Merkury DSH-303
Merkury HiFi DSH-303 i DSH-303A – sześciozakresowy, stereofoniczny odbiornik radiowy klasy hi-fi. Produkowany od 1979 r. przez dzierżoniowskie Zakłady Radiowe Diora[1].
Model ten posiadał wzmacniacz mocy o mocy wyjściowej 2×20W (4 Ω), bazujący na układach hybrydowych GML-025[1](Unitra-Telpod). Z czasem zmodyfikowany w oparciu o układy STK-077 (Sanyo) i stereodekoder na układzie HA 1156 (Hitachi) 1)[1]. Ze względu na różnice zasilania obu końcówek mocy zmieniony został transformator i układ zasilacza, a odbiornik otrzymał oznaczenie DSH 303A[1]. Istniała także wersja DSH-304 z pasmem UKF CCIR produkowana m.in. dla firmy EMERSON. Obudowa drewniana z aluminiowym panelem przednim. Ponadto odbiornik posiadał[1]:
- programator sensorowy czterech stacji w paśmie UKF oraz AM (podświetlane na czerwono, diody LED),
- układ cichego strojenia,
- układ ARCz.
Wskaźniki[edytuj | edytuj kod]
Przy dołączeniu dwóch dodatkowych zestawów głośnikowych tylnych możliwe jest odtwarzanie programów w systemie „quasi quadro” – czyli „prawie kwadro” po polsku: ambiofonicznym (podobnie jak w Radmorach serii 51xx)[1]. Poziom ambiofonii regulowany jest za pomocą suwaka znajdującego się pod pokrętłami programatora[1]. Gniazdo słuchawkowe (400 Ω) umieszczone na przednim panelu. Niestety brak było filtru typu „kontur” (Loudness). Merkury HiFi produkowany był w kilku wariantach kolorystycznych: srebrny panel przedni i bursztynowa skala (najliczniej), srebrny panel i niebieska skala, a także odmiany z czarnym panelem i bursztynową bądź niebieską skalą[1]. Te ostatnie spotykane rzadko jako tzw. egzemplarze „targowe” (wystawowe), napis UNITRA (bez Diora) także umieszczony w innym miejscu – u góry. Do odbiornika przeznaczone były dwudrożne zestawy głośnikowe ZG 30/C 114 (30 W, 4 Ω).
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
- Zakresy odbieranych częstotliwości
- DŁUGIE 150–285 kHz
- ŚREDNIE I 525–930 kHz
- ŚREDNIE II 910–1605 kHz
- KRÓTKIE I 5,95–9,775 MHz
- KRÓTKIE II 11,7–15,45 MHz
- UKF 65,5–73,0 MHz
- Częstotliwość pośrednia
- Czułość użytkowa
– z anteny ferrytowej:
- DŁUGIE ≤ 1,5 mV/m
- ŚREDNIE ≤ 0,75 mV/m
– z anteny zewnętrznej:
- Tłumienie sygnałów o częstotliwości pośredniej
- AM ≥ 36 dB
- FM ≥ 80 dB
- Tłumienie sygnałów lustrzanych
- DŁUGIE ≥ 46 dB przy fs = 200 kHz
- ŚREDNIE I ≥ 40 dB w całym zakresie
- KRÓTKIE I ≥ 8 dB przy fs = 8 MHz
- UKF ≥ 60 dB przy fs = 69 MHz
- Największy sygnał wejściowy
- AM ≥ 0,5 V z anteny ferrytowej
- FM ≥ 0,7 V
- Tłumienie przesłuchu stereofonicznego
- ≥ 30 dB przy fm = 1 kHz
Elektroakustyczna charakterystyka przenoszenia:
AM 40–3500 Hz; FM 40–12 500 Hz
Wzmacniacz[edytuj | edytuj kod]
moc: Pwyj = 2 × 20 W przy Robc = 2 × 4 Ω, h ≤ 0,7%
pasmo przenoszenia m.cz.: 40–16 000 Hz dla wejść liniowych przy dopuszczalnej nierównomierności ±1,5 dB (przy 1000 Hz)
Czułość wzmacniacza m.cz. przy Pwyj = 2 × 20 W:
- ≤ 300 mV dla gniazda magnetofonu i gramofonu z przetwornikiem piezoelektrycznym
- ≤ 3 mV dla gniazda gramofonu z przetwornikiem magnetoelektrycznym
Zakres regulacji barwy dźwięku: ±12 dB dla 100 Hz i 10 kHz
Ilość półprzewodników:
6 układów scalonych, 29 tranzystorów, 15 diod w tym 5 pojemnościowych i 1 prostownik mostkowy
Pozostałe[edytuj | edytuj kod]
- Zasilanie: sieć 220 V ±10% – 50 Hz
- Dopuszczalny pobór mocy: ok. 100 VA
- Wymiary: 560×125×280 mm
- masa ok. 10 kg
1) – odpowiednik układu HA 1156 to MC 1310P (Motorola), LM 1310, SN 76115, A 290D (RFT) i inne z pętlą PLL; nie posiada krajowego odpowiednika, najbardziej podobnym układem jest UL 1621 (CEMI) jednakże ten jest bardziej zaawansowany technologicznie i w chwili rozpoczęcia produkcji „Merkurego” nie był jeszcze wytwarzany.