Aleksandr Andriejew (lotnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandr Andriejew
Александр Петрович Андреев
ilustracja
generał pułkownik lotnictwa generał pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

5 maja 1923
Bierezowo, obwód riazański

Data i miejsce śmierci

5 października 2020
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1941–1989

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Stanowiska

dowódca 37 Armii Lotniczej, dowódca 73 Armii Powietrznej, dowódca 17 Armii Powietrznej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Bohater Federacji Rosyjskiej
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za zdobycie Królewca” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka Braterstwa Broni

Aleksandr Pietrowicz Andriejew (ros. Александр Петрович Андреев, ur. 5 maja 1923 we wsi Bierezowo w obwodzie riazańskim, zm. 5 października 2020 w Moskwie[1]) – radziecki lotnik wojskowy, generał pułkownik lotnictwa, Bohater Federacji Rosyjskiej (1995).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu w 1940 szkoły średniej podjął studia w Riazańskim Instytucie Pedagogicznym i jednocześnie uczył się w aeroklubie, we wrześniu 1941 wstąpił do Armii Czerwonej, w 1943 ukończył szkołę lotniczą. Od listopada 1943 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako lotnik Samodzielnej Armii Nadmorskiej, od kwietnia 1944 4 Frontu Ukraińskiego, a od czerwca 1944 2 Frontu Białoruskiego, brał udział w operacji noworosyjsko-tamańskiej, kerczeńsko-eltigeńskiej, krymskiej, białoruskiej, wschodniopruskiej, pomorskiej i berlińskiej. Wykonał 366 lotów bojowych i stoczył 50 walk powietrznych, zestrzelił osobiście 4 i w grupie 2 samoloty wroga. Po wojnie wykładał w Kaczyńskiej Wyższej Wojskowej Szkole Lotniczej dla Pilotów, w latach 1961–1967 był zastępcą dowódcy i dowódcą 11 Gwardyjskiej Lotniczej Dywizji Myśliwskiej w Południowej Grupie Wojsk na Węgrzech, 1967–1968 zastępcą dowódcy 37 Armii Lotniczej Dalekiego Zasięgu, a od kwietnia 1968 do czerwca 1970 I zastępcą dowódcy 4 Armii Lotniczej Północnej Grupy Wojsk w Polsce. Od czerwca 1970 do sierpnia 1973 dowodził 73 Armią Powietrzną Środkowoazjatyckiego Okręgu Wojskowego, następnie 17 Armią Powietrzną Kijowskiego Okręgu Wojskowego (w 1975 otrzymał stopień generała pułkownika lotnictwa), od grudnia 1979 do października 1989 kierował katedrą sztuki operacyjnej Sił Powietrznych Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa, następnie zakończył służbę wojskową. Napisał 15 prac naukowych na temat przystosowania lotnictwa, ma stopień kandydata nauk wojskowych.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]