakończył współpracę przy Szansie na sukces, która po jego odejściu została zdjęta z anteny TVP2[29]. W 2014 premierę miała jego druga autorska publikacja zatytułowana Fotografomannia[39].

W marcu 2020 odszedł z Trójki[18] w geście solidarności z Anną Gacek[40]. W kwietniu zaangażował się w projekt stworzenia stacji radiowej Radio Nowy Świat, zainicjowany przez spółkę Ratujmy Trójkę[41]. Stacja zaczęła nadawać w lipcu 2020, Wojciech Mann zaczął prowadzić w niej programy: Poranna Manna, Mała kawa i Bez kolejki[42].

Jest autorem tekstów do piosenek[43], w tym „Znajdziesz mnie znowu” dla Zbigniewa Wodeckiego[44], „Bright Days Will Come” dla Urszuli Sipińskiej[45] oraz „Ja nie mogłam mieć serc dwóch” dla Anny Jantar[46]. Był też lektorem filmów dokumentalnych, przedstawiających historię muzyki rozrywkowej. Sporadycznie pojawiał się jako aktor, zagrał m.in. w filmach Cudowne dziecko, Uprowadzenie Agaty, Świąteczna przygoda i Serce na dłoni, a także w serialach Czterdziestolatek. 20 lat później i Bank nie z tej ziemi[47]. W filmach Shrek 2 i Shrek Trzeci dubbingował Doris, siostrę Kopciuszka[48]. Użyczył głosu postaci Sama w grze Sam & Max: Sezon 1 (z 2007)[49] oraz postaci Płotki (konia należącego do Geralta) w dodatku do gry Wiedźmin 3: Dziki Gon pt. Krew i wino (z 2016)[50]. Wystąpił gościnnie na wydanym w 2006 albumie Grzegorza Turnaua Historia pewnej podróży. Udzielał się również jako konferansjer, m.in. w spektaklach estradowych Janusza Józefowicza[47]. Wraz z Krzysztofem Materną założył przedsiębiorstwo MM Communications, działające w branży promocyjnej[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Trzykrotnie żonaty, trzecią żoną została Ewa Bańska, z którą ma syna Marcina[51].

