Światowid 3201
| |
| Typ |
lampowy, monofoniczny |
|---|---|
| Producent | |
| Państwo | |
| Lata produkcji |
1964–1966 |
| Dane techniczne | |
| Zakresy fal | |
| Fale długie |
160–285 kHz |
| Fale średnie |
535–1605 kHz |
| Fale krótkie |
6–12 MHz |
| UKF |
65,5–73 MHz |
| Inne | |
| Moc wzmacniacza |
1,50 W przy h≤10% |
| Napięcie zasilania |
220 V |
| Wymiary |
500 × 298 × 205 mm |
| Masa |
8,8 kg |
Światowid 3201 – polski monofoniczny radioodbiornik klasy średniej, wytwarzany w Warszawie w Zakładach Radiowych im. Kasprzaka. Dostosowany do odbioru stacji na falach długich, średnich, krótkich i UKF.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Odbiornik zaprezentowano na XXXII Międzynarodowych Targach Poznańskich w 1963 r. Cenę detaliczną sprzedaży ustalono na 1900 zł[2].
Na stronie czołowej znajduje się nazwa urządzenia Światowid bez oznaczenia modelu, a nazwa pełna na tylnej, demontowalnej, ściance.
Układ odbiornika superheterodynowy o 7 obwodach strojonych[3], zawiera 5 lamp elektronowych[2][3] całoszklanych, dziewięcionóżkowych typu noval (ECC85, ECH81 lokalny oscylator w.cz. i mieszacz, EBF89 wzmacniacz p.cz. i detektor AM, ECL82 przedwzmacniacz i wzmacniacz mocy m.cz., EM80 wskaźnik dostrojenia, zastąpiona EM84) i 2 diody germanowe DOG53[2][3]. Zastosowane elementy czynne opisane zostały na tylnej ścianie obudowy[2]. Połączenia wykonane są na płytce drukowanej ustawionej pionowo, z lampami znajdującymi w położeniu poziomym, co sprzyja odprowadzaniu ciepła znad szklanej bańki. Do zamiany zasilającego napięcia przemiennego w napięcie jednokierunkowe służy prostownik selenowy[2].
Odbiornik Światowid 3201 ma wewnętrzną antenę ferrytową dla zakresów fal długich i średnich. Zakresy fal radiowych zmienia się przy pomocy przełącznika klawiszowego, umieszczonego z przodu obudowy na dole. Schemat elektryczny zbliżony do schematu radioodbiornika Goplana 3211, lecz z zakresem fal UKF i z falami krótkimi w jednym zakresie[2].
Zastosowano klawiszową, skokową regulację tonów niskich i wysokich przy pomocy dwóch klawiszy znajdujących się po skrajnych stronach przełącznika. Tor wzmacniający sygnał audio można użyć jako wzmacniacz dla gramofonu – zewnętrznego źródła sygnału. Gniazdo wejściowe adaptera (z tyłu skrzynki) w standardzie dwóch wtyków bananowych.
Z tyłu odbiornika znajdują się[2]: gniazda antenowe dla zewnętrznych anten (jedna dla zakresu DSK i druga dla zakresu UKF), gniazdo uziemienia, gniazdo DIN dla magnetofonu, a także gniazdo dla dodatkowego głośnika zewnętrznego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Karta katalogowa nr 19. Stare Radjo. Katalog starej radiotechniki. [dostęp 2022-09-01]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g Karta katalogowa nr 19. Stare Radjo. Katalog starej radiotechniki. [dostęp 2022-09-01]. (pol.).
- ↑ a b c Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 369-370, kol. lewa i prawa, seria: Ilustrowana Encyklopedia dla Wszystkich.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- 5. Przegląd odbiorników radiowych (dane techniczne, opisy, schematy). W: Włodzimież Trusz: Poznaj odbiorniki radiowe. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1965, s. 160–163.
- 2.8. Domowe odbiorniki sieciowe produkcji ZRK. W: Jadwiga Trusz, Włodzimierz Trusz: Odbiorniki radiowe, telewizyjne i magnetofony. Cz. 1: Opisy i dane techniczne. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1974, s. 221–222.
- Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 369-370, kol. lewa i prawa, seria: Ilustrowana Encyklopedia dla Wszystkich.