W 2000 był członkiem komitetu poparcia Andrzeja Olechowskiego przed wyborami prezydenckimi[52] oraz członkiem zorganizowanego przez Unię Wolności komitetu inicjatywy ustawodawczej na rzecz powołania Fundacji Edukacji Narodowej[53].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Tłumaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Arnold Lobel, Żabek i Ropuch. Przyjaźń, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015, ​ISBN 978-83-08-06042-1​[58][59]
  • Arnold Lobel, Żabek i Ropuch. Przez cały rok, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
  • Arnold Lobel, Żabek i Ropuch, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
  • Arnold Lobel, Wielbłądzica baletnica i inne bajki, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
  • Peggy Parish, Amelia Bedelia, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017, ​ISBN 978-83-08-06295-1​[60][61]
  • Peggy Parish, Dziękujemy Ci, Amelio Bedelio!, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[62]
  • Peggy Parish, Amelia Bedelia i przyjęcie niespodzianka, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[63]
  • Peggy Parish, Wracaj, Amelio Bedelio!, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[64]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i Who is who w Polsce. Wyd. I. Zug: Hübners blaues Who is who, 2002, s. 1222. ISBN 3-7290-0034-9.
  2. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 186.
  3. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 48.
  4. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 5.
  5. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 77.
  6. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 69.
  7. ↑ Pasja pokoleń – artyści w rodzinie Mann. lodz-art.eu. [dostęp 2018-01-07].
  8. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 23.
  9. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 225.
  10. ↑ a b Wojciech Mann: Rock Mann, czyli jak nie zostałem saksofonistą. Kraków: Znak, 2010. ISBN 978-83-240-1459-0.
  11. ↑ Znani absolwenci Czackiego. czacki.edu.pl. [dostęp 2015-04-23].
  12. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 192.
  13. ↑ Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 64. ISBN 978-83-245-1503-5.
  14. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 35.
  15. ↑ Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 435. ISBN 83-223-2644-0.
  16. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 30.
  17. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 155.
  18. ↑ a b Wojciech Mann odchodzi z Trójki. onet.pl, 11 marca 2020. [dostęp 2020-03-11].
  19. ↑ Nightfly: Donald Fagen. radio.com.pl, 25 stycznia 2000. [dostęp 2021-04-29].
  20. ↑ a b Wojciech Mann. polskieradio.pl. [dostęp 2015-04-23].
  21. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 146–148.
  22. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 16.
  23. ↑ a b c Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 102
  24. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 173–175.
  25. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 161.
  26. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 275.
  27. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 153.
  28. ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki tele PRL. Warszawa: Świat Książki, 2015, s. 284. ISBN 978-83-8031-299-9.
  29. ↑ a b Koniec „Szansy na sukces”. interia.pl, 22 marca 2012. [dostęp 2015-04-23].
  30. ↑ Agora tworzy sieć radiową Radio Pogoda. press.pl, 1 kwietnia 2015. [dostęp 2020-03-14].
  31. ↑ Mariusz Piotrowski, Martin Stysiak: TV Puls znowu ma wielkie plany na przyszłość. wyborcza.biz, 23 listopada 2014. [dostęp 2016-10-04].
  32. ↑ Nowe radio w Internecie. wirtualnemedia.pl, 27 lipca 2005. [dostęp 2016-10-04].
  33. ↑ Akademia Muzyczna Trójki. mediafm.net, 16 listopada 2006. [dostęp 2015-04-23].
  34. ↑ Mann i Materna w internecie. wirtualnemedia.pl, 8 marca 2005. [dostęp 2016-10-04].
  35. ↑ Spada oglądalność Manna i Materny. wirtualnemedia.pl, 21 lutego 2007. [dostęp 2016-10-04].
  36. ↑ Wojciech Mann, Krzysztof Materna: Podróże małe i duże czyli, jak zostaliśmy światowcami. Kraków: Znak, 2011. ISBN 978-83-240-1855-0.
  37. ↑ Trójkowo-książkowo. polskieradio.pl, 13 października 2010. [dostęp 2015-04-23].
  38. ↑ Wojciech Mann znika z TVP2. wirtualnemedia.pl, 12 sierpnia 2013. [dostęp 2015-04-23].
  39. ↑ Fotografomannia. wiadomosci24.pl, 24 listopada 2014. [dostęp 2015-04-23].
  40. ↑ Wojciech Mann odchodzi z radiowej Trójki po 55 latach współpracy. wirtualnemedia.pl, 11 marca 2020. [dostęp 2020-04-19].
  41. ↑ Grzegorz Ułan: Jest szansa na powrót starej dobrej „Trójki”! Spółka „Ratujmy Trójkę” chce uruchomić radio „Nowy Świat”. antyweb.pl, 17 kwietnia 2020. [dostęp 2020-04-19].
  42. ↑ Nikola Bochyńska: Ruszyło Radio Nowy Świat (szczegółowa ramówka). wirtualnemedia.pl, 10 lipca 2020. [dostęp 2020-07-12].
  43. ↑ Wojciech Mann – słowa. kppg.waw.pl. [dostęp 2019-12-19].
  44. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 261.
  45. ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 262.
  46. ↑ Spis piosenek: 1974. annajantar.pl. [dostęp 2015-11-13].
  47. ↑ a b Wojciech Mann w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-04-23].
  48. ↑ Piotr Mudzo: Shrek Trzeci / Shrek the Third (2007) recenzja. filmowo.net. [dostęp 2016-10-04].
  49. ↑ Wojciech Mann w polskiej wersji gry Sam & Max: Sezon 1. onet.pl, 21 sierpnia 2007. [dostęp 2015-04-23].
  50. ↑ Wiedźmin 3: Krew i Wino – Wojciech Mann o kulisach zadania „O czym szepczą grzyby”. planetagracza.pl, 13 czerwca 2016. [dostęp 2020-03-16].
  51. ↑ Agnieszka Niedek: Jego wielkie tajemnice. interia.pl, 11 kwietnia 2012. [dostęp 2020-12-18].
  52. ↑ Głosy poparcia. olechowski.pl. [dostęp 2020-03-17].
  53. ↑ Gwiazdy i polityka. wyborcza.pl, 7 września 2000. [dostęp 2020-03-17].
  54. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 111, poz. 1122).
  55. ↑ Glorie dla przedstawicieli świata rozrywki. mkidn.gov.pl, 20 maja 2009. [dostęp 2015-04-23].
  56. ↑ Laureaci Mateuszy Trójki 2009. polskieradio.pl, 30 września 2009. [dostęp 2015-04-23].
  57. ↑ Statuetki MediaTorów 2010 wręczone!!!. mediatory.pl, 5 grudnia 2010. [dostęp 2015-04-23].
  58. ↑ Arnold Lobel. Żabek i Ropuch. Przyjaźń. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-04-02].
  59. ↑ Wojciech Mann i Michał Nogaś o żabiej przyjaźni. polskieradio.pl, 16 października 2015. [dostęp 2017-04-02].
  60. ↑ Peggy Parish. Amelia Bedelia. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-04-02].
  61. ↑ Wojciech Mann i „Amelia Bedelia”. polskieradio.pl, 1 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-02].
  62. ↑ Peggy Parish. Dziękujemy Ci, Amelio Bedelio!. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].
  63. ↑ Peggy Parish. Amelia Bedelia i przyjęcie niespodzianka. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].
  64. ↑ Peggy Parish. Wracaj, Amelio Bedelio!. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Katarzyna Kubisiowska, Wojciech Mann: Głos. Wojciech Mann w rozmowie z Katarzyną Kubisiowską. Kraków: Znak, 2020. ISBN 978-83-240-6106-8.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Mann&oldid=64227752”